Francuska grupa powstała w 2006 w Saint-Étienne. W początkach swojej działalności udało się jedynie zrealizowac demówkę "Socratic Black Metal" w listopadzie 2007 oraz umieścic przeróbkę niemieckiego Betlehem Schatten Aus Der Alexander Welt na składance "A Tribute To Dictius Te Necare" w 2009. Następnie Maieutiste rozpadło się na blisko sześć lat, by powrócić w 2015 pod skrzydłami rodzimej wytwórni Les Acteurs De l'Ombre Productions. Debiut nagrano z udziałem trzech gitarzystów oraz gościnnie występujących: saksofonisty Celui Du Dehorsa i kontrabasistki Nataszy. Wszystko pozwoliło na wydanie intrygującego [1], odważnie eksplorującego awangardowo-progresywny black metal. Aranżacje zbogacono o wstawki doomowe na wzór My Dying Bride, tworząc mizantropijny klimat i zawsze trzymając słuchacza w niepewności pod kątem co będzie dalej. Raczej bardziej bezpośredni jest brutalny grind „reflect – disappear”, miażdżący medley zaciemnionych riffów zwieńczonych nakładającymi się ścieżkami wokalnymi, które krzyczą i szydzą w ciemności. Pobieżne przesłuchanie tej płyty ujawniało niewiele i tym kompozycjom należało dac kilka szans, aby odkryć ambitne i eklektyczne podłoże tego grania. W muzykach drzemał awanturniczy duch, który pozwolił im czerpać także z elementów post-rocka, thrashu i folku, a kilkuczęściowe utwory okrywały powoli swój prawdziwy charakter, pozostając jednocześnie zawsze przywiązane do ogólnego ducha black metalu. W tym wszystkim formacja prezentowała typowo francuskie podejście w awangardowej i lekko doomowej interpretacji black metalu. W grze gitar czuć było inspirację rodakami z Deathspell Omega i w akrodach roiło się od dysonansów, oraz specyficznej rytualnej atmosfery. Pewnym odstępstwem od reguły był ponad 9-minutowy Lifeless Visions, oparty na funeral doomie ze śpiewem mnichów i letargicznym tempem aż do ostatniej minut, gdzie blackmetalowy wir osiągał punkt kulminacyjny. Jeszcze inną stronę zespołu ujawniał introspektywny Death To Free Thinkers z plemiennym intro i "ładnymi" akordami na tle czystych wokali. Te 76 minut muzyki wciągało słuchacza szukającego ambitnych podejść w blacku, a emocjonalne rozbieżności fascynowały, kiedy ekipa przeskakiwała między utworami o tak odmiennej wizji. Dla niektórych jednak to bogactwo estetyki mogło okazać się zbyt rozproszone i mało skoncentrowane, aby naprawdę się w nie zanurzyć. Za przykład mogły posłużyć choćby: Purgatoire z ambientowymi motywami, kontrabasem i głębokim śpiewem lub Absolute z nastrojowymi jazzowymi wycieczkami, przeplatającymi się z eksplozjami metalowej agresji. Największą zaletą albumu był fatk, iż Maieutiste udało się ten konglomerat różnorodnych elementów połączyć w sposób interesujący i nigdy nie brzmiało to jak jakieś dziwaczne granie tylko po to, by zostać zauważonym.
W ciągu następnych lat wszyscy opuścili Keithana, który zdecydował się niemal sam ciągnąć ten wózek. [2] nagrał tylko z pomocą basisty Temudjina, programując perkusję na komputerze. Biorąc pod uwagę mocno okrojony skład, krążek okazał się zaskakująco solidny. W Infinitus duet szarżował za pomoca klaustrofobicznej siatki melodyjnych riffów blackowych, a następnie melodia przekształcała się w przekonującą akustykę i czyste zaśpiewy nieco w stylu Opeth. czy Enslaved. Suspiramus to w zasadzie krótkie neoklasyczno-operowe interludium, podczas gdy Universum uderzał tektonicznymi rytmami w średnim tempie, podczas gdy zespół przedstawiał całą gamę inspiracji. Formacja w spokojniejszych okresach stosowała przestrzenne gitary w kołyszącym się Vocat, który osiągał największą intensywność w płonących riffach o sporej dozie melodii i harmonii. Udało się znów udanie połączyć się elementy progresywne, doomowe, awangardowe i post-blackowe, ale ten mix nie był już tak intrygujący jak na pierwszej płycie, choc stsowano jak się dało akustyczne, jazzowe, folkowe, ambientowe i orkiestrowe dodatki. Na upartego dawało się wychwycić akustyczne fragmenty Opeth, riffowy styl Enslaved i wokale na wzór rumuńskiego Dordeduh, ale Francuzi po prawdzie podtrzymali własny charakter muzyki.
James Leonard i Keithan pojawili się potem w składzie progresywno-deathmetalowego Barús (Drowned w 2018 i EP-ka Fanges w 2021). Keithan ponadto śpiewał w blackowym Ultra Mundum Nostri Assembly (Umna I : Mistaken By The Hegemonic Monotheism w 2024).

Keithan (Cainan Dawn), Jean-Francois Wujek (ex-Winds Of Torment)