Kanadyjska grupa założona w 1972 w Winnipeg, która wyłoniła się z Brave Belt (Brave Belt w 1971). W nazwie wykorzystała tytuł czasopisma "Overdrive", poświęconego przemysłowi transportowemu. W pierwszym składzie znaleźli się aż trzej bracia Bachman: Randy (właśc. Randall Bachman, ur. 27 września 1943), Tim i Robbie (właśc. Robin Bachman, ur. 18 lutego 1953). Zestaw personalny uzupełnił Charles Frederick Turner (ur. 16 października 1943). Kwartet od pierwszych dni działalności intensywnie koncertował, a podczas występu w Grande Prairie zwrócił na siebie uwagę znanego agenta Bruce`a Allena. On namówił chłopaków do przeprowadzki do Vancouver, a następnie zajął się organizowaniem występów na żywo. Randy`emu Bachmanowi zależało jednak na jak najszybszym podpisaniu kontraktu płytowego. Był zdesperowany, by przebić sukces swej byłej kapeli Guess Who i w tym celu wysłał ponad 20 taśm do firm fonograficznych w Kanadzie i USA. Kiedy nikt nie wyraził większego zainteresowania, Randy wrócił do studia, zremixował nagrania i zmienił ich kolejność. Dopiero wtedy utwory przebiły się do świadomości Charliego Facha z Mercury Records - był on zdesperowany na zdobycie nowej gwiazdy (wytwórnia właśnie straciła umowy z Uriah Heep i Rodem Stewartem). Charlie uważał, że nazwa Bachman-Turner Overdrive mogła być zbyt dęta dla słuchaczy i zażądał od muzyków, by wymyślili nową. Ostatecznie stanęło na tym, że na okładce debiutu pojawił się znak graficzny zaprojektowany przez Parviza Sadighana, eksponujący skrót nazwy BTO.
Płyta ukazała się w maju 1973 - prezentowała ona BTO jeszcze jako grupę wtórną i bezceremonialnie czerpiącą z dokonań innych wykonawców. Hold Back The Water miał w sobie wiele z numerów Creedence Clearwater Revival, Stayed Away All Night kojarzył się z Led Zeppelin, natomiast Gimme Your Money Please wyrastał z muzyki The Who. Choć podstawą twórczości był rock`n`roll, rock i heavy-rock, na albumie znalazła się też ballada Blue Collar, wzbogacona pierwiastkami muzyki południowo-amerykańskiej, a nawet jazzu. Paradoksalnie ten eklektyczny i dość toporny materiał położył solidne podwaliny pod późniejszy styl formacji. Krążek promowano niezwykle intensywnie, dając 130 koncertów w USA w przeciągu pół roku. BTO supportowali wówczas m.in. Cactus, Spirit, The Doobie Brothers i Edgara Wintera. Muzycy musieli zadowalać się honorariami 250-700 dolarów za występ. [2] ukazał się w grudniu 1973 - początkowo miał nosić tytuł Adrenaline Rush, ale ostatecznie został przemianowany na BTO 2. Wypełniła go muzyka ostrzejsza i bardziej hałaśliwa, mocniejsza niż poprzednio (Give It Time), choć i tym razem nie zabrakło kompozycji nieco łagodniejszych w rodzaju Welcome Home. Turner - którego głos zdominował debiut - podzielił się tym razem wokalnymi obowiązkami z Randy`m i Timem Bachmanami, co wpłynęło na urozmaicenie repertuaru. Na pierwszy singiel wybrano w lutym 1974 numer Let It Ride, zainspirowany ustawicznym staniem w korkach autobusu zespołu podróżującego po tournee (w 2015 utwór przerobił Kobra And The Lotus). Drugim singlem w maju 1974 został wielki hit Takin` Care Of Business, ujawniający rock`n`rollowy wpływ The Rolling Stones, choć Randy przekonywał, że wstępną wersję (pod tytułem White Collar Worker) skomponował jeszcze w Guess Who w 1967 pod wrażeniem Paperback Writer The Beatles. Piosenka tak bardzo spodobała się Elvisowi Presley`owi, że zaprosił BTO w 1975 na dwugodzinną rozmowę o dziewczynach, samochodach i broni. Ostatecznie album rozszedł się w milionie egzemplarzy, dochodząc do 23 miejsca na amerykańskiej liście Billboardu.
Zaledwie tydzień trwała w Kaye-Smith Studios w Kanadzie praca nad [3], wydaną sierpniu 1974. Pomimo dość gorączkowej atmosfery nagrań, powstał najlepszy krążek BTO w całej historii. Materiał jawił się jako niezwykle dojrzały, kompletny i interesujący. Inspiracje wyrastały z różnych źródeł - otwierający tytułowy Not Fragile był hołdem dla dokonań Nazareth. Całość miała heavy-rockową siłę, ale również lekkość muzyki bliższej listom przebojów dzięki subtelnym wstawkom gitary elektrycznej i rytmicznym frazom gitar akustycznych. Wśród tych dynamiczniejszych numerów wyróżniały się Roll On Down The Highway i Sledgehammer, ale płytę zdominował absolutny przebój You Ain`t Seen Nothing Yet, porównywany nawet do My Generation The Who. Randy Bachman jąkał się specjalnie niemal tak samo jak Roger Daltrey w przeszłości. Kawałek wspiął się na sam szczyt list w USA i do drugiej pozycji w Wielkiej Brytanii. Wielkim sukcesem okazała się także trasa koncertowa na Wyspach, Holandii, Belgii i Niemczech.
