Kanadyjska grupa powstała jako The Helix Field Band w 1974 w Kitchener (Ontario) z inicjatywy perkusisty Bruce`a Arnolda. Pierwszy skład poza nim tworzyli: wokalista Brian Vollmer, gitarzyści Ron Watson i Rick Trembley, klawiszowiec Don Simmons i basista Keith Zurbrigg. Po kilku miesiącach wyrzucono z zespołu Trembley`a, po czym supportowano rock`n`rollowca Dela Shannona na jego kanadyjskiej trasie. W 1976 doszło do rewolucji w składzie - ekipę opuścili Simmons, Watson i Arnold, a w ich miejsce przyjęto Brenta Doernera, Paula Hackmana oraz Briana - brata-bliźniaka Brenta Doernera. Pod okiem managera Williama Seipa, Helix (nazwa oznaczała linię śrubową - krzywą trójwymiarową zakreśloną przez punkt poruszający się ze stałą prędkością po tworzącej walca lub stożka) nagrali dwie pierwsze płyty dla należącej do muzyków małej wytwórni H&S Records. Było to granie lekkie i melodyjne, po części wzorowane na Keel i Kiss. Trafiło tu kilka pomniejszych przebojów w rodzaju Billy Oxygen czy It`s Too Late, ale nic specjalnie nie zapadało na dłużej w pamięć. Ciekawostkę stanowił fakt, że basista Mike Uzelac miał naprawdę 17 lat kiedy dołączył do kapeli - kolegom przedstawił się jako 19-latek. Przełom nastąpił po podpisaniu kontraktu z EMI - [3] zdobył pewną popularność, a pierwsze video do Heavy Metal Love ekipa nakręciła jeszcze w dżinsach. Wtedy poradzono grupie, by przerzuciła się na skórzane wdzianka, by wyglądać bardziej "metalowo". Motywy slezowe zdominowały takie kompozycje jak Check Out The Love i Dirty Dog. Krytycy na wyrost porównywali Helix z Saxon - błędnie, gdyż ekipa Billa Byforda w tamtym okresie grała rzetelny heavy metal. Tymczasem Helix zawsze tylko udawali kapelę metalową i ich dokonania z tamtego okresu raczej powinno się kojarzyć z koszmarkiem Point Of Entry Judas Priest.
Z [4] najmocniej promowano dwa covery: Gimme Gimme Good Lovin` Crazy Elephant oraz (Make Me Do) Anything You Want A Foot In Coldwater. W nieocenzurowanej wersji teledysku do tego pierwszego wystąpiły modelki topless (w tym 16-letnia Traci Lords - nieletnia gwiazdka porno, która zanim osiągnęła swoje 18 urodziny zagrała nieoficjalnie w około stu tego rodzaju filmach). Jednakże największym hitem został stadionowy rocker Rock You ze prostym skandowanym refrenem - na videoklipie gitarzysta Brent Doerner wynurzał się z wody grając swoją solówkę. W czasach glorii hair metalu jednak płyta nie zdobyła tysięcy fanów - doszła "jedynie" do 27 miejsca w Kanadzie i do 69 na liście Billboardu. Spore oczekiwania koncern Capitol Records, jak i sami muzycy mieli wobec [5] - ten krążek w końcu miał dać sukces komeryjny i upragnioną popularność w USA. Kiedy ballada Deep Cuts The Knife zaczęła być emitowana kilkakrotnie w ciągu dnia w MTV, wydawało się, iż cel jest w zasięgu ręki. Jednakże całość była niezwykle miałka i odegrana jakby od niechcenia. Połączenie sprymitywizowanego Kiss z podrzędnym traktowaniem twórczości Van Halen (The Kids Are All Shakin`) nie sprawiało dobrego wrażenia. Management jednak i wytwórnia forsowały na siłę album tak mocno, że doszedł on do pierwszego miejsca w Szwecji i doprowadził do uzyskania roli supportu przed koncertami Keel i Accept. Ten zadziwiający dla Helix rok zakończono umieszczając It`s Too Late na soundtracku do filmu "Żelazny Orzeł".
