Angielska grupa powstała w 1970 w Southend-on-Sea (Essex). Wcześniej Keith Bonsor współpracował z gitarzystą Markiem Westem w Cardboard Orchestra (dwa single w 1969). Wkrótce obaj postanowili założyć Zior, by oddać się swym obsesjom na punkcie okultyzmu, rockowej mszy i czarnej magii. Mieli zamiar stać się częścią społeczności poszukującej nowych szarlatanów i wizjonerów, będących pod wpływem pisarstwa Dennisa Wheatley`a i filmów Hammer Film Productions. West zrezygnował jednak z kariery muzyka i wówczas Bonsor znalazł do współpracy trzech nowych muzyków. Od samego początku zespół miał dwa oblicza: koncertowe i studyjne. Na scenie muzycy totalnie improwizowali tworząc spektakle muzyczne, choć w zasadzie był to rodzaj swoistego happeningu z czynnym udziałem publiczności. Osią przedstawienia była odtwarzana tzw. szatańska msza bazująca na okultyzmie i obrządkach voodoo w połączeniu z mroczną muzyką. Na scenie pojawiały się nagie tancerki składane w krwawej ofierze na symbolicznym ołtarzu. Nic dziwnego, że w niedługim czasie kwartetowi udało się zbudować reputację skandalistów. Jeden z recenzentów napisał po ich występie: "W przeciwieństwie do Hawkwind lub Magmy będąc tam trzeba być naprawdę naćpanym, by móc to wszystko objąć rozumem i docenić. Podobnie jak na koncertach Grateful Dead. Tyle, że tu wychodząc nogi mi się trzęsły". Te koncerty miały dla Zior o wiele większe znaczenie niż żmudna praca w studio.
Ostatecznie jednak w 1971 ukazał się pierwszy album nakładem efemerycznej małej wytwórni Nepentha. Pomimo braku ducha występów na żywo, dwanaście kompozycji złożyło się na intrygującą muzykę. Na pozór wydawało się, że był to dość prosty i dynamiczny heavy-rock z małymi wpływami psychodelii. Potwierdzały to choćby otwierający całość i nieco sabbathowy I Really Do, mocarny Now I`m Sad z użyciem fisharmonii oraz hipnotyzujący Love`s Desire z szamańskim śpiewem i podzieloną na dwie części solówką gitarową. Plemienne rytmy pojawiały się w Za Za Zilda, ale szczególną uwagę przykuwał psychodeliczny Quabala ze świetną partią organów (po części przypominający Careful With That Axe Eugene Pink Floyd). Dla fanów ciężkiego bluesa nagrano żywiołowy Give Me Love, z kolei mocno pulsujący bas i fantastyczna perkusja napędzały Oh Mariya, wzbogacony męskim chórkiem. Wokalne harmonie a la The Mamas And The Papas pojawiały się również w balladzie I Was Fooling zagranej na gitarze akustycznej z udziałem fletu. Początek New Land jako żywo przypominał Procol Harum (organy), ale gdy w drugiej minucie wchodził flet słuchacz nie mógł oprzeć się wrażeniu, że to jakieś wygrzebane z archiwów nagranie Jethro Tull. Before My Eyes Go Blind emanowało duchem twórczości The Doors. Było różnorodnie (dla niektórych ten brak stylistycznego balansu stanowił wadę), choć próżno było tu szukać czarnej magii i satanistycznych wątków.
O swoich korzeniach jednak muzycy nie zapomnieli i w tym samym roku nagrali jeszcze jeden krążek, lecz pod szyldem Monument. Po części zrobiono to w celu uzyskania szybkiej gotówki, po części dla słuchaczy pragnących mieć jakieś nagrania oddające ducha koncertów. Na płycie The First Monument muzycy podpisali się pseudonimami: Steven Lowe (Keith Bonsor), Wes Truvor (John Truba), Marve Fletchley (Barry Skeels) i Jake Brewster (Peter Brewer). Materiał wydała wytwórnia Beacon Records, a cała jednodniowa sesja nagraniowa odbyła się w oparach narkotyków i alkoholu. W dużej mierze był to asłuchalny instrumentalny prog-rock z dominującym brzmieniem Hammondów (jedno wielkie psychodeliczne jam session w stylu Bram Stoker i Arzachel). W 1972 Zior miał już prawie gotowy materiał na drugą płytę. Nieuczciwy agent zespołu doprowadził jednak do rozpadu grupy i cała sprawa stała się nieaktualna. Nagrania w dziwny sposób wyciekły jednak ze studia i ukazały się bez zgody zespołu jako [2] (wydanym tylko w Niemczech). Ten nigdy nie dokończony produkt okazał się znacznie lepszy od pierwszego krążka. Kwartet zagrał zdecydowanie ciężej i pewniej, a najlepszymi tego świadectwami były wspaniałe Entrance Of The Devil oraz The Chicago Spine. Zior należało dopisać do listy grup promujących okultyzm wraz z Black Widow, Coven i Antonius Rex.
Po latach Lee Dorrian (lider Cathedral) mówił w jednym z wywiadów: "Mówi się, że Keith Bonsor został stracony na czarnej mszy i wszelki słuch po nim zaginął. Nie wiem, czy to prawda". W 2019 nakładem firmy płytowej Grapefruit ukazał się czteropłytowy box Before My Eyes Go Blind: The Complete Recordings, w którego skład weszły oba albumy Zior, krążek Monument oraz CD Spirit Of The Gods, mający być niby dokonaniem po reformacji zespołu - wypełniły go jednak numery elektroniczne, a momentami zahaczające nawet o ambient.

Keith Bonsor (ex-Cardboard Orchestra), Pete Brewer (ex-The Essex Five)