Włoski kwartet powstały w 1998 w Rzymie. Związał się z wytwórnią Iron Glory Records, współpracującą m.in. z Dark At Dawn i Destillery. Album budził mieszane uczucia. Z jednej strony zespół mocno zaznaczył swoje przywiązanie do amerykańskiej tradycji heavy/power w epickiej odmianie (z naciskiem na Manowar)r, zaaranżowany przez młodych muzyków z gracją i odpowiednim bojowym duchem. Z drugiej wysoki wokal Morettiego był miejscami trudny do zaakceptowania. Te elementy uderzały z pełną mocą już w otwierającym Way To Asgard i ten numer momentalnie albo odsiewał albo totalnie zaciekawiał. Potężne rycerskie brzmienie z pogranicza true metalu wzbudzało niechętny podziw w Victory`s In Sight, Never Savers Die czy galopującym Savers. W nieco słabszym King Of The Poor w chórkach zaśpiewał Francesco Bucci ze Stormlord i to wejście na tereny Manilla Road wypadło mało atrakcyjnie. Również Everything Turns Black odegrany w umiarkowanym tempie i z chóralnym wsparciem frontmana to bardziej styl Sheltona niż DiMaio. Niezbyt oryginalną melodię wykorzystano także w The Myth, ale na korzyść numeru działały ciekawa motoryka, podziały rytmiczne i spokojny patetyczny fragment. Najciekawsza zagrywka i refren objawiały się w Will O'The Wisp, o ile akceptowało się zawodzącego wokalistę, którego śpiew porównywalny był z jękami konającego na polu bitwy wojownika. W niektórych utworach więcej z siebie powinien dać również perkusista Piero Pierantozzi. Autorem okładki był Riccardo Coche, a samą książeczkę zaprojektował gitarzysta Sacred Steel (sporo podobieństw stylistycznych do tej kapeli) - Jörg Knittel. Czytelna mocna produkcja z głośną perkusją i gitarą nie wystarczyła, by osiągnąć wymierny sukces. Savers niewątpliwie posiadali spory potencjał, niestety nie mieli szansy sprawdzić się ponownie. Ogólnie ciekawostka warta uwagi każdego fana true/epickiego grania.
Alberto Sempreboni grał potem w thrashowym Enemynside (Let The Madness Begin w 2003).