Polska grupa heavymetalowa założona w 2006 w Kielcach z inicjatywy Kel'Thuza. On znał się ze Szczezunem jeszcze z Sorcerer - Kel'Thuz śpiewał tam pod ksywą Peter. Na demówce wszystkie utwory trzymały równy poziom. Na ten niezły true metalowy efekt końcowy złożyło się kilka czynników. Przede wszystkim ogólny klimat zbudowany przez wyraźnie słowiańskie melodie i odpowiednio napisane teksty. Kompozycje wzbogacono w zaskakujących momentach o solowe partie gitar i rozmaite akustyczne wstawki. Zresztą brzmienie samych gitar celowo zanurzono w klasycznych wzorcach co zaowocowało świeżością (przejścia w Wykułem Miecz Zemsty). Szczezun wyśpiewywał głębokim głosem swoje teksty, starając się czynić linie wokalne różnorodnymi. Jedynym mankamentem była zaprogramowana perkusja, wypadająca nad wyraz sztucznie. Przy pierwszym odsłuchu odnosiło się dziwne wrażenie, że miało się do czynienia z połączeniem metalu i muzyki ludowej. Dlatego też krytycy nieraz nad wyrost porównywali Kelthuzzar do Falconer. Teksty były mieszanką odległych od siebie elementów. Ich koncepcja opierała się na Legendach Kurhanów, zawartych w "Księdze Popiołów". Były to na poły beletrystyczne (nieuznawane przez oficjalną historię) interpretacje dawnych ruskich legend i elementów mitologicznych, traktujących o mitycznej Ziemi Umarłych, mieszczącej się w okolicy dzisiejszego województwa świętokrzyskiego (dorzecza Nidy). Tam rezydować miał Kagan - Strażnik Ognia, Wód i Góry Czasu, duchowy władca całego imperium Skolotów-Scytów Regii-Lechitów i jego przyboczny oddział straszliwych konnych Nieumarłych (Arjów) - walczących w nocy i przebranych za truposze, by wzbudzić lęk wrogów. Te interpretacje lingwistyczne stały się dla Kel'Thuza doskonałym źródłem materiałów do epickich tekstów i odrealnionego świata Ziemi Umarłych. Muzyk składał też muzyczny hołd swoim ulubieńcom z Manowar, ale na specjalne uznanie zasługiwała ballada Dumni Synowie Gromu - na wpół akustyczny hymn ku chwale słowiańszczyzny.
Przez lata istnienie projektu stało pod znakiem zapytania. Sam Kel'Thuz skupiał się raczej na umieszczaniu socjologiczno-politycznych apeli na YouTube, innym razem zwracał się do muzyków Manowar lub stawał w szranki z innymi fanami metalu, wulgarnie ich krytykując. W końcu w styczniu 2011 ukazał się długo wyczekiwany album długogrający. Grupa niestety odeszła na nim w znacznej mierze od stylu znanego z demówki. Prawdziwie epickie melodie serwowano tylko w Zbroja, Chąśnik Zy Jormsborga i refrenie Czas Skrawienia Ostrza. Dawny etos wojownika zastąpiło nazbyt egzaltowane podejście, czego najlepszym przykładem był dramatycznie słaby Powrót Wężowego Władcy. Balladowy Ostatni Pochód Tyranów rozwijał się mozolnie i numeru nie ratowała nawet lepsza końcówka. Miarowe sztuczne pukanie wskazywało na to, że Kel'Thuz po raz kolejny użył automatu perkusyjnego. Ostatecznie nad sferą heavy metalu niepotrzebnie przeważyła konwencja narodowo-folklorystyczna. Krążek zawodził pod każdym względem, a przecież jeszcze [1] brzmiał na polskim rynku metalowym niczym spełnienie snu wariata - splunięcie w twarz muzycznemu światkowi i pokaz słowiańskiej siły. Zespół utracił swój największy atut: rewelacyjny wojowniczy klimat. Podobną klapą okazał się wydany w 2011 solowy krążek Kel'Thuza Jedyny I Jego Stalmoc. Muzyk nucił coś fałszywie i brzdąkał na basie, a towarzyszył mu niejaki Lynx na kotłach i talerzach. W tej konwencji przerażająco słabo wypadły dwie przeróbki: Golden Brown The Stranglers oraz muzyczny temat Clannad z filmu "Ostatni Mohikanin" w Ostatni Poganin.
Szczezun i Kel'Thuz grali też razem w Bractwo Stali (EP-ka Ścieżka Przeznaczenia w październiku 2011). Wokalista zginął tragicznie 6 czerwca 2014 w wieku zaledwie 26 lat.

Szczezun (ex-Sorcerer), Kel'Thuz (ex-Sorcerer, ex-Challenger) Gniew Toporra (ex-Challenger)