Szwedzki kwartet założony w 2009 w Skane. Muzycy postanowili grać kruszący gitarami doom metal z lekkim zakręceniem w stronę Grand Magus. Na [2] od razu uwagę zwracało brzmienie (za które odpowiadał Andy LaRocque) i ono samo w sobie stanowiło prawdziwą ucztę, gdyż nierzadko przy takim graniu z USA stosowano nonszalancję dźwiękową na granicy niechlujstwa. Jakob Kramsjö idealnie wpasował się do tej muzyki, posiadając potężny głos w średnich rejestrach, o ogromnym zasięgu i feelingiem zbliżony właśnie do Janne Christofferssona z grand Magus. Jego ekstatyczne i drapieżne zaśpiewy w wysokich rejestrach były kolejnym dużym atutem płyty. Wszystko stawało się jasne w Black Magic Circle - numerze o nieprawdopodobnej mocy, bujających riffach i długich wybrzmiewaniach. Ponuro, i posępnie grano w wolnym Secrets Of Your Soul, gniotącym granitowymi akordami gitary aż do zaskakującego refrenu w stylistyce okultystycznego heavy-rocka. Szybszy miarowy Mercenary Bay potem zwalniał i ten utwór płynął powoli niczym rozgrzana lawa. Lekko psychodeliczny For Madmen Only budził skojarzenia z amerykańską szkołą Hellhound, ale jednak kompozycja wypadła nowocześniejszej. Zespół bezlitośnie włóczył słuchacza po ziemi w Impossible przez osiem minut - paradoksalnie to granie było jednocześnie nie do podrobienia i niezbyt oryginalne. W Black Snow uzyskano niezwykły klimat dzięki ultra-melodyjnym ozdobnikom w zmiennych tempach. Mix heavy/doom/stoner bywa ryzykowny w próbach uzyskania autentycznej gatunkowej autentyczności, ale Stonegriff zaryzykował, wychodząc w Devil`s Daughter obronną ręką. Ostatni In The World That You Rule szedł drogą Impossible i ponownie osiągnięto efekt riffowych trafień w posępnym stylu. Perfekcyjnie wykonanana płyta, na której nie było ani jednego zbędnego dźwięku, ani jednego zawahania i ani jednej mielizny.
Wydany dwa lata później [3] nagrano w tym samym składzie. Znów forma wokalna Jakoba wyśmienita, a Andy LaRocque zadbał, by to wszystko kruszyło, miażdżyło i wdeptywało w glebę. Tak już było w chłodnym heavy/doomowym Valkyrian Quest - ogólnie jednak poziom kompozycji (choć wyrównany) był nieco niższy niż na krązku poprzednim. Niemniej lekko okultystyczna atmosfera w tytułowym Come Taste The Blood osiągnięto dzięki wielkiej precyzji i była to jakby cięższa odpowiedź na granie Marcyful Fate/King Diamond. Blisko tego klimatu był również You`re Never Alone - to jednak doom ze stonerowymi rozwiązaniami w sferze gitary. Może nawet tego stonera było tu miejscami więcej niż klasycznego doom, ale warto było zapoznać się z tym numerem przez wzgląd na psychodeliczną solówkę Molde. Mroczny bas był na planie pierwszym we wstępie do Claiming The Sky i ta mroczna epickość przenikała wszystko na wskroś. Tej ciemności muzykom było za mało, gdyż dołożyli jej dodatkową porcję w wolnym Brother Cain. Ponad 8-minutowy In Doom We Trust odegrano w najbardziej tradycyjnym doomowym stylu. Ekipa walcowała w wolnych tempach, a motywy gitarowe hipnotyzująco powracały. Ostatnią kompozycją była Saligia z długimi wybrzmiewaniami, tu jednak przetykanymi szybszymi power/doomowymi partiami. Wartość utworu podnosił znakomity dramatyczny refren. Płyta zawiera muzykę niezwykle wyrachowaną - tak perfekcyjną w ramach gatunku, że momentami odnosiło się wrażenie matematycznego podejścia. Melodie jasno zarysowano, ale po części wzorowane je na funeralnych motywach doom/deathowych, ale to wrażenie rozpraszał czysty wokal Kramsjö.
W sierpniu 2018 Molde ogłosił, że bezterminowo rezygnuje z dalszego grania w Stonegriff. Zespół nie zdecydował się zaatrudnić innego gitarzysty i działalność Stonegriff została zawieszona. Jakob Kramsjö dołączył do heavymetalowego Sweet Lich (Never Satisfied w 2017) oraz heavy/doomowego Dread Ogre (Get Ready For The Storm w 2024). Robin Nilsson grał w gotycko-doomowym Desoluna (Fortitude w 2015).

Robin Nilsson (ex-Clapatria)