Argentyński duet powstały w 2024 w Buenos Aires. Nazwę stanowił neologizm zainspirowany greckim słowem "nekya", które odnosiło się do rytuału łączącego ze światem podziemnym. Debiut Nekyros ukazał się w marcu 2025 i był to fantastyczny blackmetalowy album o własnej tożsamości, o mrocznym i agresywnym obliczu, bez jednoczesnego porzucenia atmosferycznych niuansów. Na 44 minuty materiału złożyły się pięć pełnych wrażliwości kompozycji. Zastosowano mistrzowskie zmiany tempa i płynne przejścia między różnymi technikami riffowania. W tym prawdziwym wirze różnorodnych zagrywek, ból introspekcji zbiegał się z ponurym klimatem, co tworzyło odczucie beznadziejności wśród zawodzącego wokalu, zagrywek tremolo i niekoniecznie natarczywej perkusji, która cichła kiedy trzeba. Najlepiej wypadło to w Fortress Of The Damned, w którym melancholijne crescendo na wzór holenderskiego Asagraum mogło wzbudzić prawdziwe uczucie lęku. Transcendentalny wydźwięk kawałków orbitował wokół eterycznego i duszącego przekazu, a teksty dotykały nihilizmu (pesymizm Arthura Schopenhauera lub Emila Ciorana) i egzystencjalizmu (poczucie nicości i emocjonalnej pustki). Odsłuch tego krążka równał się podróży w ciemność bytu i świadomości, która pozwalała słuchaczowi uświadomić sobie wewnętrzną "nekya". A Road To Walk zaczynał się agresywnie, z melodiami emanującymi szaleństwem i rozpaczą, tworzące ostre i przenikliwe riffy. Pierwiastek atmosferycznego blacku był tu obecny jako niuans i to właśnie on przyczyniał się do siły tego utworu. Tekst opisywał rozległą ścieżkę, z której widać nabite na pal anioły, a za plecami wędrowca nic już nie zostaje, co podkreślał rozpaczliwy wysoki krzyk Tee. Ponad 12-minutowy The Entrance Part 1 z początku przenosił do świata bardziej eterycznego z odrobiną ambientowego brzmienia, podczas gdy gitara akustyczna otwierała bramę do gęstego i ponurego brzmienia, które wiązało się podróżą przez krainy Hadesu, wśród grobowców i mglistych przejść. Ciekawie wykorzystano tutaj akustyczne akordy oraz gościnny śpiew niemieckiej wokalistki Ylvy De Lune. To był drugi etap wędrówki do podziemnego świata, gdzie dusze są wzywane do ostatecznego porzucenia istnienia i stania się niczym więcej niż tylko popiołem. Wspomniany Fortress Of The Damned łączył agresywne tempa z nastrojowymi, tworząc doskonałe połączenie agresji i atmosfery. Riffy były znakomite i momentalnie przykuwały uwagę, nawiązując do lat 90-tych, ale w jednocześnie chwytliwy i melancholijny sposób. Główny bohater przekraczał nurt Hadesu, stając się niczym więcej jak tylko cieniem wspomnienia tego co kiedyś było. Ponad 11-minutowy The Entrance Part 2 ponownie stawiał na akustyczne nuty, do których dochodziły tym razem dźwięki otoczenia – ktoś kroczy po rozległej ziemi, a następnie wchodziła gitara z wybuchowym riffem, któremu towarzyszył wzmocniony krzyk. Tak jak w pierwszej części, pewne wzorce się powtarzały - na przykład przenikliwe szalone krzyki oraz krótkie akustyczne interludium. Bohater po porzuceniu jakiegokolwiek światła zostawał objęty przez własną ciemność, z dala od czasu i rzeczywistości, w swym wiecznym zatraceniu. Na koniec In The Shores Of Time - kawałek skoncentrowany głównie na agresji i dzikości surowego black metalu, z wpływami polskiej Mgły i przytłaczający niewyraźnym mglistym klimatem atmosferą. Tutaj, na końcu swej podróży, dusza dochodzi do kresu swych poszukiwań i na krawędziach czasu w nicości, pozostawała zamknięta na zawsze w zapomnieniu.
Warto zauważyć, że płytę ozdobiła wspaniała okładka autorstwa samego Daniela Tee, nawiązująca do grafik XIX-wiecznego francuskiego ilustratora Gustave Doré. Czarno-biała grafika przedstawiała Nyks, grecką boginię nocy, przechadzającą się wśród jałowego krajobrazu Hadesu, wzdłuż brzegu Styksu między skałami a szczątkami zmarłych.

Daniel Tee (ex-Endless, ex-Those Endless Eyes, ex-Seelenmord, ex-In Element, Acathexis, Los Males Del Mundo), Cristian Javier Yans (ex-Eroica, ex-Los Males Del Mundo)