Kanadyjska grupa powstała w 1975 w Windsor pod nazwą Ontario. W 1977 muzycy przenieśli się do Montrealu i weszli do studia nagraniowego w celu zrealizowania debiutu dla małej wytwórni Force One Records. Był to mix stylów Moxy, Sweet, Starz i Bow Wow, komercyjne skrzyżowanie chwytliwego hard rocka z tzw. pop-metalem. Kilka nagrań w rodzaju Rockin` With The Music, Boys Night Out czy Hot To Trot zyskało pewną popularność radiową, kiedy płytę ponownie wydała firma Aquarius (filia Capitol). Bradac i Price okazali się być zmyślnym duetem gitarowym, popuszczającym miejscami wodze fantazji (Come On Hold On, boogie Believe In Rock And Roll, ballada Open My Eyes). Teaze większą sławę zyskali wraz z [2], na którym formacja zmieniła nieco styl, wzorując się na dokonaniach April Wine i Triumph. Do miana przebojów aspirowały Gonna Have A Good Time Tonight, Ready To Move oraz Lady Killer. Próbując swoich sił na różnych polach niepotrzebnie jednak wrzucono wstawki country do Sweet Misery i Stay Here. Nie była to muzyka odkrywcza, ale też taka miała być - przy okazji okazało się, że formacja zyskała sporą popularność w Japonii. Zdecydowano się zatem zarejestrować krążek koncertowy w Kraju Kwitnącej Wiśni w celu zarejestrowania żywiołowo reagującej publiczności.
Po powrocie kwartet rozpoczął współprace z Mylesem Goodwynem - liderem wspomnianego April Wine. Muzyk ten wyprodukował [4], album z jednej strony dość asekuracyjny - z drugiej jednakże dało się odczuć, że grupa w końcu okrzepła i to zaprocentowało pozytywnie przy braku w zespole indywidualności (Young And Restless, Boys Night Out). Sporą popularnością cieszyła się ballada Heartless World z solówką na saksofonie. Liczne koncerty po świecie nie przyniosły Teaze rozgłosu i na [5] dało się wychwycić melancholijną nutkę pożegnania, jakby muzycy wiedzieli, że to ich ostatnie dokonanie. Z płyty warto było wskazać Roses And Chrome, Calling All Nurses i That Kind Of Girl, w których hard rock spotykał jak zwykle granie popowe. Zespół zawiesił działalność w 1980, a Brian Danter poświęcił się życiu religijnemu.
Mike Kozak bębnił potem w Rude (Touch It! w 1992).