Amerykańska grupa założona w 1981 w Chicago. Zadebiutowała utworem Destructor na składance "Metal Massacre 4" w 1983. Trudno dostępny [1] zawierał utwory koncertowe dwóch zespołów - cztery kawałki Thrust umieszczono na stronie B. Były to: Iron Gates, The Wolf, Feast Of Flesh oraz Hard Rider w 1984. Wykonano je przed podobno 10 000 polskich fanów. Właściwym debiutem był [2], brzmiącym w zasadzie jak nie obrobiona demówka. Ekipa zagrała surowo, czasem nawet na granicy power/speedu jak w Fist Held High czy Thrasher, ale potafiła umiejętnie skorzystać również z dorobku Judas Priest w Overdrive. Elementy US Power występowały głównie w Metallic Attack, jednak tutaj zabrakło czegoś co uczyniłoby takie granie atrakcyjnym, jak choćby w wykonaniu Savage Grace czy Omen. Muzycy Thrust nie mieli ponadto daru do tworzenia melodii na tyle atrakcyjnych, aby zamaskować swoje przeciętne umiejętności. Mankamenty instrumentalistów ujawniały się głównie w stojących na niskim poziomie gitarowych dialogach i pojedynkach, jak również mało przekonującej grze perkusisty Cristao. Nie błyszczał również wokalista John Bonata. Formacja pozwoliła sobie na wolny epicki hymn Freedom Fighters i totalnie poległa w tej ponad miarę rozwleczonej kompozycji, nudzącej od trzeciej minuty niemiłosiernie i nie rekompensowała tego ponura końcówka z pretensjami ku monumentalizmowi. Dłuższy Heavier Than Hell oparto na kilku ogranych riffach, granych z uporczywą monotonią. Pozytywnego wrażenia nie robił też manifest Posers Will Die. Thrust co prawda nagrali krążek z US Metalem wcześniej niż kilka innych zespołów, ale to własnie one stały się sławne właśnie dlatego, że nagrały znacznie atrakcyjniejsze płyty. Latem 1985 muzycy przenieśli się do Los Angeles i postanowili poświęcić się poważniejszym zajęciom. W 1998 wznowiono [2], dodając jako bonusy Destructor oraz utwory z [1]. We wrześniu 2001 Cooke zreaktywował zespół i wydał interesujący [3], zakorzeniony w tradycji Judas Priest i Omen. W 2015 ukazała się dwupłytowa kompilacja [4], w której skład wszedł zremasterowany debiutancki album oraz drugi krążek z tamtych lat (inżynierem dźwięku był Bob Kulick), który nigdy światła dziennego nie ujrzał.

Mark Stewart (ex-Axehammer, ex-Arsynal)