Kanadyjska grupa powstała w 1982 w Niagara Falls. Nazwę zaczerpnęła od tytułu noweli autorstwa Grahama Greena z 1938. Zadebiutowała w 1983 piosenką Barricade na składance stacji radiowej CILQ Q107 Homegrown. Uzyskane z tego przedsięwzięcia skromne fundusze pozwoliły na wydanie w rok później czteroutworowej EP-ki. Zwróciła ona uwagę Boba Ropera, który zaproponował Brighton Rock podpisanie kontraktu z wytwórnią Warner Music Group. Po zmianie klawiszowca, kwintet przystąpił do realizacji pełnoprawnej płyty. Generalnie zespół zabrzmiał jak AOR-owa wersja Cinderelli. Wokalista Gerry McGhee nie dysponował aż tak dobrym głosem jak Tom Keifer, ale potrafił wejść w te same skrzypliwie-gardłowe rejony. Było to granie nastawione na zabawę, melodie i dobre samopoczucie przy jej słuchaniu. Singlowy (doszedł do 82 miejsca kanadyjskiej listy przebojów) Can`t Wait For The Night z dość oczywistym i często spotykanym w hair metalu początkiem w postaci płaczącej gitary nie zaskakiwał, ale nadzwyczaj udany refren intrygował złamaniem melodii. We Came To Rock stanowił następny przykład, że pomimo prostego refrenu, grupa dodała typowe dla siebie melodyjne przejście przy udziale klawiszy. Z kolei Jack Is Back brzmiał jak Night Of The Crime Icon. Elementy twórczości Warrant pojawiły się w Change Of Heart, nadający się do letniej jazdy kabrioletem przez prerię. Wspomniany Barricade posiadał dynamikę duńskiego Pretty Maids, a Rock`n`Roll Kid to już hołd dla Cinderelli. Producent Michael Wagener zadbał o wymuskany szlif całości, typowy dla produkcji komercyjnych, w których wszystko było podporządkowane melodii. Uchwycono idealnie hair metalowego ducha lat 80-tych, ale album wszedł jedynie na 82 miejsce w rankingu najlepszych krajowych płyt, choć ostatecznie uzyskał złoty status w 1989.
Znacznie lepszy rezultat osiągnął [3], rozchodząc się w ilości 70 000 egzemplarzy i dochodząc do pozycji 22. Za brzmienie odpowiadał teraz Jack Richardson, uważany za mentora Boba Ezrina. Album stanowił w dużej mierze kanadyjską odpowiedź na Cinderellę i znów powstał hair metalowy materiał wzbogacony klawiszami. Nawet gitara od razu nasuwała skojarzenia z bardziej wygładzonym Night Songs. Na czoło wysuwał się One More Try, czerpiący z dokonań Signal, Drive i She Said. Bardziej cinderellowy Ride The Rainbow stawiał mocniejszy nacisk na AOR, a to ze względu na biorące udział w galopadzie klawisze, ale przewijały się tu również pierwiastki specyficzne bardziej dla Big Bang Heavy Pettin`. Do AOR-owego okresu w twórczości Fastway nawiązywały Who`s Follin` Who oraz Can`t Stop The Earth From Shakin`. Nieco Saxon ery Destiny wypływał na wierzch przy okazji Outlaw i Rebels With A Cause. Niepokojące klawisze w Hangin` High`n`Dry to Dare z okresu Out Of Silence, choć całej kompozycji bliżej było znów do Heavy Pettin`. Nieodłączną Cinderellę wspominały za to Power Overload, Shootin` For Love i Unleash The Rage, gdzie klawiszy było najmniej, a na pozycję lidera wysuwała się gitara Grega Frasera. Na koniec wypadało wspomnieć o bardzo dobrej balladzie Love Slips Away, nagranej według wszelkich prawideł gatunku, a jednak potrafiącej zaskoczyć i zachwycić choćby przedrefrenem, z jakich Brighton Rock słynęli. Ostatecznie krążek prezentował się okazale pod względem komercyjności.
Następnie grupa zdecydowała się na ryzykowny zabieg. Zrezygnowała zupełnie z klawiszy, a w wywiadach Gerry McGhee stwierdzał, że formacja skłania się ku brzmieniu "cięższemu". Na koncertach zatrudniono drugiego gitarzystę Grega Bioleau, który znał się z wokalistą z czasów ich pierwszej kapeli The Rockers. [4] nie zyskał jednak sympatii fanów i przepadł na listach przebojów. Uznania nie zdobyła nawet świetna przeróbka Cocaine JJ Cale`a (zarejestrowana podobno w studio od ręki przy pierwszym podejściu). Nic nie dała nominacja krążka do nagrody Juno Award w kategorii "Najlepszego Albumu Hard Rockowego". Kariera Brighton Rock załamała się - w 1992 Greg Fraser dołączył do Helix, zastępując w nim tragicznie zmarłego Paula Hackmana. Gerry McGhee próbował bezskutecznie dostać się w szeregi Mötley Crüe po odejściu stamtąd Vince`a Neila. Brighton Rock powrócili w na koncerty 2001, a najlepsze jej momenty zawarto na koncertowym [5]. W 2006 ukazała się składanka The Essentials, a w styczniu 2007 Fraser i Skreebs utworzyli projekt Fraze Gang (płyta Jackhammer w 2008 i EP-ka Don`t Call Us w 2009). 30 października 2008 Brighton Rock zebrali się jeszcze raz, by wystąpić na żywo w Phoenix Concert Theatre w Toronto na koncercie, którego dochody przeznaczono na leczenie kanadyjskiego muzyka Carla Dixona, który ucierpiał w wypadku samochodowym. 1 sierpnia 2013 zespół wydał singiel i teledysk Creatures Of The Night - był to cover Kiss, który trafił na charytatywną płytę A World With Heroes.