Polski zespół heavymetalowy założony w 1994 w Rzeszowie jako Monsun. Pierwszy poważny występ miał miejsce wiosną 1998, kiedy to grupa wystąpiła przed kilkutysięczną publicznością na rzeszowskich "Juwenaliach", a we wrześniu tego samego roku zaprezentowała się w Mielcu na "Dedal Rock Festival", gdzie zdobyła drugie miejsce oraz nagrodę publiczności. Za otrzymaną nagrodę pieniężną Monstrum nagrało pierwsze studyjne demo w 1998, które zawierało cztery kawałki: Metalowy Miecz, Fatum, Rock`n`Rollowy Hołd oraz Po Drugiej Stronie Lustra - wszystkie promowane w lokalnych stacjach radiowych. W kwietniu 1999 Monstrum supportowało Quo Vadis na koncercie w Rzeszowie. Po licznych perturbacjach personalnych, w 2002 wyszło drugie demo z trzema utworami: Wyrok, O Co Pyta Śmierć i Cień Wieczności. W nowym składzie zespół zagrał około 20 koncertów, życzliwie przyjmowanych przez polskich fanów stęsknionych klasycznego heavy. We wrześniu 2003, w nagrodę za udany występ na Festiwalu Muzyków Podkarpacia, zespół zrealizował utwór Wolności Smak, do którego nakręcono amatorski teledysk (nie najlepiej brzmiał wokal). Debiutancki album był miłą odmianą na polskim rynku metalowym, przesyconym black/deathową rzeźnią i dzięki czytelnym nawiązaniom do lat 80-tych, spodobał się fanom klasycznego heavy. Nie była to jednak melodyjność na miarę przykładowo starego Turbo - wyróżniały się jedynie Metalowy Miecz i Wolności Smak. Warto podkreślić, że Monstrum wykonywało swoje kawałki po polsku w odróżnieniu choćby do Ceti, Privateer czy Crystal Viper.
Wydany 5 stycznia 2007 drugi krążek uderzał w nieco inne tony. Wciąż był to tradycyjny heavy bez udziwnień i zbędnych dodatków - jednakże wydawało się, iż nowy materiał był zanadto ugrzeczniony i odarty zupełnie z drapieżności. Otwierał wszystko obiecujący dynamiczny Monstrum, będący żelaznym dowodem na to, iż melodyjność stanowiła mocny punkt zespołu. Ciekawy List zaskakiwał gęstą strukturą riffów i kilkoma ciekawymi solówkami. Poświęcony papieżowi Janowi Pawłowi II 21:37 rozpoczynał się ciężko, po czym przechodził w delikatny akustyk z partiami smyczków, aby powrócić do mocy w końcowej podniosłej części. Fascynacje Iron Maiden ujawniały się w tytułowym 8 Dzień Tygodnia, podobnie jak w kończącej wszystko instrumentalnej Lukrecji. Spośród tej stylistycznej różnorodności z pewnością wyróżniał się melancholijny Krzyż, ze wzruszającym tekstem: "Tyle dni i tyle nocy co serc rozdartych z bólu płacze dziś, jak posąg stoisz tu od lat, przydrożny krzyżu trzymaj straż". Trzon zespołu nadal stanowiły dwie gitary prowadzące i jedna rytmiczna, dbające o odpowiednią moc - choć nie było mowy o jakiejś "potędze brzmienia". Wokal Waltosia był adekwatny do gatunku, chociaż w jego głosie dało się odczuć ciągoty w kierunku bardziej rockowej stylistyki. Ostatecznie krążek okazał się naturalną kontynuacją debiutu, choć zabrakło ciężaru i całość mogła sprawiać wrażenie metalu harcersko-asekuracyjnego.
Zespół nie spuścił z tonu także na [3], a Czerwona Śmierć był czystym heavymetalowem grzaniem - jak zwykle nieco w stylu Żelaznej Dziewicy, zwłaszcza w sferze rytmu i unisono granych solówek. Słyszalny był również wpływ szwedzkiego Sabaton. Popis gitarowy zwiastował Marzenia, wzbogacony o brytyjską elegancję grania z lat 80-tych. Ten nadmiar inspiracji Maidenami czasami irytował i najlepszym przykładem na to był Hotel Alcatraz, którego początek i dalsze momenty nasuwały na myśl Fear Of The Dark. Z kolei intrygujący Twierdza stanowił ukłon w stronę hard rockowej twórczości TSA. Po tej chwilowej zmianie nastroju następował powrót do maidenowego grania w Donikąd i 0,5 - ten drugi będący spowiedzią alkoholika. Na brytyjskich riffach oparto także Ostatni Raz. Płyta zachowała przebojowość poprzednika, choć to kopiowanie Harrisa i spółki w niemal każdej kompozycji mogło męczyć.