Brazylijska grupa założona w 1985 w Niterói niedaleko Rio De Janeiro przez braci Bezz. Dwie demówki w latach 1985-1986 zyskały jedynie uznanie szefów malutkiej firmy płytowej Point Rock. Zaśpiewany po portugalsku debiut prezentował Taurus jako zgraną thrashową ekipę przybierającą kostium brazylijskiego odpowiednika niemieckiego Exumer - a jako, że tamta grupa zapatrzona była we wczesny Exodus i Slayer, także i tutaj pojawiło się bardzo wiele odnośników do sceny Bay Area. Cláudio Bezz wchodził bezprecedensowo w buty Ray`a Mensha czy też Mike`a Sifringera z Destruction, poza tymi gitarowymi zagrywkami Niemców nasuwał na myśl śpiew Otávio Augusto, momentalnie przypominający wrzaski Schmiera. Poza szybkością, duże wrażenie robiła moc materiału i odpowiednie uderzenie - przy lepszej promocji i produkcji ten krążek mógł nieźle namieszać w Europie. Całe szczęście mała sprzedaż nie zniechęciła muzyków do zaprzestania działalności. Debiut w 2004 na CD wznowiła firma Marquee Records z ośmioma bonusami. Dwie płyty jednak cechowały się fatalnym brzmieniem i w końcu bracia Bezz zaprzestali szarpania się rynkiem. Cláudio wziął się za granie popu i jazzu, Sérgio został psychoanalitykiem, natomiast Jeziel de Oliveira dołączył wpierw do thrash/crossoverowego S.T.I. (EP-ka Twen Two Visions w 1993), a potem założył rock`n`rollowy Gnose.
W 2010 Taurus nieoczekiwanie powrócili, po latach za mikrofonem znowu stanął Augusto, a de Oliveira skupił się na basie, dorzucając od czasu do czasu bojowe okrzyki na [4]. Tych, którzy liczyli na powrót do czasów, kiedy pierwsze triumfy święciły Sarcofago, Vulcano, Sepultura, Mutilator czy Dorsal Atlantica, czekało wielkie rozczarowanie. To była muzyka bez polotu, zagrana bez wiary w sukces i sprawiająca wrażenia powstałej jedynie dla zbicia kasy. Riffy nużyły, niby politycznie zaangażowane teksty okazały się zbyt płytkie, a produkcja pozostawiała wiele do życzenia.