Powstała w 1970 w szwajcarskiej Bazylei grupa z inicjatywy niemieckiego basisty Wernera Fröhlicha i włoskiego perkusisty Cosimo Lampisa. Zrekrutowali oni wpierw włoskiego gitarzystę Vica Vergeata (który swego czasu przemknął jak kometa przez skład Hawkwind), a następnie wokalistę Benjamina Jägera. Mixem materiału na debiut zajął się słynny już wówczas Martin Birch, znany ze współpracy z Fleetwood Mac, Deep Purple i Wishbone Ash. To on nadał 45-minutowemu materiałowi heavy-rockową ciężkość i specyficzny duszny klimat, którego słuchacz mógł zaznać już w otwierającym ponad 8-minutowym Cottonwood Hill. Utwór ten był daleki od brzmienia wykorzystywanego w tamtym okresie przez niemieckie kapele w rodzaju Lucifer`s Friend czy Night Sun, zbliżając się bardziej w tym zakresie do produkcji brytyjskich. Gitarze Vergeata nadano brzmienie "bagienno-muliste", numer spodobać się mógł zwolennikom puszczonego w zwolnieniu Hendrixa czy też "Cream na sterydach". Wszystko przyprawiono odrobiną kombinacyjnego jammowania. 12-minutowy był niczym innym jak nawiązaniem do Black Sabbath, a główny riff - niczym żywcem wyciągnięty z czarnej księgi zagrywek Iommiego. Bardziej zwarty A Life That Ain`t Worth Living posiadał wyraźniejszą strukturę i melodię, ale tutaj również nie zabrakło instrumentalnych popisów, znów przywołujących skojarzenia z Cream. Kończący numer intrygujący motyw nagle niepotrzebnie wyciszano, a mógł to być świetny punkt wyjścia do długiej improwizacji. Inne oblicze grupy pokazywał They Say I`m Mad - właściwie heavy/blues odegrany w acid-psychodeliczno-zeppelinowym stylu. Pole do popisu miał tutaj przede wszystkim Vergeat, grający długie solówki o niemal takiej samej dramaturgii co Jimmy Page w Since I`ve Been Loving You. Powrót do mocniejszego grania następował w Life Goes On - 12-minutowej kompozycji z licznymi zmianami motywów i klimatu: od ciężkiego posępnego riffowania w stylu Black Sabbath do pogodnych akustyków z niemal beatlesowskimi harmoniami wokalnymi. Do tego dochodziły dwie świetne gitarowe solówki - pierwsza bardziej melodyjna, druga ostrzejsza. Szalony groove-funkowy Pig`s Walk niemal w całości składał się z zakręconych solówek Vergeata (słyszalnych w prawym kanale) i Fröhlicha (w lewym), które w połowie milkły na kilkadziesiąt sekund, wypełnionych perkusyjnym popisem Lampisa. Kilkuwersowa partia wokalna była tylko dodatkiem, w sumie niepotrzebnym. Końcówka albumu nieco rozczarowywała - The One I Mean to miniatura oparta na klasycyzującym akompaniamencie gitary akustycznej. Zapewne nieźle sprawdziłaby się jako przerywnik między mocniejszymi utworami albo wstęp do rozbudowanej kompozycji, ale zupełnie nie pasowała na zakończenie ciężkiego krążka. Problem ten niejako rozwiązały późniejsze kompaktowe reedycje, na których znalazł się Stay! z wydanego równolegle z albumem singla - utwór interesujący i wyróżniający się chwytliwą melodią. Warto wspomnieć również o stronie B tego singla - Animal World zawierał interesującą część instrumentalną, z partią basu wysuniętą na pierwszy plan przed solówkę gitarową. Najbardziej obszerna reedycja zawierała także nagrania z późniejszych (nagranych już bez Jägera) singli: Fly i cover Hendrixa Purple Haze. Ostatecznie płyta stanowiła obowiązkową pozycję dla wszystkich miłośników gitarowo-basowo-perkusyjnych improwizacji w stylu Cream lub hendrixowego Band Of Gypsys. Grupa do perfekcji opanowała tego typu granie, czym nadrabiała kompozytorskie braki. Najsłabszym ogniwem był wokalista Benjamin Jäger - nie dysponował on ani ciekawą barwą głosu, ani większymi umiejętnościami używania go. Zresztą odszedł on z zespołu tuż po zakończeniu nagrań.
Muzycy zdecydowali się nie zatrudniać nowego frontmana - obowiązki wokalisty zaczęli między siebie dzielić Vergeat i Fröhlich. Trio wystąpiło w 1971 na "Montreux Jazz Festival", a ich występ zarejestrowała szwedzka telewizja (niestety, do dziś nie przetrwała żadna kopia). Na [2] formacja podążyła w bardziej bluesowe rejony, wciąż utrzymując przyciężkawe gitary dzięki inicjatywie wykazanej przez Bircha. W trzech utworach (Blind Chapman`s Tales, 12-minutowy zeppelinowy Change In Time, singlowy Green Ham) skorzystano z pomocy skrzypka Helmuta Lipsky`ego. Album był bardziej przystępny, ale odchodził zdecydowanie od heavy-rocka i podążał w kierunku progresywnego heavy-bluesa. Bez Bircha kariera Toad stanęła w miejscu. Trzeci krążek ukazał się po trzyletniej przerwie i zawierał niewiele wartościowej muzyki. Wciąż jednak grupa utrzymywała popularność dzięki żywiołowym koncertom, na których Vergeat grał momentami zębami na gitarze. Fani Hendrixa byli w niebo wzięci - zwłaszcza, że na nieoficjalnym wydawnictwie Open Fire: Live In Basel 1972 znalazły się covery Red House Jimiego oraz Who Knows Band Of Gypsys. W końcu przyszedł kryzys, którego nie udało się przezwyciężyć - w 1979 z ekipy odszedł Werner Fröhlich, a trio rozpadło się. W 1981 Vic Vergeat wydał solowo mocno skomercjalizowany Down To The Bone. W 1986 Toad wystapili okazjonalnie na szwajcarskim festiwalu "St.Gallen Open Air". W 1991 Vic połączył siły z wokalistą Krokus Markiem Storace w celu nagrania solowego krążka Marka Blue. W 1993 Toad powrócił z nowym basistą André Buserem, ale [4] rozczarował na tyle, że poddał się także Cosimo Lampis, który przeprowadził się na Sardynię i założył tam szkołę. Na kilka miesięcy za bębnami zasiadał Claudio Salsi, ale w 1995 Toad znów się rozpadli. W 1996 ukazał się album Hate To Hate, zawierający identyczny zestaw utworów jak [4], zmieniono tylko okładkę.
[5] wypełniły zmienione wersje utworów znanych z wczesnego okresu kariery, a [6] rejestrował występ ze szwajcarkiego Brienz z 1994. Vic założył Vic Vergeat Band, z którym wydał w 2002 płytę No Compromise. Z perspektywy czasu, Toad do odniesienia większego sukcesu zabrakło samozaparcia w kontynuowaniu ciężkiego stylu i odrobiny szczęścia.

Werner Fröhlich / Cosimo Lampis (obaj ex-Brainticket)