Angielski zespół założony w 1990 w Londynie. Na początku działalności zrealizował cztery demówki: "Dying Diseased" i "Sermons of Morbidity" (obie w 1990), "Ego Sum Lex Mundi" w 1991 i "Inscriptions" w 1992. W końcu udało się podpisać kontrakt z prężną wytwórnią Candlelight Records, która wydała - jak się później okazało - jedyną płytę kwartetu. Album był daleki od pionierskiego pod każdym względem, ale zawierał godny uwagi doom/death. Partie doomowe były melancholijn, podczas gdy deathmetal reprezentowały perkusyjne blasty, gardłowy growling pod Martina Van Drunena z Asphyx i riffy w stylu War Master Bolt Thrower. Większość utworów wdzięcznie balansowała na granicy stylów, jak At Rest, w którym ponura atmosfera była po prostu wyśmienita. Taste The Dying brzmiał niczym odpowiedź na The Forever People z pierwszej płyty My Dying Bride. Z kolei Falling Apart skazywał na zagładę za pomocą dudniących riffów i przynoszących spustoszenie melodii. Centralnym punktem krążka był Procession Of The Undertakers, w którym odpowiednio narastało napięcie ze złowieszczym tempem, któremu towarzyszył nerwowy werset. Na płytę trafiły dwie kompozycje instrumentalne, z których zamykający (Forever) Lying In State wprowadzał słuchacza w nastrój wiecznego spoczynku, w którym nie było szans na ujrzenie światła. To przytłaczające granie po części przypominało mix wczesnego Cathedral, Gothic Paradise Lost i Serenades Anathemy. Sposób gry obu gitarzystów był ekspresyjny i niemal poruszający, zwłaszcza w żałobnych harmoniach i przykuwających uwagę solówkach. Przy tym wszystkim, Decomposed w żadnym momencie nie ukazywał przebłysków mistrzostwa, jak angielska święta trójca gatunku. To jedna z tych płyt, które nie stały się niczym więcej niż sumą części składowych. Produkcja cechowała się staromodnym rozkładem, dopełnionym doomowym mozolnym graniem i deathmetalową rzezią - wszystko wykonane na poziomie "jedynie dobrym". W 1995 formacja niespodziewanie zmieniła nazwę na Collapse i na czteroutworowej demówce "From Another Place" z tego samego roku zaczęła grać metal progresywny. Ta stylistyczna wolta spowodowała zawieszenie działalności w 1996.
Na [3] trafiły zremasterowane nagrania z demówek #2, #3 i #4, jak również numery Collapse (łącznie 14 kawałków). Harry Armstrong grał potem w stoner/doomowym Hangnail (na gitarze James Ogawa; EP-ka One Million Layers B.C. w 1998, Ten Days Before Summer w 1999, i Clouds In The Head w 2001), groove-heavymetalowym Rise To Addiction (EP-ka Rise To Addiction w 2004), stoner/doomowym End of Level Boss (Prologue w 2005, Inside The Difference Engine w 2007 i Eklectric w 2011), psychodeliczno/progreswyno-doomowym The Earls Of Mars (EP-ka The Skies Are Falling w 2012 i The Earls Of Mars w 2013) oraz Orange Goblin.

Harry Armstrong (ex-Lord Of Putrefaction)