Amerykański zespół założony w 1992 w Nowym Jorku. Dwie pierwsze płyty wydała mała meksykańska firma CMG, która nie zapewniła odpowiedniej promocji. W związku z tym muzycy zdecydowali się związać z włoską wytwórnią Adrenaline Records. Wpierw wydano ponownie wszystko co nagrano na składankowym [3] ze zmienioną okładką i instrumentalnym bonusem Regatta Fugue Part 1. 17 kompozycji to było trochę dużo, by przetrawić wszystko na raz. Temu progresywnemu metalowi nadano często charakter piosenkowy, ale nie błahy. Kwintet stosował wiele zmian tempa i połamanych rytmów na tle przyciężkawej gitary, świetnych klawiszy i wokalisty Leona Ozga posiadającego głos ciepły i dźwięczny. Ekipa potrafiła zagrać mocniej (Mad Not Crazy, Atlantis, Gates Of Babylon), pod Dream Theater (The Calling, Desperate Land, Stained), niemal epicko (obie części Regatta Fugue), zahaczała o komercyjny metal z lat 80-tych (Modern Prophet, Dirty Secrets, The Creator) i wchodziła we fragmenty bardziej nastrojowe (Nosferatu, Soul Inside Of Me). Przez wzgląd na długość albumu, pod koniec odczuwało się narastającą lekką monotonię, w końcu przeistaczającą się w poczucie nudy. Te mieszane odczucia znikały przy kontakcie z bardzo dobrym [4]. Trafiły tu numery w stylu Symphony X (Concrete Eden, Issues), Dream Theater (Visions z wyśmienitym refrenem) i w końcu Shadow Gallery. Te ostatnie wpływy pojawiały się przede wszystkim w kończącym krążek ponad 12-minutowym orientalizującym End Of Days - absolutnym majstersztyku z wielopłaszczyznowym podejściem, z pokreśleniem wszystkich cudów pojawiających się po siódmej minucie. Było to niestety ostatnie wydawnictwo Aztec Jade.
Leon Ozug i Timothy Becker założyli wyśmienity Ascension Theory.