Angielska grupa powstała w 1984 w Worcester, zaliczana do schyłkowej fali NWOBHM wraz z Tytan i Blind Fury. Jedyny album to mocne riffowo kompozycje z krzykliwym wokalem Jurgensa - stylistycznie materiał po części odnosił się do kształtującego się amerykańskiego heavy/power, a po części do estetyki NWOBHM. Metalowy melodyjny atak w Deliverance był wyjątkowo reprezentatywny dla zespołu. Było w ich graniu nieco mroku generowanego z obszaru muzycznego Newcastle (Lightning Never Strikes Twice), a wybornie prezentował się zwarty Ain`t Got Long To Go i to prawdziwy heavy/powermetal w swej pierwotnej formie. Rycząca gitara w przesyconym rock`n`rollem brawurowym Rodeo miała siłę zawadiackich numerów Saxon, choć instrumentalna partia na końcu przypominała Iron Maiden. Długie wybrzmiewania i łagodniejszy styl to niemal rockowy Right Through The Night, w którym starano się zadowolić szersze grono fanów melodyjnego grania, ale sama melodia była mało atrakcyjna, a numer jak na radiową prezentację za długi. W Never Givin` Up z kolei zabrakło po prostu dobrej nieschematycznej melodii, gdyż gniewne chórki wnosiły niewiele. Kwartet za to niszczył w potężnym Dead Zone, odegranym w speedowych tempach Raven/Avenger, a ponure riffowanie Teggiego robi wrażenie prawie jak w nagraniach Satan. Wszystko kończył oparty na prostych riffach Future Vision i ten naiwny ostatni rozdział kończy ten album w żywych rytmach tradycyjnego brytyjskiego heavy metalu. Bez wątpienia najmocniejszym punktem zespołu był Teggi, którego techniczne zaawansowanie ujawniało się w ognistych i pełnych autentycznej pasji solówkach. Jak większość wydawnictw wytwórni Ebony, płyta cierpiała na niedostatki produkcyjne. Wszystko było pozbawione głębi i wyrazistości, co zaszkodziło ostatecznie tym udanym kompozycjom. Słabe wsparcie i nikła promocja spowodowały, że Tyga Myra nieniebawem został rozwiązany.
Warto wspomnieć, że krążek nigdy oficjalnie nie został wydany na CD.