Amerykański zespół powstały w 2003 w Omaha (Nebraska). Zadebiutował dwoma demówkami "The Burning Blue" w 2004 i "Leaving All Behind" w 2005. Od początku brzmiał jak DragonForce, i tych analogii z ekipą Hermana Li było wiele. Bill Hudson pochodził z Brazylii (klawiszowiec Vadim Pruzchanow również był z zaciągu międzynarodowego). Obie kapele grały szybko, poruszając się w tych samych obszarach melodyjnego powermetalu. Debiutancka płyta brzmieniowo była stosunkowo surowa i oszczędna w ozdobniki, a chwilami wręcz ascetyczna, co słychać było zwłaszcza w brzmieniu perkusji. Poniekąd było to rezultatem producenckiej pracy Erika Rutana (ex-Morbid Angel, Hate Eternal), który zdecydował się również w porozumieniu z muzykami "wzbogacić" bębny o elementy zaprogramowane. Duet gitar przeprowadzał nieustanny atak z prędkością światła, choć riffy całkowicie odarto z oryginalności. Ta cecha miała tu od początku znaczenie marginalne, bo Cellador do takiego grania nie pretendował. Za podstawę biorąc melodie typowe dla DragonForce, grupa dołożyła pewne elementy Helloween z czasów Walls Of Jericho (No Chances Lost), a także elementy amerykańskiego speed metalu lat 80-tych (Leaving All Behind). Kompozycje niestety były do siebie podobne, w samej konstrukcji często niemal identyczne i zazwyczaj dosyć długie. Przy całej rozlazłości i wtórności podobać się mogła wspólpraca na linii Petersen-Hudson. Album był jedną wielką gitarową szarżą, gęsto poprzecinaną solówkami, zazwyczaj naprzemiennymi lub w formie dialogów. Obaj zresztą do wirtuozów nie należeli i zdecydowali się na granie rzeczy prostych i czytelnych, ale "wpadających w ucho". Inspiracje czerpali ze wszystkich niemal odmian melodyjnego metalu, posiłkując się klasycznymi zagrywkami heavy aż po elementy grania neoklasycznego. Najpełniej ta różnorodność znalazła wyraz w rozbudowanym Seen Through Time. Pod względem wokalnym krążek plasował się gdzieś pomiędzy stylem europejskim a amerykańskim. Michael Gremio nie był frontmanem o nadzwyczajnych możliwościach, co słychać było głównie w wysokich partiach, których na szczęście nie stosował zbyt wiele. Kwintet przemknął po metalowej scenie niczym kometa i zniknął równie szybko, by odrodzić się nieoczekiwanie ponad dekadę później.
Dyskografię uzupełnia opublikowana w internecie EP-ka Honor Forth w październiku 2011. Bill Hudson grał w heavy/powerowym Avian (Ashes And Madness w 2009), Circle II Circle i powermetalowym NorthTale (Welcome To Paradise w 2019 i Eternal Flame w 2021). Diego Valadez założył symfoniczno-powermetalowy Anthea (EP-ka Anthea w 2017, Illusion w 2020 i Tales Untold w 2022).