Fiński zespół założony w 2003 w Lahti. Już na pierwszej płycie zapragnął udowodnić o swej nieprzeciętności włączając do swego folk metalu elementy humppy - szybkiego foxtrota granego w takcie 2/4 (250-280 uderzeń na minutę). Poza pełnymi energii utworami w stylu You Looked Into My Eyes czy Pixies Dance, nagrano stosunkowo spokojny Pellonpekko i swoisty przerywnik Hengettömiltä Hengiltä, w którym głos Jonne był wspomagany dźwiękiem bębnów. Ciekawy był bez wątpienia With Trees z kojącym początkiem i nostalgicznym dźwiękiem skrzypiec. Debiut Leśnego Klanu stanowił porcję wesołych ogniskowych przyśpiewek. [2] kontynuował ten wątek, choć z większą dynamiką. Podobały się głównie Cottages And Saunas, Journey Man i Fields In Flames. W obliczu formacji nic nie zmienił również [3] - rozpoczynał go zagrany w iście piekielnym tempie pijacki hymn Happy Little Boozer. Nie odstawały w niczym inne folk-metalowe przeboje w postaci Tuli Kokko, Under The Sun i Korpiklaani.
Słuchając [4] trudno było oprzeć się wrażeniu, że miało się do czynienia z wyszukanym poczuciem humoru trącącym wręcz groteską. Cały image Korpiklaani - poczynając od biegających po lasach muzyków, przez niedźwiedzie skóry i poroża łosia na każdym koncercie - sprawiał takie tajemnicze pozytywne wrażenie. Album rozpoczynał Let`s Drink, który stanowił przewodnią myśl całego wydawnictwa. Większość utworów posadała oryginalne ludowe melodie oparte na specyficznym instrumentarium jak jouhikko (fiński instrument smyczkowy), flet, skrzypce czy akordeon (grał na nim Juho Kauppinen). Wszystko podano w atmosferze wesołej biesiady. Jedynymi mankamentami były przewidywalność oraz brak innowacji. Pośród niemal identycznie brzmiących utworów znalazło się miejsce dla odrobinę odmiennych Running With Wolves i Palovana. Prosta rytmika gitar, chwytliwe refreny, wygrywający nieskomplikowane brzęczenie bas i pogodnie łupiąca perkusja nei zaksoczyły także na [5]. Poza "roześmianym wygrzewem" pojawiły się nagrania bardziej nostalgiczne i smutne (Kipumylly). [6] wydawał się najbardziej dojrzałą i przebojową płytą Finów. Poprawił sie znacznie śpiew Järveli, a noga sama przytupywała przy Vodka, Juodaan Viinaa czy Bring Us Pints Of Beer. Uroczo wypadły również: wolniejszy Mettanpeiton Valtiaalle i zagrany w średnim tempie Uniaika.
Matti Johansson bębnił w zreaktywowanym Prestige.

Jonne Järvelä (ex-Shaman), Matti Johansson (ex-Depravity), Olli Vänskä (Turisas)