Amerykańska grupa założona w 2005 w Salt Lake City. Zadebiutowała w czerwcu 2006 ponad półgodzinną demówką "The Worm Has Turned". Od początku siłę napędową stanowiły Rebecca Vernon i Sarah Pendeton, współpracujące z czasem z coraz większą liczbą muzyków. Pierwsze dwa wydawnictwa były mało ciekawe i dopiero na [4] zespół doszlifował swój styl. Była to muzyka mająca wielu zwolenników wśród słuchaczy poszukujących nowych wrażeń muzycznych i zespołów realizujących swoje pasje w oparciu o klasyczne, psychodeliczne i hard rockowe wzorce prekursorów zbliżonych gatunkowo nagrań. SubRosa potrafiła w mistyczny sposób oczarować swym tajemniczo konstruowanym brzmieniem i pozytywnie zaskoczyć już w The Usher. Spokojne dźwięki duetu skrzypcowego i wokal tworzyły niezwykłą atmosferę, która przechodziła się w ostrzejsze mroczne klimaty. Ta 15-minutowa kompozycja otwierała eksperymentalny tajemniczy świat i jej kontynuację stanowił Ghosts Of A Dead Empire z gęstą atmosferą niepewności, podczas gdy sekcja rytmiczna niosła ze sobą niespokojny ton (nastrojowe skrzypce i przesterowana gitara). Ten mix doom metalu, stonera i sludge sprawdzał się w Cosey Mo, gdzie chropowate i szorstkie garnie kierowało ku apokaliptycznej wizji świata. W zorientowanych doomowo Fat Of The Ram i Affliction niespokojna aura przeplatała się z łagodnie wykonanym wokalem/chórkami oraz kameralnym brzmieniem, a wachlarz nastrojów odzwierciedlał charakter tych utworów. Wszystko kończyło się miłym akcentem w postaci No Safe Harbor, w którym nastrojowe partie instrumentalne tworzyły niemal epicki wymiar, a wokalizy wyciszały po wcześniejszej dawce mocno ekscytujących dźwięków. To 12-minutowe zakończenie triumfowało harmoniczną symfonią o specyficznej delikatności.
[5] również mógł byćidealnym źródłem muzycznym, aby dołować się w jesienne wieczory. Grupa ponownie doskonale połączyła ciężar powolnych riffów z pięknymi i smutnymi partiami skrzypiec. Spokojniejszych fragmentów było tu całe mnóstwo i wypadają nawet lepiej niż ciężkie łojenie. Zabrakło nieco połamanego szaleństwa (z Affliction choćby) czy masywnej psychodelii Stonecarver z [3]. Za to powstał materiał przystępniejszy - jak to tylko było możliwe w przypadku muzyki osadzonej na sile kosmicznie przesterowanych skrzypiec i miażdżącego gitarowego walca. Wybijał się Wound Of The Warden, gdzie wyważenie pomiędzy łagodnością a ciężarem było po prostu idealne. Wszystko się uzupełniało: od mocniejszych fragmentów po delikatne wokale i poruszające linie melodyczne. Błyszczały przede wszystkim Sarah Pendleton i Kim Cordray - w tych skrzypcowych popisach szło się po prostu zatracić. Najbardziej ujmował Killing Rapture z nagłym przyspieszeniem i skrzypcowym szaleństwem, ale równie mocno poruszał duszę Troubled Cells - podany w doomowej oprawie. Potknięcie zespół zaliczał tylko w Black Majesty, który zaczynał się ciekawą linią wokalną i nieźle kończył, ale pośrodku umieszczono nieprzekonujące rozwlekłe granie. Kiedy Rebecca Vernon śpiewała spokojnie i wysoko, to efekt był świetny - natomiast w cięższych momentach, kiedy schodziła na niższe rejestry, nie można było oprzeć się wrażeniu, że nieco się męczyła. Po nagraniu tej płyty Vernon pragnęła jeszcze bardziej złagodzić brzmienie, czemu sprzeciwiła się reszta zespołu. W rezultacie formacja rozpadła się - Rebecca Vernon założyła psychodeliczno-folkowy The Keening (Little Bird w 2023), a pozostała czwórka powołała do życia The Otolith.
Zach Hatsis bębnił w sludge/doomowym Laughter (EP-ka Ain Soph Aur w 2014) i black/deathowym Goat Disciple (EP-ka Wolfcult Domination w 2018). Dave Jones grał w stoner/doomowym Oxcross (Tree And Stone w 2014).

Levi Hanna (ex-Huldra), Andy Patterson (ex-Iota, ex-Sweet Jesus, ex-Oxcross)