Niemiecka grupa powstała w 1992 w Monachium. Zadebiutowała dwiema demówkami: "Sharing The Grave" w 1992 i "Darksome Thoughts" w 1993. Pierwsze wydawnictwa zawierały mało porywający doom/death. W 1998 ukazała się składanka Romantic Tales, zawierająca [1] oraz drugą ze wspomnianych kaset demo. Darkseed ukształtowali swój styl na [4] - bazując na stylistyce wypracowanej wcześniej, Niemcy zaproponowali muzykę masywniejszą i bardziej zagęszczoną, poprzecinaną fragmentami akustycznymi, progresywnymi, klimatycznymi i alternatywnymi. Płyta urzekała melodiami i specyficznym nastrojem zniechęcenia z przewodnią maksymą optymizmu. Album był jednak nieco pastelowo rozmazany, chwilami sprzeczny wewnętrznie i irytujący. Akustyczna wersja Echoes Of Tomorrow zaśpiewana przez Hertricha w duecie z Doris Zweimüller, pozostawiała otwarte pytanie co ten krążek miał naprawdę przekazać. Słyszalnie była to płyta bardziej gitarowa płyta od innych, pojawiły się nawet solówki i kilka kapitalnych pomysłów na otwarcia kompozycji. Nie zastosowano na szczęście zabiegu przeładowania elektroniką, a gościnne wokale żeńskie tym razem podkreślały raczej niż stanowiły istotny element składowy. Stefan Hertrich i Harald Winkler utworzyli w 1999 także projekt Betray My Secrets i na jedynej płycie Betray My Secrets z 1999 zaprezentowali folkowy doom połączony z motywami etnicznymi przy wykorzystaniu instrumentów perkusyjnych i dętych.
Gdyby ten album zawierał w sobie więcej ciężaru, kto wie czy nazwy Darkseed nie wymieniano by jednym tchem obok Paradise Lost. Hertrich również zdał sobie z tego sprawę i na [5] wyeliminował tą stylistyczną niedogodność. W rezultacie surowe brzmienie wręcz odchodziło od typowo gotycko-metalowej stylistyki. Pełna melancholii melodyjność posiadała w sobie równocześnie odpowiedni wskaźnik agresji, a za przykład służył Cold Under Water. Reszta materiału stała na wysokim poziomie z wyjątkiem Rain, osadzonego we wczesnym okresie twórczości. [6] także nie posłużył jako eksperyment i zawierał materiał podobny do poprzednika - lekko przybrudzone brzmienie, mocne transowe kompozycje zagrane z posępną chwilami uporczywością i bardziej dopasowany do całości wokal. Ciekawostkę stanowił fakt, że było to właściwie dzieło trójki ludzi, gdyż Hertrich zaprogramował wszystkie ścieżki basu na syntezatorze, a perkusista Marcus był jedynie gościem w studio. Całości można było zarzucić pewną bezduszność, ale na pewno nie brak precyzji wykonania. Sukcesu niestety nie zdyskontowano i [7] grzeszył wtórnością i nadmierną elektroniką. Na niekorzystny odbiór albumu wpłynęły także niezdecydowane wokale (od czystych do growlowych), mieszane teksty niemiecko-angielskie, a przede wszystkim próba połączenia grania gotyckiego z core i modern metalem. Była to płyta melodyjna, lecz zupełnie pozbawiona klimatu - momentami odegrana mechanicznie i brzmiąca dyskotekowo. W zamyśle krążek miał trafić do szerszej publiczności, a w rzeczywistości odstręczył starych fanów, nie przysparzając nowych. Pomysły z albumów poprzednich zatraciły tu dotychczasową atmosferę poprzez ubranie w nowomodne formy.
Efektem była kiepska sprzedaż, zatargi personalne i w końcu zawieszenie działalności w 2006. Hertrich skoncentrował się na swoim doomowo-ambientowym projekcie Shiva In Exile (Betray My Ethnic w 2003 i Nour w 2008) i nie dał się namówić do powrotu w szeregi zreaktywowanego Darkseed. Wobec tego stery w zespole przejął Harald Winkler. [8] okazał się olbrzymim rozczarowaniem, a grupa zeszła na drogę zbyt radiowego gotyckiego rocka. Wszechobecne sample rządziły i dzieliły, a do wszystkiego doszedł nieciekawy posmak industrialny. Okazało się, że bez talentu kompozytorsko-wokalnego Stefana Hertricha ten zespół mógłby równie dobrze nic nie nagrywać. Krytycy wręcz nazwali nowy styl Darkseed "elektro-gothic-popem". Dyskografię uzupełniała składanka Astral Darkness Awaits z maja 2012.
Rico Galvagno i Willi Wurm grali potem w Lacrimas Profundere. Stefan Hertrich powołał do życia SpiRitual, będący niejako folkowo-gotyckim spadkobiercą Betray My Secrets (Pulse w 2006). Ponadto wokalista zaśpiewał w trzech utworach na albumie Wasteland Atargatis w 2006.