Kanadyjski jednoosobowy projekt założony w 2005 w Montrealu, ale brzmiący niczym z blackmetalowej sceny Quebec. Nazwa z francuskiego oznaczała "mroczne lasy". Annatar przedstawił atmosferyczny black oparty na klasycznych surowych riffach z tremolami a la Burzum, lodowato-sennej atmosferze oraz desperackich wokalach lidera. W kompozycje wpleciono naturalnie różne smaczki pokroju syntezatorów czy gitar akustycznych (Vents Des Desespoirs, smutny Au Solstice De l'Hiver czy Le Royaume z ujmującą zagrywką gitary pod koniec). Autorem baśniowej okładki był Raicheal Mairtin. [2] wydawał się w każdym aspekcie lepszy od debiutu - poprawiło się przede wszystkim brzmienie, dzięki czemu klawisze skuteczniej tworzyły przygnębiający mroźny klimat. Annatar podciągnął się też jako perkusista i partie tego instrumentu zaaranżowano różnorodniej. W studio na basie Annatara wspomógł Neptune (jeden z liderów Gris). Pod względem ciężaru ten atmo-black wydawał się lżejszy niż pierwszy krążek, ale jednocześnie "wchodził" lepiej. To nie było nic nadzwyczajnego, ale jednocześnie album wciągał niesamowicie, chociaż niczym przecież nie zaskakiwał.
W 2009 Annatar wraz z dwoma muzykami Gris założył Miserere Luminis. Z czasem wrócił jednakże do Sombres Forets, by zrealizować [3]. Tym razem była to muzyka ambitna, która nabrała w porówaniu do przeszłości większej gamy kolorów i nowych wymiarów, odpuszczając depresyjne aury na rzecz tych melancholijnych. Riffy dość umiejętnie kontrastowały z melodyjnymi wstawkami, ambientowymi partiami i delikatnym brzmieniem fortepianu (Au Flambeau). Annatar postawił na większą ilość instrumentalnych bogactw i miniaturek, w których prym wiodła spokojna gitara (L'ether) i sample wiatru (Brumes). Był to refleksyjny krążek, idealny do słuchania w jesienno-zimowe wieczory z nosem przy oknie. Autorem okładki był francuski gitarzysta-grafik Fursy Teyssier - ten sam, który stworzył szatę graficzną do A L'ame Enflammée, L'ame Constellée Gris.