Kanadyjska grupa deathmetalowa, której początki sięgały założonej w 1988 w Montrealu kapeli Necrosis. Po wydaniu albumu Realms Of Pathogenia w 1991, zespół zmienił nazwę na Cryptopsy i zadebiutował demówką "Ungentle Exhumation" w 1993. Po podpisaniu kontraktu z wytwórnią Invasion Records, przystąpiono do nagrywania debiutu, przynoszącego 10 piekielnie szybkich numerów, częściowo wykraczających poza ramy deathu tamtych czasów. Zwracała uwagę urozmaicona gra perkusisty Flo Mouniera oraz osoba ekscentrycznego wokalisty Lorda Worma, którego domeną stały się brutalne, a zarazem absurdalne teksty. Warstwa liryczna balansowała na pograniczu tematyki antyklerykalnej i gore. Specyficzny sposób growlingu stał się zresztą jednym z najbardziej charakterystycznych znaków rozpoznawczych grupy. Na niekorzyść wydawnictwa działało natomiast kiepskie brzmienie, z "pustym" werblem, schowanymi jakby w tle gitarami i wrażeniem nagrywania w korytarzu. Niewątpliwie wiele dźwięków zlewało się ze sobą, przez co utwory wypadły nadzwyczaj podobnie. Ostatecznie warstwa techniczna okazała się zdecydowanie lepsza od kompozycyjnej.
Powstały po przebudowaniu składu [2] szybko okrzyknięto ideałem brutalnego i technicznego death metalu. Kanadyjczycy za punkt wyjścia postawili sobie takie klasyki jak Legion Deicide, Onward To Golgotha Incantation czy Symphonies Of Sickness Carcass. Mając w szeregach naprawdę utalentowanych instrumentalistów, Cryptopsy zbrutalizowało dokonania wspomnianych kapel. Mounier ponownie czarował nadzwyczajną prędkością i rewelacyjnym warsztatem, z kolei Jon Levasseur serwował ciekawe, rytmiczne i pomysłowe riffy na przemian z atonalnymi solówkami. Lord Worm operował teraz wachlarzem piskliwych skrzeków, grindcore`owych bulgotów i niskich niezrozumiałych growningów. Ten krążek kipiał pomysłami - otwierający Crown Of Horns porażał brutalnością i ciężarem, a smakowite zwolnienia wzbogaciły Benedictine Convulsions. Po trasie koncertowej nowym wokalistą został Mike DiSalvo, a sama formacja trafiła pod skrzydła koncernu Century Media. [3] podtrzymywał dobry poziom, choć nie dorównywał poprzednikowi. W granicach 3-4 minut, Cryptopsy potrafili zawrzeć nawałnice dźwięków o mocy bomby atomowej, granych w najróżniejszym metrum i stosując kalejdoskop technik instrumentalnych. W takim tempie jednak nawet najdziwniejsze dźwięki po prostu zlewały się w całość, w dodatku zbyt mocno przesterowano gitary, a perkusyjny łomot i rozszalały bas zamiast czarować słuchacza zwyczajnie go męczyły. Śpiew DiSalvo przypominał tonację Johana Liivy z Arch Enemy, zrywając ze spuścizną niesławnego poprzednika. W niektórych kawałkach frontman wypadł jednak komicznie i nieporadnie - szkoda, gdyżjak zwykle instrumentalnie zespół jawił się fenomenalnie. Album skierowano w zasadzie wyłącznie do osób lubujących się w technicznym graniu, a zarazem otwartych na brutalne dźwięki. Na [7] formację wspomogła na klawiszach Maggie Durand.
Florent Mounier bębnił w deathmetalowym Solium Fatalis (The Undying Season w 2015), black/deathowych Vltimas (Something Wicked Marches In w 2019), Tribe Of Pazuzu (dwie EP-ki Heretical Uprising w 2019 i King Of All Demons w 2020), Arise From Worms (EP-ka Arise From Worms w 2022 i u Nadera Sadka. Martin Lacroix wziął udział w nagraniu albumu grupy Spasme Deep Inside w 2000, wokalista zmarł 17 stycznia 2024.