Szefowie wytwórni Mercury zażądali, by formacja zdyskontowała sukces jak najszybciej wydając kolejny album. Sesja do [4] ponownie trwała tydzień, ale tym razem odbiło się to negatywnie na nagraniach. Przede wszystkim na nowy materiał złożyły się kompozycje nagrane rok wcześniej, ale nie wykorzystane na poprzedniku. Dlatego też sprawiały one wrażenie niedopracowanych, topornych brzmieniowo i pozbawionych dawnego wdzięku (Four Wheel Drive, Don`t Let The Blues Get You Down, Flat Broke Love). W dodatku forsowany na hit numer jeden Hey You momentalnie przypominał replikę You Ain`t Seen Nothing Yet. W szybkim tempie BTO zaczęli tracić kredyt zaufania u fanów. W celu ratowania sytuacji zwrócono się do Alice Coopera, Kima Fowley`a i Marka Anthony`ego o pomoc w napisaniu piosenki na następny singiel, jednakże wspólne dzieło Down To The Line trafiło w dolne rejony list przebojów.
Nagrany w RCA Studios w Toronto [5] z grudnia 1975 świadczył o powrocie do dawnej formy. Wyróżniały się zwłaszcza: pełen heavy-rockowej mocy It`s Over, wzbogacony partią fortepianu w wykonaniu Little Richarda rock`n`rollowy Take It Like A Man oraz autoironiczna samba Lookin` Out For #1. Jednakże na odzyskanie dawnej pozycji było już za późno. Kolejne single przechodziły w zasadzie bez echa, a kondycji nie podreperowała kompilacja The Best Of BTO (So Far) z lipca 1976. Randy Bachman poświęcał coraz więcej swojego czasu innym zajęciom, m.in. kierował własną firmą płytową Legend. Szybko koledzy z zespołu zaczęli obarczać go winą za wspólne niepowodzenia. W atmosferze wzajemnych oskarżeń powstał w Phase One Studios w Scarborough [6] - wydany w lutym 1977 krążek rozczarował niskim poziomem i brakiem konsekwencji stylistycznej. Pomimo prób urozmaicenia repertuaru (np. użyciem instrumentów dętych i smyczkowych), płytę uznano za artystyczne nieporozumienie. Towarzyszące albumowi single - My Wheels Won`t Turn, Shothun Rider i Life Still Goes On - spotkały się ze znikomym kupnem. Wszystko wskazywało na to, iż koncertowy [7] będzie pożegnalnym dziełem zespołu. Płyta była o tyle warta uwagi, że wypełniły ją ekspresyjne wersje Takin` Care Of Business, Four Wheel Drive i Don`t Get Yourself In Trouble. Do rozwiązania BTO jednak nie doszło, pomimo odejścia Randy`ego. Bez niego formacja nagrała mniej udane płyty - i dopiero wówczas uległa rozwiązaniu. Randy Bachman natomiast powołał do życia Ironhorse, który z biegiem czasu przekształcił się w Union - był to niejako odrodzony Ironhorse, ale w składzie z Fredem Turnerem. Ten twór nagrał album Strike w 1981.
W 1983 muzycy BTO wznowili działalność z Bachmanem, zachęceni atrakcyjną propozycją tournee po USA z Van Halen. W tym okresie powstały dwa albumy: studyjny [10] i koncertowy [11]. W 1986 zespół ostatecznie zawiesił działaność, wznawiając ją w przyszłości sporadycznymi występami na żywo przy różnych okazjach. Clench kontynuował karierę w Four Out Of Five Doctors. Randy Bachman zrealizował solowo: Axe w 1970, Survivor w 1978, Any Road w 1992, Merge w 1996, Songbook w 1998, Every Song Tells A Story w 2001, Jazz Thing w 2004, Jazz Thing 2 w 2007, Jukebox też w 2007 oraz Heavy Blues w 2015. Randy i Fred podjęli po latach ponownie współpracę jako Bachman & Turner (album Bachman & Turner w 2010 i koncertówka Live At The Roseland Ballroom NYC w 2012). W maju 2014 Tim Bachman - pracujący jako agent nieruchomości - dostał sądowy nakaz trzymania się z daleka od dzieci. Tim został wcześniej uznany winnych w sprawach o napaść seksualną oraz zachęcanie do dotyku miejsc imtymnych w latach 90-tych wobec Stacy Bohun. Robbie Bachman zmarł 12 stycznia 2023 w wieku 69 lat.

Randy Bachman (ex-Guess Who)