[6] był o tyle lepszy od poprzednika, że wzrósł nieco poziom artystyczny, ale przede wszystkim podejście muzyków do fanów było jakby bardziej szczere. Zespół częściowo przestał udawać metalowy, ale odbiór całości psuło słabe nagłośnienie wokalu Vollmera. Do najlepszych utworów należały niewątpliwie Wild In The Streets oraz przeróbka Nazareth Dream On. W końcu nagrano płytę równą i bez wypełniaczy - Give`Em Hell, Kiss It Goodbye, Shot Full Of Love czy też High Voltage Kicks po prostu musiały się podobać maniakom mało skomplikowanego - aczkolwiek niezwykle chwytliwego - hard rocka i hair metalu. Warto zaznaczyć, iż twórcą She`s Too Tough był Joe Elliott - frontman Def Leppard. Po zdyskontowaniu sukcesu, muzycy postanowili chwilę odpocząć. Co prawda ostatnie wydawnictwo osiągnęło złoty status w Kanadzie, jednak w USA wciąż helixowe granie nie mogło się przebić i ulokowało się dopiero na 179 pozycji. We wrześniu 1989 ukazała się kompilacja Over 60 Minutes With..., w której skład weszły numery z pierwszych trzech krążków nagranych dla Capitol (z [6] nie wybrano o dziwo żadnego numeru). Poza znanymi singlami wrzucono tutaj dwa niepublikowane dotychczas kawałki: Everybody Pays The Price oraz Give It To You. Znalazło się także miejsce dla kompozycji Jaws Of The Tiger, oryginalnie ze strony B singla It`s Too Late z 1986. Pod koniec 1989 z zespołu odszedł gitarzysta Brent Doerner, zmęczony natężonymi tournee.
W czterosobowym składzie nagrano [7] - na single wybrano The Storm, Running Wild In The 21st Century (nagroda "Heavymetalowe Video Roku") oraz Good To The Last Drop (wydany tylko na kasecie). Po raz już któryś z rzędu musiano się zadowolić dalszymi miejscami na listach przebojów - w Kanadzie była to pozycja 82, a na liście Billboard było naprawdę kiepsko - dopiero 179. Zabrakło tym razem nie tylko pojedynczych hitów z prawdziwego zdarzenia, ale też drugiej gitary Doernera. Muzycy poszli na swego rodzaju ugodę - Vollmer zajął się komponowaniem kawałków na swój solowy debiut, natomiast Paul Hackman rozpoczął pisanie materiału na kolejny krążek Helix. W połowie 1992 rozpoczęła się trasa koncertowa po Zachodniej Kanadzie (Doernera zastępował na niej Denny Balicky, znany później jako Denny Blake). Po koncercie w Vancouver 5 lipca 1992 wydarzyła się tragedia - Hackman spał na tylnym siedzeniu vana, kiedy auto zjechało z drogi i stoczyło się po 12-metrowym nasypie. Nie mający zapiętego pasa bezpieczeństwa, Paul wyleciał z pojazdu i zginął na miejscu - śmierć 38-letniego muzyka do złudzenia przypominała ostatnie chwile Cliffa Burtona z Metalliki. Muzycy Helix zebrali się, by podjąć decyzję o dalszym losie zespołu. Vollmer zdołał przekonać do powrotu Brenta Doernera, zrekrutowano również gitarzystę Grega Frasera. Większość materiału stanowiły piosenki z krążka Vollmera, a utwór That Day Is Gonna Come poświęcono pamięci zmarłego przyjaciela - videoklip składał się z archiwalnych ujęć, na których pojawiał się Hackman. Greg Hinz pogrywał na płycie tylko na tamburynie, za perkusją zasiadł znany z debiutu Brian Doerner. Ostatecznie [8] okazał się pomyłką - w zasadzie zamiast loga Helix powinno się pojawić nazwisko Vollmera. To on odpowiadał za wszystko w studio i to on w zasadzie nagrał ten krążek, dodając jedynie swoich kolegów we wkładce. Brent Doerner znów odszedł i podczas trasy koncertowej formacja skorzystała na zmianę z trzech zapasowych gitarzystów: Gary`ego Bordena (ex-Ray Lyell), Marka Chichkana (ex-Mindstorm) i Ricka Meada (ex-Sire). W 1996 szeregi grupy opuścili również Fraser i Hinz - Vollmer i Gray działali jednak dalej z bębniarzem Glenem Gamble. W 1999 Vollmer wydał w końcu oficjalnie solowy debiut When Pigs Fly - zagrali na nim Brian Doerner, gitarzysta Bill Gadd i basista Tony Palleschi. Helix wrócił w 2004 z nowym wydawnictwem i w przemeblowanym składzie, ale kolejne krążki nie wzbudziły większego zainteresowania.
W 2004 zagrano w Brantford jubileuszowy koncert z okazji 30-lecia, na którym pojawili się nawet muzycy z pierwszego składu, tacy jak Ron Watson, Bruce Arnold, Keith Zurbrigg i Don Simmons. Na scenie zagrali także bracia Doerner, Leo Niebudek oraz Greg Hinz. Występ można oglądnąć na DVD 30 Years Of Helix: No Rest For The Wicked. W grudniu 2005 Vollmer opublikował swoją autobiografię "Gimme An R", po czym zaczął nauczał technik śpiewania w kanadyjskim Londynie (prowincja Ontario) - jedną z jego uczennic była Mercedes Lander z Kittie.

Greg Fraser (ex-Brighton Rock), Rainer Wiechmann (ex-Kaos)