Fiński zespół założony w 1998 w Imatra. Zadebiutował serią demówek: "Change Of The Scepter" w 1999, "Affection Seeker" w 2000 i "Return To Innocence" w 2001. Grupa jako jedna z pierwszych spróbowała połączyć elementy powermetalu i hard rocka lat 80-tych, tworząc interesujący melodyjny koktajl. Przebojowe, melodyjne i zagrane swobodnie kompozycje stanowiły esencję dwóch pierwszych albumów. Debiut był bardzo urozmaicony - Wallenius bawił się w mocniejsze prostsze hard rockowo-metalowe numery (Gone To The Wall, Enslaved To the Wind), a Sartanen więcej uwagi poświęcał złożonym aranżacjom na granicy metalu progresywnego. Cichym bohaterem krążka był Mikko Naukkarinen, który na swych klawiszach zagrał na wysokim poziomie i z dużym wyczuciem. Rockowy charakter nieco zarzucono na [2], akcent położono na szalone przemieszanie stylów i pomysłów. Wielu fanów oczekujacych grania podobnego jak na pierwszym krążku po usłyszeniu tego komercyjnego krążka odwróciło się od formacji. Z tej wyrównanej płyty na szczególne wyróżnienie zasługiwały Victim Of Deceit, Painting The Blue Eyes oraz Riot Race. Ewolucja Twilightning poszła na [3] w kierunku coraz bardziej melodyjnych odmian rock/metalu, dzięki którym niestety zespół wtopił się w główny nurt fińskiego melodyjnego grania o radiowym przeznaczeniu. Był to materiał zbyt lekki dla wielbicieli powermetalu, a jednocześnie za mało chwytliwy, by rozbawić imprezową publiczność. Zupełnie zgubiono gdzieś ducha lat 80-tych i zastosowano sporo rozwiązań nowoczesnych. [4] okazał się kotwicą, która pociągnęła Finów na dno. Koszmarnie brzmiące gitary, nieciekawe riffy i papka melodii szybko rozrastały się w bagno, w którym tonęła całość. Nie można było bowiem brzmieć jednocześnie jak HIM, zespoły amerykańskiego rockmetalu stadionowego oraz fińskiego powermetalu. Denerwował wokal Pöyhi, który swoją garażowo-nonszalancką manierą i nieuzasadnionymi wysokimi zaśpiewami na granicy krzyku dobijał dodatkowo i tak marne kompozycje. Był to jeden z najgorszych albumów 2007 w kategorii melodyjnego metalu i aż dziw brał w jakim kierunku poszła ewolucja tego zespołu. Pustki po klawiszach Naukkarinena nie wypełnił nikt.