Shinki Chen urodził się 30 maja 1949 w Jokohamie. Ten japoński gitarzysta zaczynał karierę w podrabiającej The Yardbirds kapeli Powerhouse (Powerhouse w 1969), następnie dołączył do jazz-rockowo/progresywnego Food Brain (Social Gathering w 1970), w którym poznał basistę Masayoshi Kabe. Niespokojna i wkraczająca na grunt awangardy muzyka Food Brain odbiła się szerokim echem w kraju i stała się inspiracją dla wszelkiej maści muzycznych rebeliantów. Shinki został protegowanym szefa japońskiego oddziału Polydoru – Ikuzo Ority, który zwietrzył dobry interes w rozpędzającej się modzie na psychodelię i bluesa. Ikuzo zdawał sobie sprawę z tego, że nowa scena potrzebuje idoli i właśnie w młodym Shinkim widział nieoszlifowany diament, który mógł stać się gwiazdą przyciągającą tłumy. Chen i Kabe powołali do życia Shinki Chen & His Friends. Ten projekt wydał jeden krążek Shinki Chen & His Friends w 1971, a stylistycznie postawiono na bluesującą ciężką psychodelię w kosmicznym sosie. Sesja przebiegała chaotycznie, w dodatku grupa przystępowała do nagrywania albumu bez określonej wizji. Shinki szybko stracił zainteresowanie pracą nad solowym albumem, a pałeczkę w studio przejął śpiewający basista (w studio pojawiło się dwóch basistów) George Yanagi. Z przesadą wówczas nazwano płytę nietuzinkową, niektórzy krytycy piali o perle japońskiej psychodelii (po latach Julian Cope rozprawił się skuteczni z tym mitem w swojej książce "Japrocksampler"). To prawda, że album był ważny w kontekście rozwoju japońskiego rocka i pokazywał klarownie inspiracje, z których czerpała scena w tamtym okresie. Z drugiej strony jednak krążek komercyjnie rozdmuchano, a zrobienie na tym etapie z Chena japońskiego Hendrixa stanowiło duże nieporozumienie.
Shinki wiedział, że stać go na więcej i postanowił to udowodnić w nowym zespole Speed, Glue & Shinki. W USA boom na psychodeliczny rock i ogólnie pojęty ruch hipisowski powoli się kończył, jednakże w Japonii płomień rewolucji muzyczno-kulturalnej dopiero się rozpalał. Ponownie na basie pojawił się Masayoshi Kabe, a składu dopełnił pochodzący z Filipin Joseph Smith - wokalista, perkusista i muzyk obsługujący Mooga. Chen natknął się na niego w galerii handlowej, kiedy to grał z kapelką Zero History. Nazwa nowej formacji nawiązywała wprost do narkotyków: notorycznego zażywania amfetaminy przez Smitha i wciągania kleju Pro-Bond przez Kabe. Obie płyty zawierały autentycznie ciężkie granie w stylu Blues Creation, Blue Cheer i Led Zeppelin na ostrym kwasie, naturalnie z bluesowymi i psychodelicznymi wpływami. Na debiucie Joey Smith nie wypadł najlepiej wokalnie - jego głos brzmiał siłowo, jakby Mick Jagger i Captain Beefheart próbowali wejść w jedne spodnie. Kabe starał się z kolei jak mógł grać niczym Mel Schacher z Grand Funk (Stoned Out Of My Mind). Grupa właściwie rozpadła się na początku 1972, głównie przez wzgląd na destrukcyjny styl życia Smitha. Po kilku miesiącach ukazał się na podwójnym winylu [2], który brzmiał lepiej niż poprzednik pod każdym względem. Utwory wciąż opierały się na mieszance gitarowych sprzężeń, budujących napięcie partii Mooga, jazgotliwych japońskich perkusjonaliów i dziwnych efektów, a wszystko wciągało słuchacza niczym czarna dziura. Z całości oczywiście biła chmura narkotycznych dymów i wizji, kompozycje pulsowały od nadmiernej ilości fuzzu, a Shinki serwował meandrujące solówki. Napotężniej zabrzmiał niewątpliwie Calm Down, którego atomowa zagrywka na początek wprost miażdżyła. Warto podkreślić, że materiał był przede wszystkim dziełem Smitha, którego wspomógł w studio basista Michael Hanopol (ex-Zero History), a w jedynym smętnym utworze Don`t Say No także klawiszowiec Shigeki Watanabe i bębniarz Hiroschi Oguchi. Wykorzystano istniejące sample i fragmenty nagrań Shinkiego - w tym dwa numery z sesji debiutu: Sniffin & Snortin oraz Run And Hide. Niestety, na sam koniec wrzucono 18 minut dziwnych efektów dzwiękowych bez muzyki (te dwa "utwory" to Sun/Planets/Life/Moon oraz Song For An Angel). Kiedy wydany jako singiel właśnie Hide And Run przepadł na japońskich listach przebojów, Smith i Hanopol powrócili do rodzinnych Filipin, gdzie weszli w skład Juan De La Cruz.
Shinki Chen założył progresywno-heavy rockowy Flied Egg i nagrał dwie płyty z humorystycznym przekazem w 1972: Doktor Siegel`s Fried Egg Shooting Machine oraz Good Bye. Chen szybko zniechęcił się do procesu nagrywania muzyki w studio i postanowił występować jedynie na żywo. Joey Smith zmarł 28 stycznia 2019, a Masayoshi Kabe 26 września 2020 - obaj w w wieku 71 lat. 25 grudnia 2019 obie płyty zostały wznowione przez wytwórnię Atlantic na winylach.

Shinki Chen (ex-Powerhouse, ex-Food Brain)