Amerykańska grupa powstała w 1986 w Melbourne na Florydzie. Ten heavy/power zdradzał zarówno w riffach, jak i konstrukcji kawałków wpływ Iron Maiden z okresu Piece Of Mind. Ten duch NWOBHM był w mniejszym lub większym stopniu wyczuwalny na obu płytach. Robet Van War śpiewał dosyć ostro i agresywnie, brzmienie jednak było ubogie, zważajac na zaledwie jedną gitarę. Całkowicie własne pomysły na melodie nie stały na najwyższym poziomie, a podstawą stylu stały się melodyjne powtarzalne maidenowskie motywy gitarowe w tle. Grupa próbowała czegoś więcej niż siłowego grania rycerskiego, wzorując się również na Fates Warning i Savatage. Zespół nie grał szybko, choć wydawało się, że sekcja rytmiczna "napędzała" gitarę, a sam Jeff Patelski od czasu do czasu nie zważał na zasadniczą rytmikę utworów. Dwuczęściowy Filming The Tragedy / Silent Rage brzmiał atrakcyjnie, choć zagrania Longobardiego stanowiły często tylko tło do pełnych agresji tyrad wokalnych Van Wara. Także łagodne granie w postaci mixu NWOBHM i US power w Hollow Grave z maidenowską solówką mogło się podobać. Mocną stroną była gra basisty Millera, który pełnił miejscami rolę drugiego gitarzysty, a cały czas był głośny i dobrze słyszalny. Zadziorne Seventh Sign i The Shame mogłyby być dziełem Iron Maiden, gdyby powstały w Zjednoczonym Królestwie, a The Shame z perkusyjną nawałnicą kojarzył się z wczesnymi nagraniami wspomnianego Fates Warning. Formacja na poważniejsze zwolnienie tempa pozwoliła sobie jedynie w rozmarzonym balladowym Black Rose, wykonanym w nie zmienionej manierze wokalnej, ale jednak znacznie wyhamowującym emocje i heavy/powerowe wyładowania wcześniejszych utworów. Jednak także i tu nie zabrakło ognistej solówki gitarowej i znacznie galopującej części drugiej. Połączenie wypływającego z doświadczeń brytyjskich grania z amerykańską energią i dynamicznym sposobem wykonania, przy dużej dawce łatwo przyswajalnych melodii, sprawiła, że [2] był ciekawy i z pewnością wyróżniający się z ogólnej masy heavy/powerowych krążków z USA. Na tym jednak kariera zespołu zakończyła się na następne 30 lat.
W lutym 2021 ekipa niespodziewanie wróciła z nowym albumem wydanym w barwach niemieckiej Pure Steel Records. Van War był w świetnej dyspozycji głosowej i na pewno bardzo dobrze oddawał ciężką depresyjną atmosferę kompozycji, jakie zostały na ten album przygotowane. To był heavy/power ponownie oddalony od nurtu rycersko-heroicznego, bez galopad, utrzymany w tempach umiarkowanych i z wykorzystaniem elementów estetyki post-thrashowej w grze nowego gitarzysty Billa Krajewskiego. Grupa zaznaczała swoją tożsamość ponownie głośną perkusją Patelskiego oraz zdumiewającym basem Anthony`ego - temu instrumentowi nadano brzmienie niezwykle ciężkim, wręcz agresywnie wybijające się ponad to co zwykle buduje bas w sekcji rytmicznej w metalu klasycznym. Kilka muzycznych pomysłów tkwi w tym co Attika grała na przełomie lat 80-tych/90-tych i pod tym względem jakością wyróżniał się tytułowy Metal Lands. Od potężnych heroicznych riffów zaczynał się znakomicie Like A Bullet, potem jednak kwartet nie potrafił zdyskontować mocy tych akordów. Część utworów zbudowano na mieszance stylów spotykanych w klasycznym metalu amerykańskim a la Wild Dogs (Gold). Pół-balladowy One Wish był niezły, choć frontman ten jeden jedyny raz wypadł poniżej oczekiwań. Sporo też było grania dołującego, budującego klimat duszny na wzór debiutu Non-Fiction i te grupy amerykańskie, które obrały post-thrashowy kierunek w pierwszych latach 90-tych XX wieku (8 Track Days, Darkness Of The Day. Thorn In My Side). Akcenty epickiego metalu były nieliczne i tylko Run With The Horseman w pewnych fragmentach zahaczał o tą stylistykę, natomiast w The Price był najbardziej zbliżony do dwóch pierwszych plyt. Rzetelny krążek z metalem osadzonym w stylistyce lat 90-tych - wielowątkowym i wielowarstwowym.
Robert Van War śpiewał również w Onward.