Niemiecki zespół założony w 1988 w Kaiserslautern. Pierwsze trzy demówki prezentowały progresywny power: "Moral Alliance" w 1989, "Bright As Night" w 1990 i najlepsza z nich "Timeshift" w 1992. One pozwoliły podpisać kontrakt z wytwórnią T&T Records, znaną ze współpracy z Elegy, Lost Century czy Virgin Steele. Studyjny krążek skupiał się bardziej na prog-metalu, w dużej mierze zarzucając inne wpływy. W swoim czasie album został zauważony przez niewielu i dopiero po latach zainspirował inne krajowe zespoły. Duet ciężkich i agresywnych gitar swym riffowaniem niechybnie mógł się kojarzyć z dwoma pierwszymi płytami angielskiego Threshold. Zresztą nie było to bynajmniej porównanie przypadkowe, gdyż Superior stosował mnóstwo innych zapożyczeń w sferze zagrywek i klimatów od tamtej kapeli. Za to samo podejście do prog-metalu było zupełnie inne - Superior postawił na przekaz bardziej liryczny dzięki klawiszowcowi Jan-Marco Beckerowi. Rzadko sięgał on w stronę syntetycznych dźwięków, korzystając najczęściej z fortepianu, co w połączeniu z potężnymi gitarami dało fantastyczny efekt. Sztandarowym przykładem był blisko 10-minutowy Why, w którym uduchowiony wstęp wraz liniami melodycznymi budowanymi przez wokalistę Michaela Tangermanna mógł wywołać słuszne skojarzenia z Vanden Plas. Materiał był niezwykle równy: od The Truth Ain`t Kind poprzez Dial 911, balladowy Tommorow`s Eve aż po oniryczny Until The End. Debiut Niemców emanował niezwykłą dawką świeżości i profesjonalizmu. [2] niestety nie był już tak dobry, ustępując w wielu miejscach dokonaniom takich grup jak Avalon, Ivanhoe, Lanfear, Crises czy Poverty`s No Crime. Problem polegał na zbyt śmiały wypadzie w kierunku eksperymentalnej fuzji prog-metalu z innymi gatunkami.
Kolejne cztery lata upłynęły na nerwowym oczekiwaniu, a fani skazani byli tylko na snucie domysłów, w którym kierunku podąży nowe dzieło. Według szumnych zapowiedzi francuskiej wytwórni NTS miała to być płyta niespotykana i w swej ambicji nawiązująca do niezapomnianego debiutu. Ostatecznie krążek okazał się niezwykle fabularny i mógłby śmiało uchodzić za soundtrack do wyimaginowanego filmu. Melancholijne kawałki zaśpiewane przez Tengermanna przy akompaniamencie fortepianu i nawet w duecie z Lisą Musinsky (Fallen) przeplatały się z energetycznymi szybszymi numerami (Breeze Of Insanity, Propaganda X, Terror Fantasy, UR Resistance). Pomimo świetnego brzmienia, czegoś tu zabrakło. Całość była zanadto wygładzona i pozbawiona pierwiastka młodzieńczego buntu. Niewątpliwą zaletą było stworzenie nierozerwalnej więzi pomiędzy muzyką i tekstami. Kolejne kompozycje opowiadały tylko o fragmentach historii, ale mimo to stanowiły doskonałe przełożenie przekazywanych obrazów i uczuć. Ultima Ratio miała być nową futurystyczną religią powstałą na skutek upadku dotychczasowych wartości, polegającą na na pełnej kontroli uczuć i wyrugowania niepotrzebnych emocji ze szczególnym uwzględnieniem miłości i nienawiści. Słuchacz wsłuchiwał się w metamorfozę głównego bohatera, kreatora Ultima Ratio Fishera, który z zagubionego i niezdecydowanego młodego człowieka przeistaczał się w bezwzględnego dyktatora, bez skrupułów depczącego przyjaźń z Keriothem i związek z przeuroczą Eden. Wspomniany Kerioth (wierny poplecznik i prawa ręka Fishera) z przerażeniem odkrywał prawdziwy cel ruchu Ultima Ratio. Zdesperowany zabija Fishera, ale niestety jest już za późno. Mimo zawiązanego ruchu oporu, Ultima Ratio przejmuje kontrolę nad wszelkimi dziedzinami życia doprowadzając do całkowitej dehumanizacji stosunków międzyludzkich. Tą ciekawą historię muzycznie ozdobiła muzyka słaba, chyba najmniej interesująca z całego dorobku Superior. Z jednej strony należało chylić czoła przed ambitnym wysiłkiem konceptualnym muzyków, podziwiam ich wrażliwość i uduchowienie, jak również wierne dzierżenie prog-metalowego oręża. Z drugiej strony, dawni fani tęsknili za dawnym hymnem i symbolem.