Amerykański zespół doomowy powstały w 1990 w kalifornijskim Orange County, naśladujący styl My Dying Bride i Paradise Lost. Nazwę zaczerpnięto od imienia złego boga chorób i plag z świata fantasy Dragonlance. Ekipa zadebiutowała dwoma demówkami ("Rabid Decay" w 1991 i "Live Studio Rehersal" w 1992) oraz dwuutworową EP-ką Travesty w 1993. Na [2] muzycy uwolnili wszelkie negatywne emocje i uczucia "skrywane na dnie swych zdruzgotanych dusz". Przez dźwięki raz po raz przenikał ból i mrok, a był to doom z krwi i kości, choć z tych nieco odległych i zapomnianych. Wiadomo - gotycka definicja tego gatunku dotyczyła raczej romantycznych wzruszających melodii, kobiecych sopranów i delikatnych klawiszowych podkładów. Tymczasem ten krążek intensywnie pachniał nawiązaniami do Serenades Anathemy, zwłaszcza w melodyjnych partiach gitar. Wrażenie to potęgował growling Peto, mający w sobie coś z tonacji Darrena White`a. Kompozycje toczyły się walcowato i ciężko na wzór fińskiego Unholy. Była to muzyka depresyjna, z występującymi miejscami "ładnymi" melodiami, ale generalnie prym wiodły surowe płaczące gitary, imutujące miejscami zagrywki deathowe. Krążek był "gęstą otchłanią, w którą skoczyli tylko wytrwali poszukiwacze smutku".
Zespół po nagraniu dwóch płyt ucichł. Pojawiły się co prawda nowe nagrania w wersji demo, jednak problemem był wciąż brak wokalisty po odejściu z zespołu Peto. Ostatecznie ekipa zrezygnowała z poszukiwań nowego frontmana - growling przejął Boardman, a czyste wokale Griffith. Na [3] Morgion nie do końca pozostał wierny swojej stylistyce wolnego ponurego doom/deathu, opartego na długich wybrzmiewaniach i funeralnym klimacie. Na [3] dołożono więcej melodii i nastroju. Starannie rozplanowano partie obu wokalistów, a co najważniejsze obaj spisali się znakomicie. Growling Boardmana był odpowiednio ciężki i grobowy, zaś Griffith operuje głosem zbliżonym do Simona Matraversa z angielskiego Solstice. Utwory wzbogacono o spokojne motywy akustyczne, przestrzenne i często opatrzone nastrojowymi melodiami. Pierwsze dziesięć minut w postaci A Slow Succumbing to doskonała wizytówka tego co działo się na tym albumie dalej. Dwuczęściowy Ebb Tide opatrzono ambientowym wstępem i numer rozpoczynał się łagodnie, by później przekształcić się w zimny i momentami brutalny utwór, przepełniony rezygnacją uwypukloną partiami gitary solowej. Wszystko zmieniało się od połowy, gdy kompozycja nabierała ambientowego kształtu i ciepła pod koniec (w czym duża zasługa czystego wokalu). Spokojnie rozegrany The Mourner`s Oak to ponownie czysty wokal, wznoszący się na wysokie poziomy. She The Master Covets przypominał stylistycznie Saturnus - rockowe gitarowe ozdobniki i leniwe tempo budowały klimat refleksyjny i skłaniający do przemyśleń. Szkoda, że fragment gdzie nakładały się na siebie dwie solówki gitarowe był tak krótki. Na koniec zespół prezentował ponad 15-minutowy złożony i wielowątkowy Crowned In Earth, w którym Morgion mocno odchodził od doom/deathu na rzecz wysublimowanego doom/rocka, zastosowania długiego okresu ciszy i ambientowego zakończenia. Krążek wydawał się brutalny, ale wszystko zostało dokładnie przemyślane. Zachowując podstawowe kanony gatunku, formacja zdołała nagrać płytę malowaną emocjami i ulotnymi skojarzeniami, gdzie wydawało by się niesutępliwa siła ustępowała melancholijnej łagodności. Podkreślono to staranną produkcją, ze szczególną dbałością o brzmienie gitar w partiach łagodnych i wyeksponowanie obu wokali.
Grupa zamieściła przeróbki To Tame A Land na składance A Call To Irons - A Tribute To Iron Maiden wydaną przez Dwell Records w 1998 oraz Innocence And Wrath / The Usurper na In Memory Of Celtic Frost w 1996. Po długiej przerwie zreformowała się w 2008 pod nazwą DustFlow. Justin Christian i Rhett Davis założyli Keen Of The Crow. Sam bębniarz dołączał jeszcze do Crimson Relic, Gravehill i Stygian Crown.