Niemiecka grupa powstała w 1969 w Speyer (Nadrenia) na gruzach The Screamers - kapelki, w której nastoletni Werner Gallo, Kowa i Dechant grali od 1965. Basista Stefan Kowa pochodził z rodziny o muzycznych tradycjach – matka i babcia uczyły gry na fortepianie, a dziadek grał na skrzypcach w orkiestrze symfonicznej. Jako jedyny miał klasyczne wyszkolenie muzyczne w klasie fortepianu, co nie przeszkadzało mu w graniu z The Screamers beatowych hitów. W 1970 do zespołu muzyków dołączyli klawiszowiec Gunther Göttsche oraz grający na flecie Hermann Damiantschitsch. Muzycy wybrali nową nazwę w taki sam sposób jak Grateful Dead - przeglądając encyklopedię natknęli się na wpis o miejscu zwanym Tyburn Tree. Potężne wysokie drzewo w londyńskim Tyburn w pobliżu Marble Arch było miejscem egzekucji skazańców przez powieszenie, otworzenie wnętrzności i poćwiartowanie. Kary wymierzano za wykroczenia przeciw królowi Anglii, zdradzie stanu, niesubordynacji, tracono tam także katolickich męczenników. Wśród skazańców znalazł się m.in. przywódca wojny domowej Oliver Cromwell, chociaż jego egzekucja była raczej symboliczna (dokonano jej bowiem pośmiertnie na zwłokach, które wcześniej ekshumowan). Ostatecznie zdecydowano się na "fajnie" brzmiącą nazwę Tyburn Tall i porzucono big beatowe rytmy na rzecz transformacji rocka z muzyką klasyczną. Pierwsze sukcesy przyszły już wiosną 1970 podczas koncertów w Speyer i okolicach (prezentowano wyłącznie autorski repertuar). Entuzjastycznie reagująca na ich muzykę publiczność potwierdziła słuszność obranej drogi i stała się bodźcem do ukończenia trzyczęściowej instrumentalnej kompozycji pod grecko brzmiącym tytułem Autagonia nad którą pracowano całe lato. To monumentalne dzieło z wplecionymi cytatami "III Koncertu Brandenburskiego" J.S. Bacha oraz motywami z "IX Symfonii e-moll: Z Nowego Świata" Antonina Dvoraka zostało skomponowane przez Göttsche i Kowa. Kompozycję odegrano na żywo po raz pierwszy we wrześniu 1970 na koncercie w Speyer, co ważniejsze ten występ zarejestrowano na taśmie, która ponoć istnieje do dziś. Do maja 1971 Tyburn Tall z powodzeniem koncertował po kraju wspierając Golden Earing, Space Odetty (który później zmienił się w Frumpy), Amon Düül i Renaissance. Jednakże w maju 1971 Göttsche i Damiantschitsch poinformowali kolegów, że opuszczają zespół z powodów prywatnych. Chaos trwał na szczęście krótko, bowiem już w czerwcu zastąpili ich Reinhard Magin na klawiszach, oraz wokalista Klaus Fresenius (wcześniej ekipa nie miała frontmana). W nowym składzie wrócili do sali prób. Podążając za idolami pokroju The Nice czy Colosseum zmienili kierunek łącząc klasyczne wzorce z brzmieniem heavy-rocka i elementami jazzu. Pierwsze koncerty na początku 1972 udowodniły, że zespół nic nie stracił ze swej popularności. Wiosną postanowili nagrać cztery utwory dobrze przećwiczone na koncertach, które miały znaleźć się na debiutanckim albumie. Nagrań dokonano w małym prywatnym studiu nagraniowym Lutz & Kem w Bellheim. Album został wydany przez muzyków w prywatnym tłoczeniu w ilości 200 egzemplarzy, ale połowa z nich została zniszczona w pożarze jaki wybuchł w sklepie muzycznym Markus w Speyer, gdzie przechowywano cały nakład. Jakby tego było mało, nie zachowały się taśmy-matki. Nie dziwi więc, że dziś oryginalny winyl jest jednym z największych kolekcjonerskich rarytasów z Niemiec i osiąga na aukcjach niebotyczną cenę 5000 euro. Po latach wytwórnia Garden Of Delights w hamburskim Vorderpfaz Studio dokonała cudu remasterując dźwięk z oryginalnie zachowanego winylu. Kompaktowa reedycja z dwoma bonusami ukazała się w 2002.
Płyta zawierała masywne granie zdominowane przez ciężkie organy i ogniste solówki gitarowe o ołowianym brzmieniu. Tylko cztery nagrania, z czego trzy trwały ponad dziesięć minut. Wszystko rozpoczynał prawdziwie epicki 13-minutowy War Game. Pierwsze minuty to organowe odegranie Bacha "Toccata I Fuga d-mol" - wcześniej wielu progresywnych wykonawców brało to na tapetę, ale - obok wersji Trikolon - to wykonanie było jednym z lepszych. konań „Toccaty…” jaką znam. W każdym bądź razie te trzy minuty to tylko wprowadzenie. Klaus Fresenius wysokim (momentami falsetowym) głosem wyśpiewywał następnie antywojenne przesłanie, po czym wchodziła sekcja rytmiczna i wyjątkowo ostry szalony Hammond, który w rękach Magina wyczyniał cuda. Blisko 11-minutowy In The Heart Of The Cities (Broken People) z początku kojarzył się z Uriah Heep, ale był bardziej zorientowany na gitarę - uwagę zwracały przede wszystkim długie psychodeliczne solówki Wernera Gallo w środkowej części, do których świetnie podłączały się organy Mogina. Najkrótszy na płycie I Am America Too zaczynał się od rozpędzonych dźwięków organów i fortepianu, którym towarzyszyła galopująca gitara. Po partii wokalnej zaś wchodzi urocze i bardzo melodyjne solo organowe (trochę na wzór Vincenta Crane`a z Atomic Rooster). Na koniec 17-minutowy kolos Strange Days Hiding to rockowe zespołowe granie z najwyższej półki. Magin serwował organową solówkę w stylu Jean-Jacquesa Kravetza z Frumpy, z kolei nieokiełznany Gallo wycina na gitarze energiczne popisy, w których przewijałoy się echa Blackmore`a, kiedy czarował dynamicznymi instrumentalnymi jam session. Na CD trafiły tez dwa bonusy, obie przeróbki Colosseum. Lost Angeles rozpoczynało trzyminutowe intro prowadzone przez szalone organy i psychodeliczną sekcję rytmiczną. Bring Out Your Death to świetna instrumentalna kompozycja wypełniona niezapomnianymi dźwiękami Hammonda, przemykającymi ponad jazzową sekcją rytmiczną. Zespołowi udało się przetrwać jeszcze kilka lat przechodząc kolejne zmiany w składzie. Nie nagrali jednak drugiej płyty. Koncertowali po Niemczech i Europie z Amon Düül II, Taste, East Of Eden, Ekseption, Kin Ping Meh i Nine Days Wonder… Ostatecznie formacja rozpadła się pod koniec 1975, kiedy Stefan Kowa przeprowadził się na stałe do Belgii.
2 października 1996 muzycy zjednoczyli się na jeden koncert, który ukazał się na płycie Live...And Passion, wydanej w rok później. Nie był to jednak udany krążek.