Włoska grupa powstała w 1987 w Piacenzie. Początkowo grała dziwną hybrydę thrash metalu i w tej stylistyce rozprowadzono trzy demówki: "Noise Attack" w 1988, "Dying In The Dust" w 1989 i "Why Too Much Hate?" w 1990. W 1991 kwintet supportował Monster Magnet i styl Amerykanów tak się Włochom spodobał, że postanowili już na kolejnym demo "Winterland" w 1992 przerzucić się na psychodeliczny progresywny heavy-rock. Nagrania z demówek zebrano na [1] i wydano nakładem wytwórni W-Records. Na kolejnych albumach postawiono na klasykę, przede wszystkim spod znaku Uriah Heep i rodaków z Biglietto Per l'Inferno. Paolo Negri grał na Hammondach niczym Hensley, a wokalista J.C. w natchniony sposób naśladował tonację Davida Byrona. Całość przepuszczono przez klasykę rocka progresywnego i aranżacje niczym sprzed 40 lat wcześniej. Kompozycje przeładowano mnogością melodii i dużą ilością organów, ale wszystko w ramach smaku. Pojawiały się naturalnie skłonności do większych epicko-klasycznych form w rodzaju 18-minutowego Return To Uranus z [3] czy 13-minutowego Scorpio Odyssey z [4] z partiami saksofonu w stylu Van Der Graaf Generator. Zespół nie bał się również przerabiania legend i w ten sposób nagrano covery Gypsy Uriah Heep, Forever My Queen Pentagram czy Soldier Of Fortune Deep Purple. [6] stanowił zbiór coverów włoskich grup pop-rockowych, zadebiutowała tu również nowa wokalistka Monica Sardella, która podzieliła swoje partie z Cinelem.
Paolo Negri zagrał na dwóch płytach The Hounds Of Hasselvander: Ninth Hour w 2011 oraz Ancient Rocks w 2016. Udzielał się także w hard rockowym Electric Swan i nagrał serię własnych albumów: A Bigger Tomorrow w 2007, Paolo Negri`s SxSW Odyssey w 2009, The Great Anything w 2010, Cobol w 2011 oraz Hello World w 2014. Nie próżnował również wokalista J.C. Cinel, który ma na koncie trzy krążki solowe: Halfway There w 2001, Before My Eyes w 2007 i The Light Of A New Sun w 2011.

Riccardo Lovotti (Edema, Viscera)