Jednosobowy projekt kanadyjski, powstały w 2006 w Saint-Eustache (niedaleko Quebec). Yves Allaire miał już 36 lat, kiedy nagrał przeciętny debiut, charakteryzujący się nadmierną produkcyjno-aranżacyjną prostotą. Potem działalność projektu została zawieszona na blisko 13 lat. Po powrocie w 2020, Nordicwinter nagrał aż sześć płyt w przeciągu trzech lat. Stylistycznie wszystko ocierało się o depresyjny black metal z elementami atmosferycznego blacku u blackgaze. Uwagę zwrócił przede wszystkim [5], z okładką wykorzystującą obraz angielskiego malarza Waltera Langley`a. teksty oparto na poematach XVIII i XIW-wiecznych artystów jak Évariste de Parny, Jean Lacou, Charles Baudelaire czy René-Francois Prudhomme. Przez cały czas jednak Yves szlifował swój własny styl, a im więcej powstawało płyt, tym większe było jego doświadczenie w produkowaniu muzyki i specyficznym ustawianiu kolejności utworów na albumach. Muzyk wiedział, że w depresyjny black w zasadzie nie wkładać dużo pracy, aby utwór poprawnie brzmiał - probleme jest oddanie w takiej muzyce głębię odpowiednich emocji. W końcu wydawało się, że [7] stanowił koniec stylistycznych poszukiwać Nordicwinter. Enshrouded By Winter oferował ponad 10 minut przeprawy przez dźwięki przepełnione bólem, rozpaczą, lękiem i zimnem. Uwagęzwracał tutaj główny motyw gitarowy, obok którego Yves wydawał z siebie przeszywający chłodem desperacki wokal, spełniający rolę dodatkowego instrumentu. Ten wrzask nakładał się płynnie na instrumentalną zamieć, podobną do ściany dźwięku z shoegaze. Jako dodatek wrzucono warstwę symfoniczną składającą się z chórków oraz partii skrzypiec. Przenikliwy chłód przenikał słuchacza również w Death`s Pale Touch, powoli budujący dynamikę. Wokal atakował bez wahania, wyrzucając z siebie całą frustrację oraz lęk, podczas gdy gitara grała w tle rozpaczliwą melodię. Muzycznie zabrakło mocy w niższych tonach, przez co perkusja wydawała się minimalistyczna. Akustyczne brzmienia nadały numerowi nutę melancholii, podczas gdy depresyjna melodia wprowadzała w rewiry doom metalu. W As Twilight Fades chłód od wiatru przemieniał się w śnieżną zamieć, tworzoną przez gitarowe dysonanse oraz potężny werbel. Nie zabrakło również uroczych pasaży tremolo czy nawet dźwięków fortepianu. Te jednak zostawały w tle, nie mogą przebrnąć przez tę nawałnicę gniewu i rozpaczy. Autumn`s Last Mournful Whisper wracał do wolniejszych temp z nutką doomu. Tekst dotyczył życiowych trudów, które na podłożu psychicznym dotykają wielu ludzi. Słowa "Ostatni żałobny szept jesieni / Ponure miejsce na śmierć” wyrażały ogólny smutek nad końcem obfitości i życia. Dodanie post-metalowego zabiegu w postaci rozwijającego się tempa było strzałem w dziesiątkę - narastająca intensywność z minuty na minutębyła coraz bardziej wyrazista, tworząc wizje pełneosamotnienia i niemożnością poradzenia z własnym sobą. Utwór kończył się żałobną melodią, która ma w sobie nuty piękna. Jako epilog Yves wykorzystał znany jużsobie patent i nagrał instrumentalne outro - tym razem My Lament przybierał formę blisko trzyminutowych dźwięków fortepianu i instrumentów smyczkowych. Pojawiało siętutaj specyficzne ciepło, jako wyraz wsparcia dla tych, którzy zmagają się z problemami. Ogólnie na płycie melodie nabrały wyrazistości i jeszcze większej powagi niż w przeszłości, tkając sieć wokół najważniejszych uczuć dla człowieka, łącząc je w końcu w jedną całość. Nordicwinter oddał na tej płycie wielką dozę empatii, nie odchodząc od dźwięków oddających ponurą rzeczywistość opatuloną rozpaczliwym bolów. ten depresyjny black metal z wtrętami doomu i post-metalu, pobudzał najbardziej skrywane emocje u słuchacza.
Yves Allaire udzielał się też w Dark Covenant, funeral-doomowo/blackowym Graven Dusk (Graven Dusk w 2014), black/deathowy Kalseroth (Sepulcher For The Forgotten w 2020 i EP-ka Descension Into The Void też w 2020), doom/deathowym Sinistral Doom (EP-ka Beyond Twilight`s Embers w 2021) oraz black/deathowym Autumn's Tomb (EP-ka The Raven`s Lament w 2022).