Jednoosobowy francuski projekt założony w 2002 w Commentry. Florian wydał wpierw trzy demówki ("The Eternal Sacrifice" w 2001, "Shades Of Thy Beauty" w 2003 i "Laments" w 2004) oraz EP-ką L'aube Des Trépassés w 2007. Te dwie ostatnie wydano później razem jako [3]. Sühnopfer grał melodyjny black metal ze średniowiecznym przesłaniem - nieco pod Abigor i Taake, choć bardziej chwytliwie z domieszką folkowego brzmienia. Pierwsze dwie płyty na początku mogły się wydawać nieco pośpieszne i mało przemyślane, ale posiadały podskórną moc i kompozytorski talent kryjący się za dzikim szaleństwem. Płyty oddawały tęsknotę za dawnymi czasa za pomocą kaskadowych gitar, gorączkowego drum programmingu i desperackiego wycia Floriana. Podobać się mogły produkcja i intensywność tego materiału, a muzyk świetnie radził sobie z instrumentarium i w żadnym wypadku nie było mowy o jakiejś nieporadności. Zwykle to granie było zmasowane, ale bez przesady - nie brakowało zwolnień i zwrotów akcji. Przykładowo w Je Vivroie Liement na [2] wchodził akustyczny motyw i czyste zaśpiewy kojarzące się ze szwedzkim Dissection, po czym kompozycja ponownie się rozpędzała, aby pod koniec znów powrócić do akustycznych brzmień. Ten okres Sühnopfer cechował się bogactwem brzmień i finezyjnym wykonaniem (na debiucie uwagę zwracał dwuczęściowy Reliques z samplem chóru mnichów).
Na [4] brzmienie się zaostrzyło, a Florian postawił na niezwykle zjadliwy wokal, prowadzony na skandynawską modłę, który stał w opozycji do sterylności instrumentów. Sześć długich utworów w przeważającej większości pędziło na złamanie karku i atakowało słuchacza wiercącymi riffami tremolo. Ponownie wydawało się, że poszczególne motywy następowało po sobie dość przypadkowo, ale miało to swoją logikę, gdyż nie pozwalało się nudzić. Po dłuższym obcowaniu z tym albumem wychodziła na wierzch złożona wielowątkowość tej muzyki i szeroka możliwość interpretacji. Sühnopfer nadal cechował się rozwiniętym wyczuciu melodii, łącząc energię Aorlhac ze świeżością Seth (obie kapele z Francji). Fragmentami wydawało się, że była to francuska odpowiedź na klasyczny death/black dopracowany do perfekcji przez Sacramentum czy wspomniany już Dissection. [5] był jakby manifestem - podczas gdy duża część óczesnych grup blackmetalowych dążyła do nadania muzyce awangardowej i pokręconej formy, Florian penetrował tradycję gatunku. Wrócił surowy mroźny podmuch Abigor, nasycony gitarową agresją. Materiał wzbogaciły akustyczne motywy, średniowieczne nawiżania i gregoriańskie tematy chóralne. Riffy były szalone i nieustępliwe, ale wciąż niesamowicie melodyjne. Krążek wymagał pełnego zaangażowania słuchacza, aby w pełni prześledzić dramatyczne stawki i narracyjne znaczenie.
Florian Denis udzielał się też w wielu innych zespołach: Veratyr (dwie demówki: "Alone And Hatred" w 2004 i "Falling Into Ruins" w 2005), Christicide (Upheaval Of The Soul w 2013), Peste Noire (Peste Noire w 2013, La Chaise-Dyable w 2015 i Peste Noire – Split – Peste Noire w 2018), Vouivre (EP-ka Au Gouffre w 2017), Aorlhac (L'esprit Des Vents w 2018) oraz folk/blackowym Petracorensis (Larmes Et Dures Peines w 2024).