Walijski zespół założony w 1979 pod nazwą Cyron w Pontypool. W 1980 zmienił nazwę na Quest, a w 1982 - na Traitors Gate. W Wielkiej Brytanii funkcjonowały jeszcze dwie kapele o identycznej nazwie i dlatego błędnie się przypisuje temu kwartetowi nagranie dwóch demówek w 1983 i 1984. Wydana przez Bullet Records EP-ka zawierała trzy kawałki: Devil Takes The High Road, Love After Midnight i Shoot To Kill. Prawdziwie heavymetalowe brzmienie prezentował jedynie ten ostatni. Uwagę zwracał głos Robby`ego Jonesa, jednego z bardziej utalentowanych wokalistów brytyjskich wczesnych lat 80-tych.
Po 30 latach milczenia kwartet powrócił dość nieoczekiwanie z muzycznego niebytu. Ekipa wciąż grała tradycyjny heavy w średnich i wolnych tempach, o cechach epickich i pewnych naleciałościach doomowych. Nad całością dominował wysoki czysty wokal Daviesa i czasami można było odnieść wrażenie, że reszta mu po prostu akompaniuje (Retribution, Solar Plains). Kwartet sięgał także po rozwiązania heavy/thrashowe (Homeland, Deceiver) w umiarkowanych tempach, nie zatracając przy tym tego lekko zadumanego klimatu. W bardziej typowym klasycznym heavy podszytym hard rockiem (Mean Streets, Fall From Grace) prezentowano nudniejszą stronę brytyjskiego metalu. Sign Of The Cross mieszano klasyczny Judas Priest z wybrzmiewaniami charakterystycznymi dla Saxon, jednak refren był zdecydowanie zbyt miękki i piosenkowy. Znakomicie wypadł natomiast rytmiczny Only The Strong w stylu Blitzkrieg, z fantastycznym refrenem stanowiącym kontrast z surowymi zwrotkami. Elementy balladowe w Edge Of Destruction połączono w dziwny sposób z późnym Iron Maiden - tutaj Sy Davies podrabiał zarówno Blaze`a Bayley'a i Halforda, lecz robił to w sympatyczny sposób. Solówki Andy`ego d'Urso były rozbudowane, mocno oparte o rockową manierę, czytelne i uzupełniające linie wokalne w interesujący sposób. Perkusja i bas za to niezwykle proste - zwłaszcza Paul House wypadł raczej jako amator niż zawodowiec. Brzmienie dobre, aczkolwiek stanowiące kompromis pomiędzy typowym brzmieniem brytyjskim heavy/power, a klasycznym heavy. Z tego powodu numery o bardziej rockowym charakterze przez to przegrywały. Powstał album niespójny stylistycznie i wyeliminowanie tych mniej epickich kompozycji wyszłoby w ostatecznym rozrachunku na plus. Z drugiej strony uszyto go ściśle na miarę słuchacza brytyjskiego i spełniało jego wymogi co do zawartości.
Andy D'Urso zmarł 2 kwietnia 2021 na raka, a Steven Colley niedługo po nim - 14 maja 2021 w wieku 57 lat.

Stephen Colley (ex-Scimitar), Andy D'Urso (ex-Reacher)