Peruwiańska grupa powstała w 1971 w Limie. Alex Nathanson i Walo Carillo byli bezpośrednimi potomkami Inków, natomiast Dario Gianella i Guillermo Van Locke urozili się w Argentynie. Z początku Nathanson i Carillo grali w psychodeliczno-pop/rockowym Telegraph Avenue (płyta Telegraph Avenue w 1971), ale kiedy spotkali Van Locke postanowili wraz z nim utworzyć nowy zespół, grający odważniej i ostrzej. Trio ruszyło na tournee po lokalnych klubach, ale grający wówczas na gitarze Nathanson nie potrafił skupić się na solówkach. W końcu Van Lacke przyprowadził Dario Ginellę - obiecującego młodego argentyńskiego gitarzystę i fana Led Zeppelin. Tak powstał Tarkus - muzycy po kilku miesiącach podpisali kontrakt z rodzimą wytwórnią MAG i w dniach od 3 kwietnia do 16 maja 1972 nagrali osiem numerów na debiutancki album. Kwartetowi dano wolną rękę co do ostatecznego stylu krążka, a nad wszystkich czuwał technik dźwięku Carlos Guerrero. Wytłoczono 50 kopii winyla, głównie w celach promocyjnych. Było to jedno z najostrzejszych heavy-rockowych dzieł na całym świecie w 1972 - generalnie hołd Led Zeppelin, ale w wyjątkowo surowy i pierwotny sposób (bez obróbki studyjnej jak to miało miejsce choćby w przypadku Granicus). Przewijały się również wpływy Cream, Blue Cheer i (mniej) Black Sabbath. Produkcja mogłaby być lepsza, czasem w tym tumulcie zupełnie znikał bas Van Lacke, a Nathanson momentami śpiewał zbyt dramatycznie w wysokich rejestrach. Ta płyta to przede wszystkim jednak niczym nieskrępowany pokaz mocy gitary i perkusji. Przede wszystkim wrażenie robiły monstrualne cztery utwory ze strony A winyla (El Pirata, Martha Ya Esta, Cambiemos Ya oraz wyśmienity Tempestad. Frontman fałszował w Tema Para Lilus - potężnym numerze stanowiącym mix Dazed And Confused Zeppelinów oraz From A Dry Camel Dust. Do całości lekko nie passowały jazzujący Tranquila Reflexión i folkujący Tiempo En El Sol - w tym ostatnim zaśpiewał Dario Gianella, a w chórkach niejaka Melissa Griffith. Krążek ostatecznie jawił się jako ponad 32-minutowy materiał nie idący na żadne kompromisy, ale prezentujący muzyczną wizję na którą peruwiańscy fani nie byli jeszcze gotowi. Ostatecznie wytwórnia porzuciłą grupę, a kilka rozprowadzonych już winyli nie zawierało nawet wkładek z tekstami. Ostatecznie Tarkus podzielił los rodaków z Pax i odszedł w zapomnienie na pond trzy dekady.
W 2008 muzycy zebrali się ponownie i światło dzienne ujrzał potworek zatytułowany Tarkus 2 - słaby pop/rockowy krążek o wygładzonym brzmieniu. Darío Gianella wytrzymał w ekipie siedem miesięcy i jego miejsce zajął Christian Van Lacke (syn Guillermo). Christian wraz z Walo Carrillo założył wkrótce hard rockowo-psychodeliczny Tlön (Tlön w 2009, Tlön 2 w 2010 i Tlön 3 w 2011).