Amerykański zespół powstały w 1984 w Sacramento pod nazwą City Kidd. Nazwę zmieniono podczas nagrywania debiutu - była hołdem dla Nicoli Tesli, genialnego serbskiego inżyniera i wynalazcy. Już na debiucie ekipa przedstawiła dynamiczną muzykę łączącą hard rock i glam metal z zastosowaniem zabarwienia bluesowego, a publiczności spodobały się przede wszystkim Cumin` Atcha Live, Gettin` Better (wykorzystany po latach w grze komputerowej "Grand Theft Auto: Vice City") i ballada We`re No Good Together. Wielu krytyków powszechnie wychwalało płytę jako dorównującą pod względem ustanawiania nowych standardów pierwszej płycie Montrose. Dodatkowy wymiar nagrał materiałowi śpiew Jeffa Keitha, idealnie brzmiący w stylistyce amerykańskiego hard rocka jak w Love Me w konwencji Kiss. Była to dobra płyta, ktorej ogólny obraz psuło niestety niedopracowane brzmienie oraz kilka nieciekawych pomysłów, na szczęście umieszczonych pod koniec. Album ostatecznie doszedł do 32 miejsca na liście Billboardu i zwrócił na Teslę uwagę szerszej publiczności. [2] świadczył o szybkim dojrzewaniu formacji, czego dowodem był zestaw nagrań bardziej dopracowanych, nasyconych zaraźliwymi riffami i subtelnymi frazami. Kompozycje zwracały na siebie uwagę wzajemnymi pojedynkami duetu Hannon-Skeoch (elektrycznych i akustycznych). MTV często emitowało teledyski do Love Song, blues-rockowego Heaven's Trail (No Way Out) oraz The Way It Is. Płytę (także jej tytuł i okładkę) poświęcono pamięci Nikoli Tesli, którego we wkładce określono jako wynalazcę odbiornika radiowego, a nie Guglielmo Marconiego. Sympatię fanów zdobył ponadto zaczynający się tajemniczo Flight To Nowhere, rozwijający się powoli, głównie dzięki genialnej partii gitary we wstępie. Zespół udowodnił, że potrafił magnetyzować swoją muzyką bardziej niż jakakolwiek indukcja odkryta przez uczonego. 23 czerwca 1998 (dziewięć lat później) album osiągnął status podwójnej platyny. Utwory promowano na trasie z Def Leppard i Poison, podczas której Jeff Keith nosił ubrania w stylu Stevena Tylera z Aerosmith, a Hannon upodabniał się do Joe Perry`ego.
Niezwykłym osiągnięciem był zagrany akustycznie na żywo [3] w "Trocadero Theatre" w Filadelfii. Nagrano go bez poprawek, a wypełniły go kompozycje innych zespołów. Płyta podkreśliła poczucie humoru muzyków, niemalże ich techniczną doskonałość i zdolność łatwego nawiązywania kontaktu z widownią. Największą popularność zyskała przeróbka Signs Five Man Electrical Band (nowa wersja zawierała kilkakrotnie słyszalne słowo "fuck"), jak również Mother`s Little Helper The Rolling Stones, Lodi Creedence Clearwater Revival oraz We Can Work It Out The Beatles. Z kolei [4] ukazał z jaką łatwością Tesla potrafiła wrócić do energetycznych hard rockowych numerów, po raz kolejny wychodząc poza ustalone ramy i sprawiając trudności fachowcom od szufladkowania. W listopadzie 1993 płyta zyskała status platynowy. [5] także był dobry, nie zyskał jednak popularności poprzedników, okrywając się "jedynie" złotym kruszcem. Była to opinia niesłuszna, gdyż grupa po raz kolejny przedstawiła swoje zamiłowanie do produkcyjnego przepychu. Nie chodziło w tym przypadku o szerokie intrumentarium, raczej o brzmienie i pomysłowe aranżacje utworów. Krążek wydawał się ostrzejszy niż poprzednie, jednak założenia przyjęte od początku kariery pozostały. Bogato brzmiące akordy oznajmiały nadejśćie Invited, nasuwający pewne skojarzenia z Images And Words Dream Theater, choć bez zaawansowanych kombinacji. Dziwną hybrydą był Shine Away, mieszający w sobie wpływy Queensryche i Alice In Chains. Długi wstęp do She Want, She Want nieco irytował, ale zaraz po nim kapela rekompensowała to klasycznym brzmieniem, wprowadzającym trochę światła. Kolejne kontrowersje wiązały się z Earthmover, w którym po raz drugi nawiązywano romans ze stylem Alice In Chains w zwrotce. Spokojne momenty kontrastowałym z drapieżniejszym rockowym graniem w Rubberband, z wyczuwalnymi ukłonami w stronę Queensryche z delikatna nutą a la Santana w refrenie. Tesla w większości pokazała klasę i to w czasach, kiedy inni zawodzili lub przestawiali się na młodzieżowe granie. To nie był czas hard rockowych herosów i Tesla po wydaniu tego krążka zawiesiła działalność na długie lata, a Tommy Skeoch udał się na długotrwały odwyk narkotykowy.
