Amerykańska formacja powstała w 2013 w Indianapolis. Zadebiutowała wydanym na kasecie magnetofonowej w liczbie 50 egzemplarzy singlem Night Hunger / Leather Sacred Leather. Następnie przyszedł czas na koncertówkę Live Leather w marcu 2015 i w tym samym miesiącu przeróbka Motörhead Love Me like A Reptile. Ten aktywny rok podkreślono umieszczeniem nagrań Possession i True Adversaries Of Jesus Christ na splicie z zespołem Kvlthammer. W grudniu 2016 rozprowadzono taśmę Cassette 2016 z trzema kawałkami: Prowling Sinner, The Lost Destructor i Priest Of The Undoer, by w końcu w 2017 podpisać kontrakt z włoską wytwórnią Cruz Del Sur Music. Na albumie Sacred Leather odwolali się wprost się do herosów amerykańskiej sceny US Metalowej. Ponad 41 minut wypełniła solidna robota gitarzystów, a wszystko otwierał zamaszysty killer Ultimate Force, ze świetnym refrenem, bijącym po uszach basem i speedmetalową narracją Vicious Rumors. Wysoko zawodzący Boltjes momentami wchodził na terytoria Erika Adamsa z Manowar. Nieźle prezentowały się kolejne Watcher z tempami Hexx oraz surowszym Power Thrust odegranym na modłę Liege Lord i Helstar. Master Is Calling to znów rytmiczny numer, nieco blady z początku, potem jednak rozkwitający w nośnym epickim refrenie. Boltjes udanie wypadł w długim łagodnym Dream Searcher. Wczesny Iron Maiden obejmował we władanie Prowling Sinner, choć dało się usłyszeć również umiarkowanie speedmetalową motorykę. Końcówka rozczarowywał nazbyt minimalistyczną nową wersją The Lost Destructor / Priest Of The Undoer i w ciągu tych ponad dziewięciu minut można było zaproponować coś innego - solówka nadchodziła zbyt późno, a surowy chłód topniał zbyt wolno. Samo zakończenie jednak monumentalne - godne tych, które dramatycznie kończyły nieraz najlepsze albumy klasyki z USA w złotej erze metalu. Sacred Leather zaprezentował granie wtórne, ale nie szukał nowinek na siłę i nie wstawiał ich tam gdzie były zbędne. Płyta jawiła się jako szczera w muzycznym przekazie i z brzmieniem zrobionym dokładnie w stylu albumów z połowy lat 80-tych. Melodyjne granie bez napinania się czy nadmiernej surowości, wykorzystujące atuty mistrzów i starające się uniknąć ich niedociągnięć.

Dee Wrathchild (ex-Black Arrows Of Filth & Impurity, ex-Demiricous, ex-Christ Beheaded, ex-Kvlthammer, ex-Skeletonwitch),
Carl Byers (ex-Coffinworm, ex-Deadmen, ex-Kata Sarka, ex-Kvlthammer), Josh Shrontz(ex-Coffinwormm ex-Kvlthammer)