Angielska grupa założona w 1969 na gruzach Neon Pearl w Londynie, prawdziwa zakurzona perła heavy-rocka. Początkowo formacja grała psychodeliczny prog-rock, z czasem jednak zaczęła wplatać w kompozycje elementy ostrzejsze. Fantastyczny debiut stanowi do dziś jeden z najbardziej niesłusznie zapomnianych dokonań początku lat 70-tych. Na styl zespołu złożył się mix twórczości Deep Purple, Budgie, Wishbone Ash, Rush i grania progresywnego. Stereotypowe określenia w stylu "świetnie nagrana", "doskonale wyprodukowana" i "wręcz genialna" do tego krążka pasowały idealnie. Nie brakowało wówczas na Wyspach kapel eksplorujących podobne rejony muzyczne jak Arzachel, Aquila, Wind, Sunday czy Hannibal. Żadna jednak nie robiła tego z taką mocą jak T2 - rock progresywny w połączeniu z ciężkim heavy-rockowym brzmieniem. 17-letni gitarzysta Keith Cross (grający również na pianinie i organach) już w otwierającym In Circles prezentował niezwykły feeling, serwując niesamowite zagrywki na swoim czarno-złotym Gibsonie Les Paulu. Częste zmiany klimatu łączyły się z karkołomnymi przejściami lidera grupy Petera Duntona, który nie poprzestał na wybijaniu prostego 4/4, uciekając od normalnych rockowych schematów na wzór Gingera Bakera z Cream. Szkoda tylko, że nie posiadał on głosu na miarę choćby Johna Du Canna z Atomic Rooster i jego łagodny śpiew mógł miejscami drażnić. Jednocześnie krążek słuchany w XXI wieku, wydawał się nagrany współcześnie i stylizowany specjalnie na lata 70-te. Po nieco bezbarwnym J.L.T. następował wspaniały nostalgiczny No More White Horses z użyciem instrumentów dętych, ale wszystko napędzała wściekła jazgotliwa gitara. W tym jednym numerze było tyle różnych tematów, interludiów z kilkoma wstawkami fortepianu, partii śpiewanych i solowych z których można by ułożyć suitę. Najbardziej błyszczał tu Keith Cross, serwujący nie tylko liczne solówki gitarowe, ale także przepiękną partię na fortepianie. Płytę kończyła ponad 21-minutowa prog/heavy-rockowa suita Morning - wyrafinowana i złożona, odbiegająca jednocześnie od improwizacji Cream. Zaczynało się zwyczajnie – akustyczna gitara Crossa i wyraźny bas Jinksa towarzyszyły stonowanemu śpiewowi Duntona, brzmiącemu popowo-psychodelicznie, czasem zahaczając wręcz o folkowe zaśpiewy. Z biegiem czasu zmieniał się nastrój wraz z warstwą instrumentalną - wchodziła perkusja, a gitarę akustyczną zastępowała elektryczna, co nadało całości dynamiki i ciężaru. W połowie czwartej minuty rozpoczynała się długa 15-minutowa część improwizowana - trzeba było wielu przesłuchań, by ogarnąć wszystko co tu się działo (od ciężkich fragmentów z ostrymi gitarowymi solówkami przez orkiestrowy rozmach po dziwne psychodeliczne dźwięki). Pojawiały się również świetnie rozpisane na głosy chórki i w końcu melodyjne fragmenty z niekiedy "zaspanym" wokalem. Wśród tej prawdziwej feerii dźwięków najbardziej porywały te pędzące na złamanie karku motywów opierających się na ciekawych pomysłach w zakresie brzmienia i rytmów. T2 pomimo wszelkich walorów artystycznych nie byli w stanie się przebić, choć częściowo sukces płyty zdyskontowano występując w sierpniu 1970 na festiwalu na Wyspie Wight, u boku m.in. Jimiego Hendrixa. Kiedy przystąpiono do nagrywania drugiego albumu, z zespołu nieoczekiwanie odszedł Cross, wystawiając na próbę cierpliwość szefów wytwórni Decca. Na wzór cywilizacji egipskiej, grupa pojawiła się jakby znikąd i w pełni ukształtowana, by zadziwić świat i tak samo raptownie zniknąć. W 1992 krążek wznowiono nakładem niemieckiej SPM/WorldWide z trzema bonusami: Questions And Answers, CD oraz wydłużoną wersją In Circles. Cross (pod szyldem Cross And Ross) wydał w 1972 płytę Bored Civillians.
Na fali powrotów legend z dawnych lat, T2 postanowili wznowić działalność na początku lat 90-tych. Jednak nagrane w tym okresie dzieła były dalekie od niemal mistycznego wydźwięku debiutu. Muzyka sprawiała teraz jedynie wrażenie przyjacielskiego spotkania po latach i zatraciła zalążek geniuszu. Ten reunion doprowadził jednak do ciekawszego wydarzenia, kiedy to w 1998 brytyjska wytwórnia Essex odnalazła zagubioną taśmę z nigdy nie wydaną drugą płytą, nagraną również w 1970. W ten sposób światło dzienne ujrzał [5] (znany także jako T2), nagrany w oryginalnym składzie i zawierajacy materiał porównywalny z [1], choć z naturalnych przyczyn nie tak dopieszczony produkcyjnie. Ostry riff gitarowy otwierał treściwy heavy-bluesowy Highway, z nieco obojętnym emocjonalnie głosem Duntona. Dwa oblicza posiadał Careful Sam - delikatny balladowy początek oraz dynamiczny heavy-rockowy koniec. Klimatem hippisowskiej komuny dzieci-kwiatów emanowała ballada Timothy Monday, oparta na wpływach bardziej amerykańskich niż brytyjskich. Cross nie byłby jednak sobą, gdyby nie zaprezentował tutaj kilku doskonałych motywów gitarowych i parę taktów melodyjnej solówki. Spokojny The Minstrel nawiązywał do dawnych zwyczajów Południa, czyli przedstawień objazdowych z muzyką gospel lub bluesem na niewolniczych plantacjach bawełny. Dunton śpiewał z przejęciem poety, a flet dodał uroczego rozkojarzenia do nieco sennej atmosfery tego nagrania. Ponad 8-minutowy Fantasy zwracał uwagę pulsująca jakby w tle plemienną perkusję bez talerzy i jazzowo rozmarzonym wokalem szybującym w przestworzach psychodelicznej fantazji. Zbiór kończyło ponad 10-minutowe koncertowe wykonanie T2 w stylistyce popowo-soulowej, z wprawnymi fragmentami instrumentalnymi i partią skrzypiec.
Peter Dunton dołączył do Sun Dial i bębnił na ich albumie Zen For Sale w 2002. Lider tego zespołu, Gary Ramon, stojąc na czele małej wytwórni Acme Deluxe, przyczynił się do ponownego wydania materiału formacji, w których grali wcześniej Dunton, Cross i Jinks - Bulldog Breed, Neon Pearl i Please.