Nagrany po dekadzie przerwy [6] przeszedł zupełnie bez echa. Po dołączeniu Dave`a Rude`a zrealizowano dwa krążki z rockowo-bluesowymi coverami z lat 60-tych i wczesnych 70-tych, m.in. Space Truckin` Deep Purple, Bad Reputation Thin Lizzy, Thank You Led Zeppelin, Rock Bottom UFO i Dear Mr.Fantasy Traffic na [7] oraz All The Young Dudes Mott The Hoople, Make It Last Montrose, Not Fragile Bachman-Turner Overdrive, I Want To Take You Higher Sly & The Family Stone i Saturday Night Special Lynyrd Skynyrd na [8]. W skład minialbumu [9] weszły unowocześnione wersje starych klasyków Tesli oraz przeróbki (I Love You Climax Blues Band, Everything I Own Bread, I`d Love To Change The World Ten Years After), jak również kolędy Silent Night. Na [10] też postawiono na pewnie zagrane i odśpiewane refreny na tle nienagannej techniki i selektywnej produkcji. Tesla zaprezentowali pół-akustyczną balladę Just In Case, łagodny Fallin` Apart, nieco melancholijny Breakin` Free i nowocześniej brzmiący In A Hole Again w stylistyce alternatywnego amerykańskiego rocka. Mocniejsze zakończenie w postaci The Game złagodzono delikatniejszymi refrenami. Po raz kolejny zespół udowodnił, że nie grał dla mas, tworząc wysublimowany bluesowy hard rock, w którym przebojowość nie zawsze wynikała z prostoty. Brak czytelnego czadu i podanej na tacy chwytliwości odróżniało formację od dziesiątek innych epigonów, których dokonania często zlewały się w jedno.
Dyskografię uzupełniają składanki Times Makin` Changes - The Best Of Tesla z 1995 oraz The Millennium Collection: The Best Of Tesla z 2001, podwójna koncertówka Replugged Live z 2001 oraz zapis pojedynczego koncertu Standing Room Only z 2002. Keith i Skeoch w 1996 założyli hard rockowo-bluesowy projekt Bar 7 (składu dopełnili drugi gitarzysta Ray Hinkley, basista Steve Smith i bębniarz Denis Bostok), z którym wydali płytę The World Is a Freak w 2000. Gitarzysta zrealizował ponadto krążek solowy Brand Of Metal w 2012. Frank Hannon nagrał solowo: Guitarz From Marz w 2005, koncertówkę 100 Proof Live At Constable Jack`s w 2010, Gypsy Highway w 2010, Six String Soldiers w 2012 i dwuczęściowy From One Place...To Another! w 2018, a pod szyldem The Frank Hannon Band - World Peace w 2014. Dave Rude nagrał solowo The Key w 2013 i Through The Fire w 2023.