Fińska grupa założona latem 1989 w Helsinkach. Początkowo grała glam metal w stylu Hanoi Rocks z elementami sleaze. Zadebiutowała dwoma singlami: Sugarman / Alive! w 1990 i Barbarella / The Hills Have Eyes w 1991. Szybko jednak zmieniła styl, stawiając na pierwszych płytach na zagrywki punkowe. W efekcie fani otrzymali muzykę łączącą twórczość The Ramones, Motörhead i The Stooges. Formacja zaznaczyła swoje aspiracje na lokalnym rynku, ale nie potrafiła przebić się do świadomości pozostałych europejskich słuchaczy. W celu lepszej dystrybucji [2], podpisano kontrakt z japońską wytwórnią 1+2 Records. Była to kompilacja wczesnych singli, EP-ek i coverów. Wczesny okres działalności kończył [4] - od tego czasu zespół zmienił styl, serwując tzw. gotycki rock, rozumiany w tym przypadku bardzo szeroko i bliski przede wszystkim wczesnemu Sisters Of Mercy. [5] ukazał się nakładem koncernu Roadrunner Records i dzięki niemu w końcu osiągnięto pierwszy międzynarodowy sukces - głównie dzięki utworowi Wasting The Dawn (poświęconemu pamięci Jima Morrisona z The Doors), promowanemu przez interesujący teledysk z gościnnym udziałem Villego Vallo (facet na sankach, duch na cmentarzu). Album nie tylko ożywił fińską scenę gotycką, ale został określony nowym terminem - goth`n`roll. Krytycy zachwycali się kwintetem, określając go jako brakujące ogniwo między The Cult i Type O'Negative. O sile muzyki stanowił głęboki niski głos Jyrkiego. W podobnym stylu nagrano [6], którego słuchało się świetnie pomimo oczywistych zapożyczeń (Brandon Lee, The Chair, Sleeping With Angels). Niezbyt udanym pomysłem było natomiast wskazanie na singiel infantylnej piosenki Gothic Girl. Urzekał melancholijno-romantyczny posmak tych nagrań, ze specyficzną atmosferą mroku i dosyć ciężkimi gitarami. W 2001 muzycy ruszyli w trasę po Niemczech z Paradise Lost. Przyjęta konwencja spełniała swoją rolę, gwarantując co rusz złote płyty, jednak The 69 Eyes nigdy nie osiągnęli nawet zbliżonej popularności Him. Na [8] zawarto więcej rock`n`rolla, a mniej klimatów a la Sisters Of Mercy. Nie zabrakło oczywiście nastrojowych numerów jak Jimmy czy Only You Can Save Me - niezłymi próbami uwodzenia nastoletnich fanek niskim tembrem głosu wokalisty, ale osią płyty były dynamiczniejsze numery w rodzaju Lost Boys i Feel Berlin z kobiecym wokalem w tle. Gdzieniegdzie próbowano przywołać gotycką aurę (chóry w Sister Of Charity, Christina Death), aczkolwiek w sposób mało zdecydowany i dość nieśmiały.
Dyskografię uzupełniają dwie składanki Framed In Blood - The Very Blessed Of The 69 Eyes z 2003 i The Best Of Helsinki Vampires z 2013 oraz półoficjalna koncertówka Hollywood Kills: Live At The Whiskey A Go Go z 2008. Jyrki wydał solowo Helsinki Vampire w 2017 i American Vampire w 2021.