Amerykańskie trio założone w 1968 w nowojorskim Brooklynie. Nazwę zaczerpnęło od imienia i nazwiska jednego z najlepszych tropicieli z czasów Dzikiego Zachodu - indiańskiego zwiadowcy niezmordowanie podążającego śladem Butcha Cassidy`ego i Sundance`a Kida. Mimo niewątpliwych wpływów wywodzących się z kręgów rocka psychodelicznego, zespół uznano za jednego z pionierów heavy-rocka i stoner rocka. Debiut ukazał się nakładem wytwórni Mercury Records i w odniesieniu do niego w maju 1971 magazyn "Cream" (konkretnie redaktor Mike Saunders) użył w swojej recenzji zwrotu "heavy metal". Mocne brzmienie Sir Lord Baltimore wyróżniało się na tle muzyki przełomu lat 60-tych i 70-tych, pomimo klarownych inspiracji Hendrixem i Cream. Ciężkie riffy z użyciem przesteru komponowały się skrzętnie z głębokim (miejscami zbyt pretensjonalnym) głosem perkusisty Garnera. Teksty piosenek ogniskowały się wokół osiągania odmiennych stanów świadomości, przedstawianych w sposób surrealistyczny, ale także z wykorzystaniem symboli kultury antycznej w mrocznych odcieniach. Sporo miejsca zajęły wątki religijne, a tytułowy Kingdom Come dotyczył oczekiwania "nadejścia mojego królestwa". Wszystkie kawałki zaaranżował Mike Appel, który potem został managerem Bruce`a Springsteena. Ta tajemnicza muzyka w swoim czasie spotkała się z niezrozumieniem i dopiero po latach doczekała się zachwytów krytyków. Najlepsze numery sprytnie umieszczono w najbardziej strategicznych pozycjach, czyli na początku każdej strony winylowego wydania. Zbudowany na wyraźnej przesterowanej partii basu Master Heartache oraz tytułowy Kingdom Come aż kipiały energią, miażdżyły ciężarem na tamte czasy i jednocześnie wyróżniały się naprawdę chwytliwymi melodiami. Kawałki w rodzaju Lady Of Fire, Hell Hound lub Helium Head wypadły niczym Hendrix na przyśpieszonych obrotach i z bardziej przesterowanym brzmieniem. Na tle całości wyróżniała się łagodna ballada Lake Isle Of Innersfree z użyciem gitary akustycznej. Numer sprawiał wrażenie powstałego pod naciskiem wytwórni, która pewnie nie chciała wydać albumu z samymi ciężkimi utworami. Był to jeden z najwcześniejszych prekursorów ciężkiego brzmienia, jednak jego wpływ na rozwój heavy-rocka jest dziś znacznie przeceniany przez wielu recenzentów. W 1970 ukazało się bowiem tyle wspaniałej muzyki, że debiut Sir Lord Baltimore po prostu nie miał szans zainteresować w tamtym czasie szerszej publiczności. W dodatku krążek nie przynosił niczego naprawdę nowatorskiego. Owszem, był surowy i agresywny, ale przecież wcześniej ukazały się takie płyty jak Vincebus Eruptum Blue Cheer czy Kick Out The Jams MC5.
19 i 20 lutego 1971 Sir Lord Baltimore zagrali w nowojorskim Fillmore East dwukrotnie przed Black Sabbath, na ich trasie promującej Paranoid. Zdjęcie z programu tych wieczorów wykorzystano potem jako okładkę do [3]. Tymczasem formacja zatrudniła drugiego gitarzystę i przystąpiła do nagrania [2], który zaskakiwał wolniejszymi tempami i lżejszym brzmieniem. Właściwie tylko numery ze strony B winyla w bladym stopniu przypominały nagrania z przeszłości. Album zawierał także jedyne oficjalne nagranie koncertowe Where Are We Going?. Kiedy potencjał Sir Lord Baltimore zaczął się rozpływać, szefowie Mercury stracili zainteresowanie grupą. Sami muzycy zrzucili winę na swoje uzależenienie od narkotyków, a także na słabą sprzedaż płyt. W 1994 ukazała się składanka Kingdom Come / Sir Lord Baltimore (nakładem PolyGram), w skład której weszły dwa pierwsze krążki. 30 lat po zawieszeniu działalności John Garner i Louis Dambra ponownie połączyli siły, wyciągając z szuflad niedokończone kawałki z 1976, rozprowadzając [3] własnym kosztem (tylko na zamówienie e-mailowe). W tych kompozycjach nie zawarto pierwiastka chrześcijańskiego, skupiając się na kwestiach teraźniejszych. Dopiero w lutym 2007 zainteresowanie materiałem wyraził koncern JG Records.
Louis Dambra został pastorem w Los Angeles. W 2007 Garner wraz ze szwedzkim gitarzystą Janne Starkiem z Overdrive nagrał współczesną wersję Woman Tamer z [2]. John zmarł 5 grudnia 2015 na niewydolność wątroby.