Amerykańska grupa założona w Chicago w 1976. Na debiucie zaprezentowała epicki hard rock bez przebojowych radiowych podtekstów, nawiązujący do ambitnego grania lat 70-tych i w jakimś stopniu osadzony w stylistyce Black Sabbath. Ta ostatnia inspiracja wynikała przede wszystkim z transowego charakteru wolniejszych utworów i fenomenalnej gry gitarzysty Paula Kostera, ocierającej się o technikę Iommiego. Nie zabrakło także pewnych zeppelinowych rozwiązań oraz riffów, jakie niebawem miały się stać podstawą siły NWOBHM. Warta uwagi była również doskonała gra perkusisty Kierana Hoeninga, napędzająca te arcyciekawe kawałki śpiewane przez Barreta - faceta niestety o przeciętnych walorach głosowych. Epickość Sorcery wyrażała się w budowaniu łagodnego klimatu, łamanego dynamicznymi solówkami jak w Arachnic (The Dark King) czy riffowej surowości i wzniosłości we Fly The Sky. Zespół nie stronił od instrumentalnego delikatnego space rocka w Sugar Sweet Lady (Debbie`s Song) czy mocniej zagranego tradycyjnego hard`n`heavy w Slippin` Away (For K.E.R.. Z kolei Airborne zagrano trochę w estetyce nawiązań do rocka brytyjskiego, niedaleko od tej konwencji leżał również Schitzoid z niepokojącą otoczką tworzona przez gitarę solową i perkusję z echami stylu Budgie. Kwintet nadzwyczaj interesująco wypadł w długich wolniejszych numerach o specyfice refleksji poetycznej, wypełnionych misternymi zagrywkami obu gitarzystów (Snowshit, Last Good-Bye). Urzekał w nich głównie ujmujący klimat rockowej ballady, przedstawionej poprzez pozorną oszczędność w środkach wyrazu. Z dzisiejszego punktu widzenia, płycie nadano ubogie brzmienie, choć każdy instrument był dobrze słyszalny. Także drugi krążek nie odbiegał od objętego kursu, choć dodano tu i ówdzie motywy psychodeliczne. Do najciekawszych momentów należały: Right To Survive, Till Death Do We Part, Ogre i Borderline. Niestety, kwintet rozpadł się w 1981.