Amerykański zespół powstały w 1983 w Los Angeles. Dopiero pięć lat później udało się podpisać kontrakt z wytwórnią Regency, głównie na fali rosnącego zainsteresowania chrześcijańskim metalem. Neon Cross grali ciężej i ostrzej niż Stryper, Barren Cross i Bloodgood, skłaniając się ku heavy/power - niemniej i oni stosowali czyste łagodne chórki w tle wspierające wokalistę Reevesa. Ten śpiewał poprawnie głosem w średnich rejestrach, ale nie posiadał charyzmatycznej tonacji i autentyzmu przekazu. W We Are The Children (Of Our Lord) oraz Far Cry (From Eden) frontman wchodził na wyższe rejestry ocierające się o ekstatyczny krzyk. Tempa utworów były umiarkowane, nawet nieco jednostajne i na początku Heartbreaker czy Frontline Life wypadały dość monotonnie. Na szczęście sporo energii wnosiły energiczne solówki gitarowe. Grupie trudno było przełamać jednowymiarowość temp, nawet w refrenach - mało atrakcyjnych i niezbyt nadających się do wspólnego śpiewania z publicznością (On The Rock, refleksyjny Right Time). Do lepszych utworów należał żarliwy I`m Not Alone z kulejącą melodią przewodnią i niepotrzebną wstawką a capella, nieźle prezentował się również Outta The Way z balladową pierwszą częśćią rozwijającą się znów w zestaw jednostajnie podawanych riffów w średnim tempie ze niezbyt udanymi chórkami. Sekcja rytmiczna grała poprawnie i głośno, gitarzysta Don Webster w solówkach czasem znakomicie, jednak jego inwencja tylko do tego się w zasadzie ograniczyła. Albumowi jak na christian metal nadano zbyt surowe brzmienie, niwelując tym samym oczekiwane tutaj ciepło przekazu. Ponadto zabrakło ballady z właściwego zdarzenia czy nawet chrześcijańskiego hymnu. Był to zestaw poprawnie odegranych, ale mało atrakcyjnych kompozycji. Wobec braku siły przebicia, Neon Cross zawiesili działalność na niemal pięć lat, po czym wrócili nijakim [2].