Amerykańska grupa powstała w 1982 w Salem, wcześniej działająca od 1979 pod szyldami Power Faith i Gentiles. Na trzech pierwszych wydawnictwach pozostawała pod silnym wpływem Judas Priest z czasów British Steel, a główną uwagę poza rzemieślniczym wykonaniem zwracały chrześcijańskie teksty. Pod koniec 1990 kariera kwintetu utknęła w martwym punkcie, a muzycy w końcu zawiesili działalność. W 1999 Saint powrócili fatalnym [4] z Timem Lambersonem na wokalu i automatem perkusyjnym. W 2002 ukazała się reedycja [2] z dodatkowymi nagraniami koncertowymi z "Cornerstone Festival" z 1986. Po powrocie do zespołu Josha Kramera wydano wpierw reedycję [1] z dwoma bonusami - Killers And Destroyers i The Reaper - a następnie przypomniano o sobie całkiem udanym [5]. Album zawierał jak zwykle klasyczny heavy zagrany w wolno-średnich tempach. Ten mix grania Judas Priest i amerykańskich naleciałości dał rezultat w postaci niezłych melodii (Here We Are, Riders), choć miejscami wkradała się monotonia, a gitarze Johnsona brakowało chwilami mocy. Pewnym przebudzeniem był kończący wszystko Acid Rain.
Saint nie zmienili stylu również na [8], w większości opisującym największe zbrodnie w historii ludzkości (Crime Scene Earth, cover Judas Priest Invader). Odniesień do lat 80-tych było tym razem nieco mniej. Duże zastrzeżenia można było mieć do śpiewu Kramera, więc w styczniu 2010 grupa zdecydowała się nagrać ponownie ścieżki wokalne i z nową okładką wydać płytę jako Crime Scene Earth 2.0. Jednak [9] także ujawniał, że miniony czas odcisnął swoje piętno na wyczynach wokalisty, który za bardzo nie sprawdził się zarówno w radosnym Crying In The Night, jaki i w ciężko kroczącym Hell Train. Naśladując Halforda Kramer położył także Endless Night, ale hymnowy utwór ratowała bardzo dobrze współpracująca ze sobą sekcja rytmiczna. Richard Lynch ponownie okazał się najjaśniejszym punktem Saint i nawet w przeciętnym You And Me jego partie basu nad wyraz udanie maskowały ogólną monotonię.
Całkiem niezły [12] dawał nadzieję na podobne wrażenia w przyszości. Niestety [13] rozczarowywał - niewiele można było powiedzieć o bezbarwnych kompozycjach w tradycyjnym heavymetalowym stylu. Bezradność kompozytorska i nieokreśloność gatunkowa przebijały z tego wszystkiego i zabrakło punktu zaczepienia, który by poprowadził muzykę w jakimś konkretnym kierunku. Wcześniej zdarzały się udane wycieczki w kierunku hard rocka w mocnym gitarowym wydaniu, pewna przebojowość i rozpoznawalność refrenów, tutaj tego nie było. Jedyne pozytywne przebłyski zawarto w wolniejszym rytmicznym Chosen One. Reszta to granie dla samego grania (Holier Than Thou, Vengeance, The Exile Of Cain) i nawet wysiłki dobrze śpiewającego Dave`a Nelsona były skutecznie niweczone - pseudoepicki Fallen Armor pokazywał to dobitnie. Instrumentalnie był to krążek momentami ospały (Words Of Wisdom) i nawet perkusja miejscami usypiała monotonią. Tytułowy Heaven Fell umieszczono na końcu, kiedy słuchacz był już dostatecznie znudzony, by przyjąć kolejny nader przeciętny heavymetalowy utwór ze spokojem pełnym rezygnacji. Jakiś plus stanowiła realizacja tej płyty i gitary wybrzmiewały wyraziście, a bębny ustawiono doskonale. Mastering wykonał na światowym poziomie czołowy inżynier dźwięku Robert Colwell. To jednak za mało - powstał metal bez inwencji, w dodatku archaiczny gatunkowo.
John Perrine bębnił potem na "Demo 1995" groove-metalowego System Of Pain w 1995. Larry London pojawił się w składzie symfoniczno-power/progresywnego Tyranny Of Hours (płyta Tyranny Of Hours w 2013).

Dee Harrington (ex-Holy Danger)