Amerykańska grupa założona w 1986 w Colebrook (Pensylwania), obracająca się w kręgu chrześcijańskiego metalu. Nazwę zaczerpnięto od tytułu utworu Ozzy`ego Osbourne`a. Zespół zadebiutował w 1987 demówką "The Return", zawierającą trzy utwory - wczesną wersję Unite, The Return oraz instrumentalny In Your Face. Pewien potencjał ukazywał także zamieszczony na składance East Coast Metal kawałek The Chosen w 1988. [1] wydała popularna w tamtym czasie wytwórnia R.E.X. Music, dzięki której płyta była dostępna w chrześcijańskich sklepach i księgarniach. Album zawierał sporą dawkę dynamicznego, niebalnalnego i technicznie zagranego thrashu z duża ilością cytatów biblijnych. W porównaniu z kasetą demo, Bachman zdecydowanie poprawił swój wokal, nadając mu cechy ekspresji i wyrazistości. Szczególnie wyróżniały się trzy utwory - Stress dedykowany producentowi krążka (zahaczający o wesoły metalcore spod znaku Suicidal Tendencies), soczysty riff w Blemished Sacrificies oraz zainspirowane dokonaniami Mekong Delta orkiestrowe intro do Extraction From Mortality (autorem tego ostaniego był Scott Laird, nauczyciel muzyki Bachmana z liceum).
Dzięki udanemu tournee Believer zwrócili na siebie uwagę wytwórni Roadrunner Records, z którą podpisano kontrakt na początku 1990. [2] wypełnił bardziej urozmaicony metal techniczny, nadal opierający się o thrashowe killery pełne przejść, skomplikowanych riffów i szybkiej perkusji. Z pewnością wyróżniał się Dies Irae (Day Of Wrath), w którym wykorzystano instrumenty smyczkowe (ponownie wpływ Scotta Lairda). Dodatkowym elementem wyróżniającym ten utwór były sopranowe wokalizy siostry Scotta - Julianne Laird. Tego typu eksperymenty jednoznacznie kierowały skojarzenia w stronę twórczości Celtic Frost, jednak Believer nadali tym inspiracjom feeling charakterystyczny tylko dla siebie. W tekstach pojawiły się także tematy nie mające nic wspólnego z religią, jak opowiadający o narkotykowym nałogu Stop The Madness czy piętnujący skażenie środowiska naturalnego Nonpoint. Całość zamykał zagrany na wesoło cover U2 Like A Song. Płytę promowano na wspólnym tournee "War Mass Tour" po USA z Sacrifice i Bolt Thrower. Roadrunnerowi udało się rozreklamować zespół, album zebrał wiele pochlebnych recenzji, a grupa zagrała m.in. na festiwalu "Milwaukee Metal Fest". W 1991 ukazała się nieoficjalna kaseta video "Believer: Home Video" z wieloma ciekawymi i zabawnymi materiałami ze studia i trasy.
Po ostatnim koncercie w obozie Believer zapanowała cisza. Joey Daub miał problemy emocjonalne, a Kurt Bachman cierpiał na bezsenność. Te udręki natury psychofizycznej nie przeszkodziły jednak muzykom wkrótce ponownie spotkać się i zacząć przygotowania do nagrania trzeciego krążka. Obok nowego instrumentalisty Jima Wintera, duży wkład w powstanie [3] miał także niezastąpiony Laird, który wzbogacił nowy materiał grą na skrzypcach. Płyta z pewnością nie była wydawnictwem stricte thrashowym - Believer dalej grał ciężko, ale tym razem zanurzył się w progresywne rejony i zwolnił tempo. Trio wykorzystało wiele elementów dotychczas w swojej twórczości niespotykanych, jak industrialne odgłosy, przetworzony wokal Bachmana w What Is But Cannot Not Be czy też głos narratora Williama Kellera w Dimentia. Właściwie tylko Singularity mógłby spokojnie znaleźć się na dwóch poprzednich albumach. Krążek zaskakiwał wykorzystaniem nietypowych harmonii, karkołomnych zagrań rytmicznych, akustycznych gitar, a także blisko 21-minutową czteroczęściową suitą Trilogy Of Knowledge, dotyczącą życia Jezusa. Wokalami w tej kompozycji podzielili się Kurt Bachman i Julianne Laird. Całość kończył krótki wers, zapowiadający prawdopodobnie pożegnanie Believera ze sceną ("We love you, take care, bye bye"). Album nominowano do nagrody "GMA Dove Award" (chrześcijański odpowiednik nagrody Grammy) w kategorii Najlepszy Album Metalowy Roku. Jakiś czas potem grupa praktycznie zakończyła działalność. Jeszcze na przełomie 1994/1995 muzycy próbowali stworzyć w nowym składzie świeży materiał, ale ostatecznie nic z tego nie wyszło. Oficjalnie formacja nigdy nie została rozwiązana, jednak Bachman i Daub skupili się na innych sprawach. Po pewnym czasie Kurt wycofał się z muzycznego biznesu, aby zająć się badaniami nad rakiem w swoim własnym laboratorium, a Joey wszedł w skład gotycko-progresywnego Fountain Of Tears oraz udzielał się w instrumentalnym projekcie Year Of Plenty.
W kwietniu 2005 Believer wrócił na scenę, ale bootlegowo brzmiący [4] nie zrobił furory. Nowy kontrakt z wytwórnią Metal Blade Records wymógł na zespole większą aktywność. 17 marca 2009 światło dzienne ujrzał [5] - stanowił unowocześnioną mieszankę patentów z przełomu okresów [2] i [3], wzbogaconą o nowe elementy. Pierwszą z nich była ewolucja głosu Bachmana, którego śpiew stał się wyższy i czystszy niż w przeszłości. Znaleźli się fani, którym nowa maniera lidera nasuwała na myśl wokale Schmiera z Destruction oraz Roba Urbinatiego z Sacrifice. Oprócz typowo agresywnych numerów, będących swego rodzaju kontynuacją tradycji starszego wcielenia grupy (Focused Lethality, The Need For Conflict), pojawiły się kompozycję o dość osobliwej atmosferze (History Of Decline, Redshift, The Brave), którą wypełniły po części sample i klawisze grającego gościnnie Jeffa Kinga (ex-Sardonyx, Fountain Of Tears). Sama warstwa instrumentalna mocno odbiegała od utartych tradycyjnych standardów, a w tej muzycznej podróży po najskrytszych zakamarkach duszy zawarto dużo ozdobników. Ten udany w sumie powrót został oceniony pozytywnie. W ślad za zwiększonym zainteresowaniem niestety nie szła intensywna promocja. Grupa wprawdzie uruchomiła swoją stronę internetową i założyła profile na różnych portalach, jednak nic ponadto. Nie zrealizowano żadnego videoklipu, a w całym 2009 zagrano zaledwie 5 kameralnych koncertów.

Jeff King (ex-Sardonyx, ex-Fountain Of Tears)