Hszpańskie trio powstałe w 1971 w Barcelonie. Z początku gitarzystą był Miguel Angel Núnez i z nim nagrano 10 kompozycji, które w 1971 trafiły do szuflady. Oficjalny debiut nagrano już z Joaquinem Llopem występującym pod psudonimem Max Sunyer. [1] był pierwszą płytą na iberyjskim rynku brzmiącą tak ciężko, a wszystko przypominało psychodeliczne połączenie Pappo`s Blues, Incredible Hog i Buffalo, z dodatkiem organów i niezwykle surowego brzmienia. Album zaczynał się heavy-rockowo Wrong World, ale ten numer zbytnio zżynał riffy Sunshine Of Your Love Cream i N.I.B. Black Sabbath, by uznać go w pełni za udany. Na korzyść płyty ostatecznie przemawiały jednak pierwotna moc zbrutalizowanego blues-rocka i świetne popisy gitarowe Llopa. Niektóre utwory zaczynały się obiecująco (Gosseberry Park), póki nie wchodziły chórki i pianino. Inne w rodzaju Don`t Ask Why snuły się w zwrotkach, by nabrać nieco bluesowego życia w przedrefrenach. Trafiło tu również kilka kawałków zupełnie niepotrzebnych, jak instrumentalny Paris czy Jenny. Na szczęście większość materiału wybijała się ponad przeciętność: Practice z wokalem pod Micka Jaggera, No Change z wykorzystaniem tamburynu, prawdziwie heavy-rockowy No Control czy w końcu blisko ośmiominutowy Driving Shadow (Pepe`s Song). Płyta nie zdobyła jednak rozgłosu - może Hiszpania nie była jeszcze gotowa na heavy-rock, a może rodaków odstraszyły angielskojęzyczne teksty. Po wieloletniej przerwie ukazał się hard rockowy [2]. Cały materiał wykonano w języku rodzimym, w tym nową wersję Gossberry Park. Na składankowy [3] trafiły niepublikowane nagrania z 1971 z Nunezem na gitarze (m.in. cover Black Sabbath Planet Caravan.
Tapi wydało solowo Tapi & Co. w 1977 i No Bebas Agua w 1978. Muzyk zmarł 28 maja 1996 w wieku 44 lat. Joaquin Llop pod pseudonimami Max lub Max Sunyer wydał serię jazz-rockowych płyt w latach 1978-2011.

Tapi (ex-Máquina), José Fernández / Joaquin Llop (obaj ex-Vértice)