Fińska grupa założona w 2015 w Helsinkach jako Satan`s Cross. Jej ówczesni i przyszli członkowie przewinęli się przez wiele kapel grających różne odmiany metalu, także ekstremalnego. Z początkowego składu, który nagrał demówkę "Seven Nights" w 2016, EP-kę Metal Of Satan (również w 2016) oraz singiel Forever Blind / Danger Zone w 2018, utrzymali się właściwie tylko gitarzysta Mäenpää i basista Penander. Składankowy [1] zawierał wszystkie wspomniane wydawnictwa i szefowie niemieckiej wytwórni High Roller Records postanowili iść za ciosem i wydać [2]. Kwintet porzucił speed metal w oldsciłhoolowej formule, stawiając na po prostu momentami szybciej zagrany melodyjny power. Metal z Finlandii to potęga opierająca się na wyrazistych melodiach, przebojowych refrenach, bogatych aranżacjach i niejednokrotnie wysokim kunszcie wokalistów. Na tym tle Satan`s Fall wypadli raczej skromnie. Kompozycje odegrano sprawnie, z kilkoma dobrymi solówkami i kreatywnym perkusistą, ale już wokalista Miika Kokko niezbyt przekonywał ze swoim chłopięcym wręcz głosem. Te utwory przelatywały jeden po drugim, zasadniczo pomiędzy heavy z elementami speed i power, ale żaden nie wzbudzał zachwytu. Wielokrotnie słuchacz miał wrażenie obcowania z heavy/speedem niemieckim z lat 90-tych, z zestawem riffów raczej wyeksploatowanym (There Will Be Blood, Juggernaut). Czasem ekipa grała miękka i niemal radiowo jak w tytułowym Final Day, co nie wzbudzało większych emocji. Gdzieś przemykały echa najbardziej mainstreamowego fińskiego power w stylu Astralion (They Come Alive, Forever Blind) - zagrane nieco ostrzej, lecz mało satysfakcjonująco. Jak na standardy fińskie produkcja była przeciętna - dosyć płaski mix, a mastering stylizowany na przełom lat 80-tych i 90-tych XX wieku i te gitary raczej brzęczały, niż cokolwiek kruszyły.
Na [3] nastąpiły w składzie zmiany w postaci gitarzysty Koskinena i bębniarza Hankosaariego. Stylistycznie zespół też się zmienił, tym razem przesuwa się w stronę szeroko rozumianego NWOTHM. Od strony technicznej trudno było coś zarzucić, choć postępów wokalnych Kokko nie było. Niespecjalnie kreatywnie grupa podeszła do samych kompozycji i trudno było uznać otwieracz Lead The Way za coś więcej niż sympatyczne i naiwne rozegranie klasycznego heavy na nieco większej prędkości. Wolniejszy Swines For SlaughterMonster`s Ball odegrany zupełnie bez historii, z przeciętnym śpiewem i refrenem z obszarów U.D.O. Szybszy Afterglow nawiązywał do płyty poprzedniej, z pewną dawką speed metalu na średnim poziomie. No Gods, No Masters sięgał do amerykańskiego stadionowego glamu i heavy metalu spod znaku W.A.S.P., ale w tym obszarze formacja też nie czuła się najlepiej. Po nijakim Kill The Machine decydowano się na umieszczenie łagodniejszego Dark Star z pewnymi cechami metalu brytyjskiego i odrobiną melancholijnych dłużyzn. Z całego zestawu wyróżniał się Garden Of Fire - kawałek jakby z wyższej półki, zagrany na luzie i stawiający na dwa tempa z nośnym refrenem. Mastering wykonał znany z Sentenced Mika Jussila, ale jego dążenie do odtworzenia brzmienia lat 80-tych nie zaowocowało niczym szczególnym. Powstał kolejny album z poprawnym brzmieniem i 35 minutami muzyki na poziomie, który trudno było uznać za porywający na tle tego co robiły inne ekipy NWOTHM (w Finlandii ten rodzaj muzyki jakoś nie mógł rozwinąć skrzydeł).
Kride Lahti i Tommi Makkonen-Viheriälehto grali potem w deathmetalowym Church Of The Dead (Church Of The Dead w 2020 i Beyond Death) w 2023).

Markus Heinonen (ex-Stone Ship, Astral Sleep, ex-Night Of Suicide, ex-Chaotic Sanity), Kride Lahti (ex-Lithuria, ex-Clutch Mental Hospital, ex-Ghoul Patrol, ex-Dead Shape Figure),
Tomi Mäenpää (ex-Deather, ex-Bestial Torture, ex-Ominous), Joni Petander (Chalice/FIN), Tommi Makkonen-Viheriälehto (ex-Temples, ex-Gorephilia, Ceaseless Torment),