Szwedzka grupa powstała w 1972 pod nazwa Spider. Chłopcy zafascynowani byli nie tylko Deep Purple i Led Zeppelin. Szybko pojawiły się problemy z nazwą, gdyż David Bowie powołał do życia Spiders From Mars. Muzycy zdecydowali się na wzór Iron Butterfly połączyć w nazwie dwa przewieństwa - stąd powstał szyld Neon Rose. W październiku zespół podpisał kontrakt z Vertigo, a już 30 listopada tego samego roku w sztokholmskim Decibel Studios rozpoczęął prace nad debiutancką płytą. Ciekawą postacią w zespole był Stanley Larsson, jeden z najlepszych szwedzkich perkusistów pierwszej połowy lat 70-tych. Jego idolem muzycznym był amerykański bębniarz jazzowy Buddy Rich, znany z doskonałej techniki i niesamowitej prędkości. Na scenie Larsson przypominał natomiast Keitha Moona z The Who, gdyż w swoją grę wkładał tyle energii, że opuszczał scenę podpierany przez technicznych. Świetny debiut zawierał siedem znakomicie wysmakowanych kompozycji nawiązujących do stylistyki Deep Purple, Wishbone Ash i Camel. Melodyjny heavy-rock oparto na soczystych gitarowych riffach z licznymi zmianami tempa i nawiązaniami do progresywnego rocka. Choć otwierającemu płytę Sensation z chóralnym refrenem można było zarzucić zbytnie zbliżenie do glam rocka, to już A Picture Of Me sięgał bezpośrednio do płyt Budgie i te ponad siedem minut upływało niczym mrugnięcie okiem. Love Rock to zapowiedź stylu AC/DC, a atak w instrumentalnym Primo prowadziły obie gitary na tle czarującego wysublimowanego nastroju. Przewodni riff z Let`s Go And That Boy czerpał bezpośrednioz Woman In Tokyo Deep Purple i na dobrą sprawę ten purpurowy klimat trwał do samego końca nagrania. Zaskakiwał zupełnie Julia`s Dream z fletem, klawesynem i gitarą akustyczną, lecz ten uroczy psychodeliczny klimat przechodził dość szybko w cięższe heavy/progresywne granie z doskonałymi po raz kolejny partiami gitar, świetnym wokalem Holegarda i mocną sekcją rytmiczną. Na koniec trafił blisko 10-minutowy Dream Of Glory And Pride, który idealnie oddawał ducha muzyki największych heavy-rockowych ekip tamtej epoki. Tutaj grupa najbardziej zbliżyła się do grania ogólnie zdefiniowanego jako "progresywne", a cała kompozycja wyłaniała się z dźwięków szumu morza i uderzających piorunów.BR> 18 marca 1974 Neon Rose zagrał przed największą dotychczas publicznością w trakcie swej krótkiej kariery, supportując Dr Hook. Wkrótce do Neon Rose dołaczył gitarzysta Gunnar Hallin (ze swoją charakterystyczną fryzurą afro), a Holegar mógł skupić się na śpiewaniu (podgrywał też partie gitary akustycznej i melotronu).
[2] podtrzymywał wysoki poziom, stawiając jednocześnie mocniej na hard rock kosztem ograniczenia progresywnych wycieczek. Nie dało się jednakże zamaskować obranego kursu komercyjnego - utwory zaaranżowano prościej i chwytliwiej. Hallin czarował zagrywkami, poprawiono również brzmienie. Do miana perełki urastał niemal 10-minutowy Bloody Wellfare. Z kolei zdaniem wielu, [3] przebijał debiut pod względem spójności i ciężaru (Night Birds). Trafiły tu zarówno numery przypominające najwczesniejszy Rush (The Race For Knowledge). Płyta opierała się jednak na solidnych rockerach w rodzaju Dead Eyes, Too Long czy A Man`s Not A Man. Ujmowały na sam koniec dwa fantastyczne numery Dust And Rust oraz Tears Of Pain. Perspektywicznie rozwijająca się kariera Neon Rose została przerwana w 1975, kiedy to bracia Mengarelli zrezygnowali z muzykowania.
Stanley Larsson dołączył w 1974 do Nature, ale do realizacji nagrań nie doszło. Roger Holegard i Thomas Wiklund współpracowali jeszcze razem w kapelce Truck (dwa single Lägg Inte Pa Din Lur / Jag Vill Ha w 1980 oraz Impala / Taktfast Takt w 1981). Stanley Larrson zmarł 22 stycznia 2007.

Thomas Wiklund (ex-Uppat Väggarna)