Włoski zespół założony w 2009 w Viareggio (Toskania) na gruzach Assedium. Choć rozwiązanie poprzedniej formacji spowodowało po części wyczerpanie się muzycznej idei, to nowa grupa wcale tak daleko od tamtej muzyki się nie znalazła. Zrezygnowano z pompatyczności i monumentalizmu na rzecz bardziej typowego heavy z pewnymi naleciałościami NWOBHM w riffach i rycerską atmosferą generowaną przez podniosłe fragmenty i bojowe chórki. Tych było bardzo dużo - prostych, surowych i nieustannie wspomagających Cicero. Najbardziej zbliżonym do stylu Assedium był wolniejszy i dumnie rozegrany Immortal Steel, zaśpiewany na kilka głosów. Podjęte nawiązania do garażu i przeszłości przełożyły się niestety także na brzmienie i ta projekcja z lat 80-tych mogła wypaść lepiej. Axevyper na debiucie skorzystali też z doświadczeń amerykańskiego power/speedu, co udowadniał bezwzględny Rats In The Walls. Rycerskie granie wychodziło na pierwszy plan w Poserkillers, sławiącym potęgę true metalu z elementami Running Wild. Całościowo jednak było w tym wszystkim dużo zbędnego szumu i momentami chaosu, jak w otwierającym Revenge Of The Axe czy zupełnie nieudanym Roadster. Tradycyjny heavy wychodził Włochom niespecjalnie i ten fakt uwypuklał słaby Bad Italian Boys. W tych wszystkich numerach drzemał pewien potencjał, ale kwintet nie potrafił wydobyć go na plan pierwszy i przykładowo rycerski Axevyper oraz dłuższy melodyjny Forever Young miały coś w sobie, ale towarzyszyło słuchaczowi wrażenie niedopracowania i jakiegoś zubożenia. Dalekie to było od bylejakości wykonania, ale formacja przesadziła z ascetyzmem produkcji: bas ginął w tle, moc ciętych riffów rozmywała się, a perkusyjne blachy nie syczały jak należy. Umiłowanie lat 80-tych było chwalebne ale powielanie przaśności brzmieniowej już mniej. W zasadzie kontrowersyjny był też głos Cicero, który w epickiej manierze Assedium sprawował się lepiej, a w prezentowanym tu heavy i heavy/power zabrakło mu skali i mocy. Album ustawił Axevyper w kręgu raczej krajowego środka tabeli i nie stanowił konkurencji dla grup z obu stron Atlantyku grających neotradycyjny heavy. [2] zawierał m.in. włoskojęzyczną przeróbkę Heavy Metal Angels Heavy Load. W międzyczasie Tiberi wszedł w skład ciekawego Hyborian Steel.
[3] kontynuował styl podjęty na debiucie, choć pojawiło się więcej kompozycji długich i rozbudowanych, z silniejszym naciskiem na wojenny etos. Na pierwszy plan wysuwał się zdecydowanie Victims Of Tomorrow w stylu brytyjskim, ale też nasycony true surowością mimo łagodnego początku. Nijaki był wstęp w postaci instrumentalnego Stygianuclear War, ale potem Axevyper przyspieszał w Crossfire, którego poziom obniżała słaba forma wokalna Cicero. Serie szybkich riffów, atmosfera amerykańskiego i niemieckiego heavy/power i ogólna przeciętność melodii wystepowały w Reign Of Terror oraz surowym Agents Of Chaos - w tym drugim zastosowano więcej cech epickiego grania w stylu Solemnity i wczesnego Sacred Steel. Wydawało się, że muzycy sporo czasu spędzili na badaniu sceny amerykańskiej lat 80-tych, gdyż wiele motywów było znanych od lat i wyeksploatowanych, a przecież limit pomysłów na takie granie się nie wyczerpał. Dziwne połączenia stylów zastosowano w Heroes For One Night, a dobry pomysł na rycerską melodię i refren psuł w refrenie Cicero. Stare mankamenty emanowały z Metal Tormentor, posiadający poskórną moc nie mogącą jednak wydostać się na powierzchnię. Produkcja była lepsza niż na debiucie i choć ten sound wciąż wielu mógł odrzucać, to chłodny metaliczny styl z ryczącymi gitarami i głośną sekcją potrafił chwilami wzbudzić respekt swoją ostrością. Dobra płyta, ale nie wywołująca większych emocji, bo ograne patenty nie zostały wzbogacone praktycznie niczym własnym. Proste kultywowanie najważniejszych tradycji true metalowego grania, poniekąd mechaniczne i pozbawione autentycznej iskry, czyniącej ten styl wiecznie żywym.

Luca Cicero / Guido Tiberi (obaj ex-Assedium)