Norweski zespół założony w 1999 w Trondheim. Od początku muzycy wykonywali utwory jedynie w języku rodzimym, opierając swoje teksty na skandynawskich legendach. Pojedyncze utwory, a właściwie indywidualne gitarowe zagrywki można było podciągnąć pod folk-metal, generalnie jednak Lumsk nie wychodził poza ramy folku i folk-rocka z elementami popowymi. Krążek opowiadał historię Asmunda, średniowiecznego bohatera regionu Telemark, który dostąpił audiencji u króla, wszedł na pokład jego najlepszego okrętu "Ormin Lange" i pożeglował do zamku trolli, gdzie pokonał ich wodza Skomegyvriego i uratował księżniczkę. Krytycy porównywali debiut do dokonań szwedzkiej Hedningarny - płyta spotkała się zdoskonałym przyjęciem odbiorców i mediów, a formacja zdyskontowała sukces na "Sweden Rock Festival" i "The Inferno Festival". Pomimo tego, z zespołu zdecydowała się odejść Vibeke Arntzen, a jej miejsce zajęła Stine-Mari Langstrand (ur. 4 grudnia 1980).
[2] nagrano w studio Skansen Lydstudio w Trondheim w ciągu 6 tygodni, a masteringiem zajęął się Peter in de Betou, znany ze współpracy z Dimmu Borgir, Enslaved i Susperia. Grupa zaprosiła do współpracy licznych gości jak kwartet smyczkowy, muzycy jazzowi z Trondheim czy żeński chór Embla. Koszty pokryto częściowo z honorarium wywalczonego za pierwsze miejsce podczas "Larm Festival", gdzie Lumsk zgarnęli pół miliona koron norweskich (ponad 62 000 euro). Tym razem teksty były dziełem pisarza Birgera Sivertsena - znawcy norweskiego folkloru - i jego żony Kristin. Grupa z wielką łatwością tworzyła harmonijne linie melodyjno-wokalne, a do kotła dorzuciła poza standardowym instrumentarium także organy, flet, wiolonczelę i trąbki. Od początkowego Nikken przez następne 40 minut, ta ekipa udowodniła swoje mistrzostwo w kreowaniu ulotnych melancholijnych pejzaży. Wiodącą rolę powierzono skrzypcom Sivy Laugtug, a ich dźwięk szedł w konkury z tnącym niczym szkło wysokim głosem Langstrand. Tej muzyce daleko było do jakiegokolwiek mocniejszego uderzenia i drapieżnej współgry gitar z perkusją, nawet męskie wokale charakteryzowały się pewnym ugładzeniem i delikatnością. Album nadawał się dla wszystkich fanów melancholijno-marzycielskich tonów. Te subtelne struktury potrafiły słuchacza "rozbić na drobne kawałeczki i sprawić, by drżał niczym liść na wietrze", tak jak to miało miejsce w delikatnym Om Hundrede Aar Er Alting Glemt z gościnnym udziałem wokalisty Andreasa Elvenesa. Do części CD dodano bonus w postaci Nidvisa, który we wrześniu 2005 ukazał się na osobnym singlu. Na [3] muzyka jeszcze bardziej złagodniała, częściowo sięgając do dokonań norweskiego pop-rocka lat 70-tych. W warstwie tekstowej skupiono się na nadaniu muzycznej formy poematom Knuta Hamsuna. W lipcu 2007 grupę opuścili Ketil Saether i Siv Laugtug - małżeństwo spodziewające się potomka. Wkróce swoją drogą poszła też Stine-Mari Langstrand, a nową wokalistką została Annelise Ofstad Aar (śpiewała w chórkach na [2]). Do nagrań z nią jednak nie doszło.
Ketil Saether zagrał w 2004 na albumie Heathen Agenda black/deathowego The Apparatus, a także na dwóch krążkach deathmetalowego Goat The Head (Simian Supremacy w 2007 i Doppelgängers w 2010). Siv Laugtug wystąpiła gościnnie w czterech numerach na albumie Isabliss ambientowego Amethystium w 2008.

Od lewej: Vidar Berg, Siv Lena Laugtug, Espen Hammer, Stine-Mari Langstrand, Ketil Saether, Espen Godo, Eystein Garberg

Eystein Garberg (ex-Wallachia, ex-Furze), Espen Warankov Godo (ex-Ad Inferos), Stine-Mari Langstrand (ex-Eternal Silence)