Niemiecka grupa powstała w 1990 w Hemer (Północna Westfalia). Czteroutworowa demówka "Soul Cages" nagrana wiosną 1992 nie stanowiła przełomu w karierze młodego poszukującego zespołu. W końcu pod koniec 1993 muzycy podpisali kontrakt z wytwórnią Massacre Records. Pierwszych nagrań dokonano w 1993, ale formacja nie była zadolowolona z rezultatów końcówych i przeniosła się do PWS studio, by nagrać materiał jeszcze raz. 22 lutego 1994 ukazał się niezwykły debiut - ten progresywny metal oparto na wydawało się (przy pierwszym przesłuchu) typowych dla gatunku harmoniach gitarowych, ale tworzących dość specyficzne nielinearne melodie. Te ostatnie osadzono w melancholijnych pasażach i przyciężkawych (nie stricte-metalowych) zagrywkach. Okazjonalne klawisze stanowiły tylko tło (podobnie do syntyzatorowego popu lat 80-tych) dla naprzemiennie grających gitar (jednej ciężko, drugiej lekko). Thorsten Staroske zaśpiewał czysto i ekspresyjnie, a w kilku miejscach oddał miejsce dwóm kobietom. To studium kontrastów przekuto w spójny i miejscami zapierający dech w piersiach album. Pomimo braku instrumentalnych popisów, wiele dla siebie mogli znaleźć tu fani Fates Warning z wczesnych lat 90-tych oraz Sieges Even ery A Sense Of Change. Poza sześcioma właściwymi kompozycjami dorzucono Uncommunicado (akustyczne intro do numeru tytułowego) oraz Rainbow (senne outro oparte na fortepianie). Do najlepszych utworów należały The Narrow Path Of Truth oraz Reflections, ale posiadające chwytliwe zagrywki New Horizons i Actors Of No Return niewiele im ustępowały.
Na równie dobrym [2] kontynuowano koncepcję grania z poprzednika, balansując na granicy melodyjnego prog-rocka z prog-metalem. Znów sporo było nie zakłócanych niczym partii konkretnych instrumentów, kawałków w wolnych lub średnio-wolnych tempach oraz wokalnych popisów Staroske. Pierwsze trzy numery były jakby przedłużeniem debiutu, choć pojawiały się elementy zaczerpnięte z twórczości Shadow Gallery. Od In Our Hands grupa jakby stawiała mocniej na metalowe brzmienie, z riffami a la Fates Warning. My Spiritual Home zapatrywał się w młode wschodzące gwiazdy w rodzaju Vanden Plas czy Mercury Rising, a punktem kulminacyjnych krążka był Elegy, gdzie wyśmienicie wyważono balans między melodią a wirtuozerią. Przy tej płycie można było się znakomicie wyciszyć (Impressions), a wówczas Soul Cages potrafili dostarczyć wiele progresywnej radości. Mainstreamowym podejściem do atmosferycznego progresywnego metalu cechował się też [3], nagrany z nowym klawiszowcem Enrique Foedike. Znów można było się znaleźć w świecie znajomych z Sieges Even (Result Of Convenience, Pressure), Fates Warning (Imprisoned) i nawet Queensryche (A Part Of Me), ale ze znacznie uproszczonymi strukturami. Głos Thorstena mienił się wieloma barwami, ten facet sprawdzał się doskonale w każdym numerze. Niekonwencjonalne melodie znów stały się klejnotami tych eklektycznych utwórów.
Z przyczyn osobistych drogi muzyków rozeszły się w 2000. Grupa przejawiała aktywność od czasu do czasu, aż w końcu drogi Thorsten Staroske i braci Nitschke znów się przecięły pod koniec 2012. W roku następnym pojawił się [4] (sygnowany logiem Soundcage Music - tak naprawdę nagrany kosztem własnym), ponownie sięgający się do melodii jakby powziętych od The Smiths czy New Order, ale z zagrywkami prog-metalowymi. Całość zagrano szybciej i mocniej niż dawniej, a rozpoczynający album Always Meet Twice był po prostu doskonały. Soul Cages to ciekawy zespół, a każda z jego czterech płyt moze być uznawana za najlepszą w dyskografii - wszystkie były niezwykle równe, piękne, znakomicie zaśpiewane i "unoszące do nieba".