Na fali popularności symfonicznego metalu początku XXI wieku powstało wiele kiepskich grup, które wytwórnie bezwstydnie wciskały mało wybrednym fanom jako "niezwykłe". Jednym z takich zespołów niewątpliwie był amerykański Aesma Daeva - formacja powstała w 1996 w Saint Paul. Nazwa pochodziła ze starożytnego języka perskiego i oznaczała dosłownie "emanacje", a odnosiła się do jednego z anielskich bytów. Liderami formacji od początku byli gitarzysta John Prassas i producent Nick Copernicus, w niereformowalny sposób serwując granie bez celu właściwie: słabiutki mix gotyku, symfonii i industrialu Wszystkie wokalistki na przestrzeni lat dysponowały irytującym sopranem, nie dającym się słuchać dłużej niż pół godziny. Nie pomagały armie gościnnie występujących w studio skrzypków, pianistów i flecistów. Było to granie bez ambicji, nastawione jedynie na trzaskanie kasy i liczące na naiwność małolatów szukających nowych nazw wśród operowego metalu. Miejscami twórczość Aesma Daeva ocierała się o dokonania Die Form, od którego zaczęło się ambientowe spojrzenie na kompozycje nie posiadające żadnego schematu. Nie było w tym jednak żadnego elementu zaskoczenia, w zamian wkradł się wszechobecny chaos i brak sprecyzowanego spojrzenia na scalenie granej przez siebie muzyki. Tutaj nie było nawet tego co niejednokrotnie ratowało podobne płyty, czyli specyficznej atmosfery. Niewiele jest ekip, które grając klimatyczny metal nie potrafiło stworzyć klimatu, ale ten zespół właśnie do nich należał. Zamiast powoływania do życia prawdziwej grupy, Prassas powinien się raczej skupić na tworzeniu ścieżek dźwiękowych do filmów.
Earl Root zmarł 23 maja 2008 z powodu chłoniaka nieziarniczego. Lori Lewis zaśpiewała na kilku krążkach Therion. Melissa Ferlaak śpiewała w Visions Of Atlantis, symfoniczno-powermetalowym Echoterra (EP-ka In Your Eyes i płyta Land Of The Midnight Sun w 2011) i gotycko/deathowym Plague Of Stars (When Morning Came w 2014 i Daedalus w 2019).